چرا استقبال از شکست؟

معمولا برای شرکت در بازی‌های المپیک و بازی‌های آسیایی هیات اجرایی کمیته ملی المپیک یک‌سری اهداف را تعریف کرده و با تشکیل ستاد تدارکاتی شرکت در این رویدادها، رسیدن به آن اهداف را دنبال می‌کند و طبیعتا وزارت ورزش نیز در این میان نقش بسیار مهمی دارد، اما در حالی که ما در المپیک 2012 لندن 12 مدال کسب کردیم و امروز حدود هشت ماه به بازی‌های المپیک باقی مانده است، این‌که یکی از مسئولان به صورت اما و اگر اظهار نظر کند امر عجیب و غریبی است! زیرا اصولا برنامه‌ریزی برای حضور در بازی‌های المپیک و همچنین بازی‌های آسیایی به صورت چهارساله است و از فردای پایان بازی‌های این دوره، برنامه‌ریزی برای دوره بعد در همه جای دنیا آغاز می‌شود.

ما هم باید برنامه خود را از همان روز آغاز می‌کردیم. در نتیجه الان وقت اگر‌و‌اما گفتن نیست، بلکه امروز ورزش ایران در نقطه‌ای است که باید برنامه و میزان اجرای آن را رصد کند تا مشخص شود کدام بخش از برنامه محقق شده و از کدام قسمت جلوییم. اگر جلوتر از اهدافیم که چه بهتر و اگر هم عقبیم، باید سریعا برنامه جبرانی برای آن عقب‌افتادگی‌ها طراحی شود. مثلا اگر طبق برنامه و اهداف بنا بوده در این مقطع کشتی پنج سهمیه ورودی گرفته باشد و الان شش سهمیه گرفته که خیلی خوب است و برعکس اگر به هدف این مقطع نرسیده باشد باید برنامه جبرانی تدوین شود. در حالی که با شنیدن این قبیل اظهار نظرها به این نتیجه می‌‌رسیم که یا وزارت ورزش رصدی از اجرای برنامه‌ها نداشته است یا اگر هم رصدی داشته، برنامه جبرانی برای آن وجود ندارد. معتقدیم هنوز هم دیر نشده و باید براساس اهدافی که دنبال می‌کنیم برنامه خود را رصد کرده و عقب‌ماندگی‌ها را جبران کنیم تا نسبت به گذشته به موقعیت و موفقیت بهتری برسیم.

واقعیت این است که ورزش ایران در لندن 2012 تعداد 12 مدال کسب کرده است و نباید در ریو عقبگرد داشته باشد و باید تمام تلاشمان را بکنیم تا تعداد مدال‌هایمان بیشتر شود. ممکن است گفته شود این اظهار نظر در جهت کاهش سطح انتظارات است در حالی که باید با مردم رو راست بود. انتظارات از ورزش این است که بهتر از المپیک لندن نتیجه بگیرد و این انتظار به‌حق و درستی است. این درست است که در لندن مثلا کشتی فرنگی ما با بلنداقبالی سه طلا گرفت و تکرار این سه طلا سخت است، اما در همان لندن کشتی آزاد و تکواندوی ما با بداقبالی مواجه شدند و یک طلا هم نگرفتند. باید مبنا را بر این بگذاریم که در این دو بر بداقبالی‌ها غلبه کنیم.

معتقدم به هر دلیل اگر از لندن نتیجه ضعیف‌تری بگیریم، شکست خورده‌ایم و جای هیچ‌گونه توجیهی وجود ندارد. برنامه‌ریزان همه جا برای نیل به اهداف واقعی، هدف دورتری را مد نظر قرار می‌دهند تا هدف واقعی محقق شود، اما اگر بنا باشد هدف خود را کوچک‌تر از واقعیت مثل همین شش مدالی که گفته شده است، قرار بدهیم در صورتی که باید برای بیش از 12 مدال هدف داشته باشیم، مشخص است برنامه نداریم! ورزشی که والیبال و هندبالش می‌توانند برای اولین بار المپیکی شوند، نباید به هیچ وجه ضعیف‌تر از لندن نتیجه بگیرد و دچار عقبگرد شود!

سعید فائقی - معاون فنی اسبق سازمان تربیت بدنی