مطالبه اقتصاد ایران از شرکت های خارجی

به گزارش خبرنگار جام‌جم، بلافاصله پس از اعلام بیانیه مشترک وین، بسیاری از هیات‌های اقتصادی خارجی، انگار که حتی چمدانشان را هم بسته بودند، بلافاصله و با فاصله نه چندان زیادی به ایران سفر کردند تا از کیک اقتصاد ایران سهم بزرگ‌تری را نصیب خود کنند.

آنان بخوبی می‌دانند که ایران با داشتن یکی از بزرگ‌ترین ذخایر نفت، گاز و معادن جهان، نیروی انسانی تحصیلکرده، فرهنگ بالای ملی و میهمان‌نوازی، زیرساخت‌های گسترده چون حمل و نقل و سرانجام امنیت پایدار و موقعیت منحصر به فرد جغرافیایی، یک شاه کشور در اقتصاد خاورمیانه محسوب می‌شود، بعلاوه بازار بکر 80 میلیون نفری ایران، عاملی مهم برای سبقت گرفتن شرکت‌های خارجی جهت حضور در اقتصاد ایران است، اینچنین است که بی‌اعتناهای دیروز، چهره گشاده، به دوستانی خوشرو و مجیزگو تبدیل شدند و در باران انتقادهای داخلی، به ایران سفر کردند.

آلمان، فرانسه، هند، تایلند، ایتالیا، اسپانیا و حتی همسایگانی چون افغانستان و ترکیه، پاکستان و دیگر کشورها یا آمده‌اند یا تا همین هفته‌های آینده با صدها امید و آرزو پا به‌ایران‌زمین می‌گذارند.

بایدهای یک حضور

با این‌که اقتصاد ایران خسته از سال‌های تحریم و رکود تورمی موجود، بسیار به سرمایه خارجی برای رشد و توسعه نیاز دارد، اما کارشناسان اقتصادی هشدار می‌دهند، حضور هیات‌ها، شرکت‌ها و کارشناسان خارجی در اقتصاد ایران بایدهای متعددی دارد.

به‌زعم آنان، از این همه حضور پرشور(!) نباید هیجان‌زده و جو زده شد بلکه باید دانست آنان که می‌آیند قرار است چیزی به سبد منافعشان اضافه کنند و در این راه همه کار خواهند کرد. ما نیز باید در این میان، منافع خود را بجوییم و در راه رسیدن به آن سختگیری کنیم.

بر این اساس انتقال فناوری، انجام سرمایه‌گذاری به‌جای خرید صرف کالا و اجرای پروژه‌های سرمایه‌گذاری مشترک مهم‌ترین اهدافی است که ایران می‌تواند از سیل هیات‌های خارجی برای اقتصاد ملی، ماهیگیری کند. کارشناسان، مدیران اقتصاد ایران را به سوی این رویکرد فرامی‌خوانند.

انتقال فناوری

علاءالدین میرمحمدصادقی، پیر اقتصاد و تجارت ایران در این باره به جام‌جم گفت: به نظر من انتقال فناوری باید اولویت اول در مذاکره با شرکت‌های خارجی باشد.

وی افزود: این امر چند دلیل دارد. اول این‌که کمیت و کیفیت تولید ملی را بهبود می‌دهد و مهم‌تر از همه، بهره‌وری با خود به همراه دارد. در نهایت نیز صادرات کشور افزایش یافته و ما بازارهای جدیدی را پیدا می‌کنیم. این امر به معنای واقعی کلمه تحقق اقتصاد مقاومتی و تولید درون‌زای برون‌نگر است.

وی اظهار کرد: اگر دولت بتواند فناوری شرکت‌های خارجی را به داخل انتقال دهد و حتی در ازای این فناوری، بازار رایگان در اختیارشان بگذارد، هنر بزرگی کرده که این هنر، اثرش را در بهبود تولید ملی نشان خواهد داد.

سرمایه‌گذاری مشترک

در همین حال محسن جلال‌پور، رئیس اتاق ایران، اجرای پروژه‌های سرمایه‌گذاری مشترک با شرکت‌های خارجی را اصلی‌ترین اولویت اقتصاد ایران دانست و گفت: توجه داشته باشیم که سرمایه‌گذاری مشترک مهم‌تر از سرمایه‌گذاری است. چراکه سرمایه‌گذاری مشترک باعث انتقال فناوری روز، مدیریت، بهره‌وری و بهبود روش‌های تولید به فعالان اقتصاد ایران می‌شود.

وی افزود: همچنین سرمایه‌گذاران ایرانی با استفاده از کارت سرمایه‌گذاری خارجی، بازارهای جدیدی را پیش روی خود خواهند یافت و انگاره‌های نادرست قبلی مانند نقص در کیفیت یا مشتری‌مداری از تولید کشور رخت برمی‌بندد.

وی اظهار کرد: این‌که ما تولید صادرات محور می‌خواهیم، در شرایط حاضر با استفاده از سرمایه‌گذاری مشترک امکان‌پذیر است. به نظر من سرمایه‌گذاری مشترک، بزرگ‌ترین باید حضور شرکت‌های خارجی در اقتصاد ایران است.

جلال‌پور تصریح کرد: باید هنگام مذاکره با این شرکت‌ها شرط کرد که بازار در ازای انجام سرمایه‌گذاری مشترک در اختیار قرار می‌گیرد. به عبارت بهتر، پیام این است که اگر سرمایه‌گذاری نکنید، حتی خرید کالا هم انجام نخواهد شد.

کمک به تولید و اشتغال

در همین حال دکتر محمد طبیبیان، کارشناس ارشد اقتصادی به خبرنگار ما گفت: ابتدا باید درک درستی از علت حضور شرکت‌های خارجی در اقتصاد ایران داشته باشیم و آن درک بر این پایه است که بدانیم هر گونه فعالیت کشورها بر پایه منافع ملی خودشان است و سفر این هیات‌های خارجی نیز از این قاعده مستثنا نیست.

وی افزود: از سوی دیگر، وقتی به کشور شما می‌آیند، یعنی شما برای کشور سفرکننده، مزیت و مطلوبیت دارید و اگر شما او را نخواهید، او شما را کاملا می‌خواهد. وی اظهار کرد: بر این پایه و درک، باید بدانید در شرایط حاضر شرکت‌های اروپایی تحت هر قیودی خواهان شما هستند و این شمایید که قاعده بازی را تعیین می‌کنید. لذا باید با اعتماد به نفس و با چشم باز پا به میدان بگذارید.

طبیبیان گفت: لذا حد و مرز و محدودیتی در مذاکره با هیات‌های خارجی نباید قائل شد، بلکه می‌توان انتقال فناوری، سرمایه‌گذاری و سرمایه‌گذاری مشترک را از آنها درخواست کرد و انتظار داشت که اشتیاق ورود به فرصت بکر اقتصاد ایران آن قدر هست که تمام این شرایط پذیرفته شود.