هرچی سنگه مال پای لنگه

اگر دیگران هزار بار تابلوی ورود ممنوع را نادیده بگیرند و خلاف بروند، اگر کمربند نبندند و با تلفن همراه صحبت کنند، جریمه نمی‌شوند، ولی همین که ما بخواهیم پشت چراغ قرمز، به تلفن همراه خودمان که بی‌وقفه زنگ می‌خورد، جواب دهیم و به آن یارِ پشت خط بگوییم پشت فرمان هستیم و نمی‌توانیم صحبت کنیم، حتما یکی از نیروهای خدوم، محترم و وظیفه‌شناس پلیس راهنمایی و رانندگی با لبخندی ملیح ما را متوقف و بازخواست می‌کند.

حالا تصور کنید در یکی از چهارراه‌های شهر تهران که شاید هزار بار از آن رد شده‌اید و حتی یک بار هم چشمتان به جمال پلیس راهنمایی و رانندگی روشن نشده، بخواهید به تلفن همراه خود و آن یار دلنوازتان که شکری است با شکایت حساب پس دهید، که ناگهان متوجه می‌شوید یکی از این عزیزان خدمتگزار راهنمایی و رانندگی ناغافل سر‌راهتان سبز می‌شود و می‌گوید بزنید کنار.

نکته جالب‌ترش این است که آن افسر نازنین تنها هم نیست و ناباورانه و بی‌آن‌که سابقه داشته باشد، در معیت سه همکار سفیدپوش دیگرش مثل شیر سر چهارراه حضور دارد. هرچند غافلگیر می‌شوید و بابت جریمه شدن تا اعماق وجودتان می‌سوزید، اما با خود می‌گویید چه خوب که این نیروهای محترم سر هر چهارراهی حضور دارند و از این به بعد شاهد جلوگیری از تخلفاتی خواهید بود که قوانین مورفی در مورد آنها صدق نمی‌کرد.

در حالی که فکر می‌کنید با این جریمه همه چیز برای نگارنده به خوشی تمام می‌شود، سخت در اشتباهید.

سوز اصلی ماجرا وقتی است که پلیس برگه جریمه را با احترام تقدیم می‌کند، اما در یک لحظه می‌بینم درست در همان چهارراه و جلوی چشم این افسر محترم، خودرویی با پلاک قرمز تخلف می‌کند. بلافاصله خودم را معرفی کردم که خبرنگارم و از افسر محترم ‌پرسیدم که فدای سرت که مرا جریمه کردی، حقم بود؛ اما دست‌کم چرا به آن راننده متخلف تذکر نمی‌دهید؟ پلیس وظیفه‌شناس که مانند همکارانش به دلیل برگزاری یک مراسم در چهارراه یکی از خیابان‌های مرکز شهر حاضر شده بودند، با اعتماد به نفس گفت: ما به وظیفه خودمان عمل می‌کنیم و شما هم به وظیفه خود عمل کنید.

اینجاست که شک من به یقین تبدیل می‌شود که این شانس بد من است و هیچ ارتباطی به پلیس محترم و وظیفه‌شناس راهنمایی و رانندگی ندارد.

یاد قوانین مورفی می‌افتم و لعنتی نثار مورفی و قوانینش می‌کنم که مثل کفش‌های میرزا نوروز همیشه با من هستند و از آنجا که هر چه سنگ است مال پای لنگ است، من در پیاده‌رو هم دیگر از تلفن همراه استفاده نخواهم کرد.

کمیل انتظاری - فرهنگ و هنر