هنوز هم خودم را در اجرا شاگرد می‌دانم

برخی معتقدند عصر رادیو گذشته است، شما با توجه به سابقه فعالیت‌تان در رادیو چه نظری دارید؟

رادیو باوجود گسترش ارتباطات در جامعه بشری و برخورداری مردم از طیف رسانه‌های گوناگون هنوز هم یکی از موفق‌ترین رسانه‌ها محسوب می‌شود. هر چند متاسفانه بعضی اوقات نقشش کمرنگ به نظر می‌رسد.

رادیو، رسانه گرمی است که عمق دارد، رسالت دارد و خیلی موفق‌تر از دیگر بخش‌های رسانه‌ای می‌تواند مردم و مسئولان را به حرکت درآورد. رادیو در سال‌های جنگ، بحران‌هایی مثل زلزله، جشن عاطفه‌ها و نیکوکاری و حوادثی همچون منا نشان داد رسانه‌ای است که سرعت‌عمل دارد.

بنابراین رادیو نقش تعیین‌کننده‌ای دارد. عواملی که در رادیو فعالیت می‌کنند خاص و ویژه راجع به این رسانه فکر می‌کنند و کمتر خودشان را در معرض ملاقات تصویری با مردم قرار می‌دهند. ما در رادیو خیلی از مردم یاد می‌گیریم و افتخار می کنیم و سپاسگزاریم از این که مردم به ما اجازه می‌دهند در کنارشان باشیم.

وقتی گویندگی برنامه‌ای به شما پیشنهاد می‌شود، چه معیارهایی برایتان مهم است و بر آن اساس اجرای یک برنامه را قبول می‌کنید؟

تجربه زیادی برای اجرای برنامه‌ در گونه‌های مختلف دارم. جلب رضایت مخاطب برایم خیلی اهمیت دارد. همیشه سعی کرده‌ام قبل از اجرای هر برنامه‌ اطلاعات مربوط به آن را جمع‌آوری کنم.

در حال حاضر اجرای برنامه‌های ایرانشهر، ج مثل جمعه و نقره باران را به عهده دارید. اجرای این برنامه‌ها چه ویژگی‌هایی برایتان دارد؟

هر برنامه‌‌ای ویژگی‌های خودش را دارد و مطالبات مردم هم متفاوت است. هدف برنامه ایرانشهر نزدیک شدن به همه اقوام ایرانی است. در واقع این برنامه یاد همه هموطنان از اقصی نقاط ایران را زنده نگه می‌دارد، ضمن این که رویکرد تفریحی و سرگرمی هم دارد. بخش‌های ورزش و سلامت هم در این برنامه با اقبال مخاطبان روبه‌رو شده است.

«ج مثل جمعه» رویکردی ویژه‌ برای جذب مخاطب دارد. ریتم و ضرباهنگ برنامه بالاست و با توجه به تعدد آیتم‌ها، ارتباط ما با مردم خیلی گرم و صمیمی است. برنامه نقره باران هم مختص سالمندان و رویکردش بازگشت سالمندان به جامعه و درک این دوران توسط جوان‌ها، نزدیک‌تر کردن نسل‌ها به یکدیگر و حفظ حرمت‌هاست.

با وجود این همه سابقه کاری در اجرا آیا اجراهایتان را در بازپخش برنامه‌ها می‌شنوید؟

من برخی مواقع مثل شاگردی که در لحظه از معلمم مطالب را یاد می‌گیرم، در همان زمان اجرا متوجه بسیاری از اشتبا‌هاتم می‌شوم و خیلی وقت‌ها قبل از این که کسی بخواهد مرا به‌عنوان مجری با سابقه رادیو سرزنش کند، خودم زودتر از بقیه به حساب خودم می رسم.

یعنی چه کار می‌کنید ؟

خودم را سرزنش می‌کنم و با بررسی سطح توقع مردم سعی می‌کنم ایرادهایم را برطرف کنم.

گویندگان قدیمی با منش خاصی با مهمانان صحبت می‌کنند، ولی گویندگان جوان این ویژگی را ندارند. نظرتان درباره اجرای جوان‌ترها چیست؟

اعتقاد من برگرفته از تربیت اجتماعی و خانوادگی‌ام و درس‌هایی است که از پیشکسوتان رادیو آموختم. رسانه رادیو برای تک‌تک مخاطبان مثل کلاس درس است. بنابراین با احترام صحبت کردن و بیان صحیح واژه‌ها باعث شده این رسانه نزد مردم از احترام فوق‌العاده‌ای برخوردار باشد. همین ویژگی نشان می‌دهد که ما در مقابل مردم محترم ایران نمره خوب گرفته‌ایم.

از سوی دیگر مهمانی که به رادیو دعوت می‌شود، مهمان کل مردم ایران است. بنابراین باید با رویی خوش و با احترام با او صحبت کنیم. لحن ما به‌عنوان مجری نباید طلبکارانه یا تحقیرآمیز باشد. شاید نظرات ما با دیدگاه‌های مهمانان یکی نباشد، اما دلیل نمی‌شود که این اختلاف سلیقه را روی آنتن نشان بدهیم. باید ادبیات محترمانه داشته باشیم. فن بیان یکی از امتیازات مهم یک گوینده محسوب می‌شود.

رادیو برایم مثل کلاس درس است و هر لحظه از اجرایم در این رسانه برایم تجربه‌ای شیرین و به یادماندنی است.

زهره زمانی

جام‌جم