دوباره‌سازی‌های ناهمگون

به گزارش جام جم سیما، در ابتدای امر، تهیه‌کنندگان و فیلمسازان به سراغ دوباره‌سازی سینمایی تعدادی از محصولات قدیمی تلویزیونی رفتند.

این کار باعث تولید قسمت‌های سینمایی متعددی از مجموعه‌های تلویزیونی موفقی مثل «سفرهای ستاره‌ای/ پیشتازان فضا» و «ماموریت غیرممکن/ بالاتر از خطر» شد.

ظاهرا موفقیت خوب مالی این فیلم‌ها و استقبال بالای تماشاگران از آنها بود که صنعت سینما را به فکر آن انداخت که دامنه کار را گسترش دهند.

گسترش کار به معنی تولید نسخه‌های تازه از فیلم‌هایی بود که در گذشته‌ای دور یا نزدیک، موفق به جذب گروه زیادی از تماشاگران شده بود.

این کار هم خیلی سریع با استقبال تماشاگران (و حتی منتقدان)‌ روبه‌رو شد، اما تمام فیلم‌هایی که در دسته محصولات دوباره‌سازی قرار گرفتند، نتوانستند فروش مقبول و بالایی در جدول گیشه نمایش سینماها کنند.

این مساله نشان داد یک فیلم سینمایی به صرف محبوب بودن در زمان نمایش اول خود، الزاما نمی‌تواند تضمین‌کننده موفقیت بالای آن در شرایط تازه و در نسخه‌های تازه باشد.

«استارسکی وهاچ» (2004) با بازی اوئن ویلسن و قسمت دوم «فرشتگان چارلی» (2003) تنها نمونه‌هایی از نسخه‌های دوباره‌سازی شده فیلم‌ها یا مجموعه‌های تلویزیونی موفق قدیمی هستند که با شکست تجاری روبه‌رو شدند و تماشاگران استقبال خوبی از آنها نکردند.

در چنین شرایطی، صنعت سینما از خودش علاقه و اشتیاق برای ساخت نسخه‌‌هایی جدید از محصولاتی را نشان می‌دهد که فاقد حال و هوای تجاری و عامه‌پسند هستند.

این فیلم‌ها در گروه آثار غیرمتعارف قرار می‌گیرند که حاوی پیام‌های اجتماعی، فلسفی و حتی سیاسی هستند.

چنین فیلم‌هایی معمولا تماشاچی زیادی ندارند و برای گروه خاصی از تماشاگران ساخته می‌شوند. نمونه چنین فیلمی «سولاریس» (2002) با بازی جورج کلونی است که براساس فیلم علمی ـ تخیلی آندری تارکوفسکی (محصول سال 1972) ساخته شد.

پرسشی که از سوی منتقدان سینمایی مطرح می‌شود این است که در شرایطی که نسخه‌های دوباره‌سازی به قصد موفقیت‌ مالی در جدول گیشه نمایش ساخته می‌شوند، چه اصراری برای تولید دوباره فیلم‌های کم‌فروش و ناموفق از نظر مالی است؟

قاب کوچک