علی(ع) و نگرانی دشمنان از فرهنگ تشیع

همه می‌دانیم که این گرایش و عشق و علاقه به اهل بیت موجب نگرانی سلفی‌ها و تکفیری‌ها شده است. تهاجم دشمنان اسلام در سال‌های اخیر به مساجد شیعیان و محل تجمع آنان در برخی کشورها نشانه‌ای از نگرانی دشمنان اسلام از فرهنگ تشیع است.

خوب به خاطر دارم که چند سال پیش پژوهشگری از کشور هندوستان پس از مطالعه ترجمه‌ای از نامه حضرت علی(ع) به مالک‌اشتر و مطالعه چند خطبه از نهج‌البلاغه در یک سخنرانی تاریخی گفت: «ای فرزانگان جهان که خالی از تعصب و پیشداوری هستید، خطبه‌ها و نامه‌ها و حتی سخنان کوتاه از امام علی(ع) در نهج‌البلاغه را بخوانید و به محتوای آنها بیندیشید، آنگاه مطمئن هستم که با آگاهی به تشیع روی خواهید آورد.»

آن پژوهشگر فرزانه در مصاحبه‌ای گفت: «وصیتنامه تاریخی امام علی(ع) به فرزندش امام حسن(ع) درواقع پندی برای همه انسان‌ها در تمام اعصار و زمان‌هاست.»

و براستی چنین است. وصیت تاریخی آن حضرت، سفارش امام به رسیدگی و محبت به یتیمان را نیز دربر دارد و بخش دیگر مهربانی و محبت به همسایگان است. امام در آخرین لحظات عمر خویش به فرزندانش حسن و حسین(ع) چنین وصیت کرد: «فرزندانم مبادا عبدالرحمان بن ملجم را آزار و شکنجه دهید، اگر زنده ماندم خودم درباره او تصمیم می‌گیرم و اگر مردم فقط با یک ضربت او را مجازات کنید و اگر او را عفو کنید عمل شما به پرهیزکاری نزدیک‌تر است.»

امام علی(ع) پیوسته در زندگانی خویش به آزادگی انسان‌ها می‌اندیشید. در مجموعه غررالحکم سخنی از امام آمده است که نشانه علاقه آن حضرت به کرامت و آزادی انسان‌هاست. امام می‌فرمایند: «لا تَکن عَبدَ غَیرِک و قد جَعَلَک اللهُ حُرَّاً» یعنی خود را برده و بنده دیگران مساز زیرا که خداوند تو را آزاد آفریده است.

محمود حکیمی

نویسنده و پژوهشگر دینی