ارتباط بی تحرکی و بیماری ریوی

به گزارش جام جم آنلاین از مهر، محققان موسسه حفاظت از محیط زیست آمریکا دریافتند موش های ساکن و بی تحرکی که در معرض میزان متفاوت اُزن، یک نوع آلاینده هوا، قرار داشتند در مقایسه با موش های پرتحرک تر دارای نشانه های بیشتر بیماری مزمن بودند.

موش های جوان به دو گروه تقسیم شده بودند: یک گروه دسترسی آسان به چرخ دونده داشتند (فعال) و گروه دیگر این دسترسی را نداشتند (بی تحرک و ساکن).

به مدت ۷ هفته به موش های فعال اجازه داده شد تا مطابق میل خود ورزش کنند درحالیکه در طول این مدت موش های گروه فاقد تحرک فقط در فعالیت های روزانه نظیر غذاخوردن و خوابیدن حضور داشتند.

بعد از این مدت، هر دو گروه موش ها در مقابل هوای فیلترشده یا سه میزان متفاوت غلظت اُزن به مدت ۱۰ ساعت در طول دو روز متوالی قرار گرفتند.

تیم تحقیق، تناوب و حجم تنفس و مقاومت گلوکز تمامی حیوانات را بعد از قرارگیری در مقابل هوای پاک یا اُزن اندازه گیری کردند. همچنین سلول های مایع نای در ریه ها بررسی شد.

به گفته محققان، با قرارگیری دو روزه در معرض آلاینده اُزن، تعداد سلول های سفید خون در گروه بی تحرک به شدت افزایش یافت. سطح گلوکز در هر دو گروه فعال و بی تحرک افزایش یافت اما این میزان افزایش در گروه بی تحرک به مراتب قابل توجه تر بود و مدت زمان بیشتری طول کشید تا به حالت عادی بازگشت.

این مطالعه همچنین نشان داد میزان تنفس در تمامی حیوانات بعد از قرارگیری در معرض اُزن با تاثیر منفی همراه بود.