بیمار با کمردرد به فیزیوتراپیست مراجعه می‌کند و اولین نسخه برای او راه رفتن در سطح صاف است، با درد زانو می‌آید باز هم از او خواسته می‌شود که روزانه 45 دقیقه در یک مسیر بدون شیب پیاده‌روی کند. این موضوع در مورد سایر اختلالات مفصلی همچون گردن درد، شانه درد و درگیری فقرات پشتی نیز صدق می‌کند.
کد خبر: ۱۰۳۰۰۳۱

اگرچه در موارد حاد، بیمار به 72 ساعت تا یک هفته استراحت و بی‌حرکتی توصیه می‌شود، اما در غالب موارد تحرک کل بدن و پیاده‌روی از مهم‌ترین بخش‌های یک درمان فیزیوتراپی موفق و مؤثر است. اما پیاده‌روی چگونه می‌تواند یک اختلال در کمربند لگنی یا درد ناحیه کمربند شانه‌ای را بهبود بخشد؟ بدن انسان یک مجموعه فعال و متحرک است و عملکرد هر یک از مفاصل هماهنگ با سایر بخش‌ها می‌تواند مانع ناتوانی فرد شود. به عنوان مثال اگر عضله چهارسر در جلوی ران قوی و سالم باشد و زانوی این فرد هم بخوبی خم و راست شود، اما هنگام قدم برداشتن، دویدن یا پریدن سبب لنگیدن فرد شود و در مجموعه حرکات بدن نتواند وظیفه خود را به‌عنوان بخشی از یک سیستم بدرستی انجام دهد، مفصلی بیمار محسوب می‌شود و نیاز به درمان دقیق‌تری دارد. این که عضلات یک مفصل علاوه بر قدرت و سلامت فیزیکی، زمانبندی مناسبی در حرکات عمومی بدن داشته باشند و بموقع و در زمان مناسب وارد عمل شوند و تعادل و ثبات مفصل را فراهم کنند، نکته بسیار مهمی است که تنها در یک رویکرد کلی‌نگر و در یک رژیم تمرین درمانی جامع حاصل می‌شود. برنامه تمرینی که علاوه بر ورزش‌های خاص یک مفصل، تمرینات عمومی همچون راه رفتن را هم شامل شود. این که مفصل آسیب دیده تحت درمان، مرتبا در یک ریتم هماهنگ از حرکات همه مفاصل بدن وارد عمل شود و فعالیت کند، سبب می‌شود بهبودی سریع تر حاصل شود و سطح آمادگی جسمانی بیمار ارتقا یابد. از این رو گاهی پیاده‌روی روزانه خود به تنهایی یک درمان کامل و کافی محسوب می‌شود. مغز در روند بهبود نقش بسیار مهمی دارد و در حقیقت مغز است که با درگیر کردن عضو آسیب دیده در یک الگوی حرکتی مانند راه رفتن و دریافت مکرر پیام‌های حسی از گیرنده‌های عصبی مفصل و ارسال پیام‌های مکرر به عضلات آن موضع سبب بازآموزی حرکتی آن مفصل و بهبود عملکرد بیمار می‌شود.

تمرین‌های عمومی دیگری همچون شنای آرام، راه رفتن در آب و دوچرخه‌سواری نیز اثرات درمانی مشابهی دارند. علاوه بر ایجاد ثبات و هماهنگی، اثرات قلبی، عروقی و تنفسی این تمرینات هم می‌توانند برای ارتقای شاخص‌های سلامت بیمار، بسیار مهم و قابل توجه باشند. هدف نهایی فیزیوتراپیست از درمان هر بیمار هم پیشگیری از ناتوانی و اختلال در تحرک و بازگرداندن بیمار به زندگی طبیعی و فعالیت‌های قبلی و روزانه اوست و استراحت مطلق طولانی‌مدت می‌تواند پیامدهای ناگوار سلامت برای بیمار به دنبال داشته باشد.

دکتر پرهام پارسانژاد

فیزیوتراپیست

newsQrCode
ارسال نظرات در انتظار بررسی: ۰ انتشار یافته: ۰

نیازمندی ها