از برای دل ما قحط پریشانی نیست...

دم همه‌شان هم گرم بابت همدلی، نوعدوستی و انساندوستی... که دست همه‌شان را باید بوسید که مولانا می‌گوید همدلی از همزبانی بهتر است... اما (و دریغ از این اماها که همیشه خیلی را رنجانده است) تا کی باید این اتفاق بیفتد؟ تا کی باید چوب دردناک ضعف زیرساخت‌ها و عدم‌مدیریت‌های صحیح و خبررسانی صحیح را بخوریم.

خیلی از رسانه‌هامان به جای آرام کردن فضای ملتهب مردم، مسابقه فاجعه گذاشتند. هر چقدر عکس‌ها فجیع‌تر و دلخراش‌تر باشد انگار لایک بیشتری می‌خورد و بیشتر فوروارد خواهد شد.

جامعه همیشه تشنه آرامش است و در مواقع بحران بیشتر. خبررسانی دقیق و متقن که برای کمک به نیروهای امدادی باشد، آگاهی‌بخشی بسیار پسندیده و نیکوست اما دامن‌زدن به خون و خاک و جنازه زیرآوار و خرابه‌ها برای دیده‌شدن؟ چه عرض کنم؟ کمک کنیم برای برگرداندن آرامش... مردم نازنین کرمانشاه این روزها داغدارند... داغدار عزیزانشان و خاطره‌هایی که سوخت و زندگی‌هایی که در چند ثانیه چیزی از آن باقی نماند.

دامن‌زدن به بازی‌های سیاسی، جناحی و قومی در شرایطی که هموطنانمان محتاج یک بطری آب معدنی و یک پتو برای در امان ماندن از سرما هستند، قطعا گرهی از کار باز نخواهد کرد.

کمک کردن همیشه انجام دادن کاری نیست. گاهی بهترین کمک می‌تواند انجام ندادن کاری باشد. اگر فکر می‌کنید کاری که می‌کنید درست است و از نتیجه مثبت و تاثیرگذارش مطمئن هستید، حتما انجام دهیم. اما اگر کارمان نتیجه‌اش در مه پنهان است و نتیجه خوبی را انتظار نداریم، انجامش ندهیم بهتر است.

حامد عسکری - شاعر