اراده آهنین ورزشکاری که قطع نخاع شد

قوی ترین مرد لرستان که در سانحه رانندگی سال 91 قطع نخاع شد، الان ویلچر نشین شده است، اما هنوزم دست از ورزش کردن بر نداشته و توانسته در رشته پرتاب وزنه جانبازان و معلولین، مدال نقره مسابقات بین المللی دوبی را کسب کند.

گفتگوی خبرآنلاین را با حامد امیری، می‌خوانید:

خودتان را برای مخاطبان معرفی کنید

حامد امیری هستم، متولد سال 1361 در خرم آباد که در سن 19 سالگی وارد عرصه ورزش شدم و تا زمستان 91 در رشته مردان آهنین فعالیت می‌کردم، اما بعد از سانحه رانندگی که منجر قطع نخاع ام گردید، به ورزش های جانبازان و معلولین روی آوردم و الانم برای کسب مدال طلای پارالمپیک ریودو ژانیرو برزیل تمرین می‌کنم.

شما یازده سال در رشته مردان آهنین فعالیت داشتید، عنوانی نیز کسب کردید؟

چند دوره در مسابقات مردان آهنین کشوری و صداوسیما شرکت کردم و در رشته‌های حمل چمدان و اسکات تعادلی رکورد جهان را ارتقا دادم که با گذشت چند سال، هنوز کسی نتوانسته آن‌ها را جابجا کند.

البته در بسیاری از مسابقات استانی، کشوری و بین االمللی نیز حضور داشتم که عناوین متخلفی را کسب کردم.

از روز تصادف بگویید، تصادف شما چطور اتفاق افتاد؟

خودم را برای حضور در مسابقات کشوری آماده می کردم؛ متاسفانه در خرم‌آباد فضا و امکاناتی که بخواهیم خود را برای مسابقات آماده کنیم، در اختیار نداشتیم، و علی رغم پیگیری های ما، مسئولان ورزش استان نیز با ما همکاری نکردند و مجبور شدیم به پیشنهاد یکی از دوستان تمرینات مان را در بروجرد برگزار کنیم و در یکی از روز ها که عازم بروجرد بودیم، دچار سانحه رانندگی شدیم و قطع نخاع شدم.

از شرایط جسمانی تان بعد از تصادف بگویید؟

من بعد از تصادف اوضاع خوبی نداشتم؛ مردم لطف زیادی داشتند، طبق گفته نزدیکان روزی 2 تا 3 هزار نفر برای ملاقات من به بیمارستنان می‌آمدند که باعث بروز مشکلاتی برای بیمارستان نیز شده بود.

وزن من قبل از تصادف 170 کیلو گرم بود، که بعد از تصادف تا 85 کیلو گرم آمدم، لطف خدا و دعای خیر مردم باعث شد که من زنده بمانم که خدا را بی نهایت بابت این موضوع شاکرم.

حامد امیری قبل تصادف و بعد تصادف چه تغییری کرده است؟

خب ببینید من قبل از تصادف توان حمل 500 کیلو گرم را داشتم، اما الان حتی قادر به حمل پاهای خودم نیز نیستم، دچار محدویت شده ام، که اگر خانواده ام در کنارم نبودند، واقعاً نمی دانستم چکار کنم. ولی از این موضوع اصلاً ناراحت نیستم، چرا که خدواند در یک برهه زمانه به من توانایی بالایی داد که 12 سال قوی ترین مرد لرستان بودم و الان هم خودش صلاح دانسته که از من آن توان را بگیرد. من راضی‌ام به رضای خدواند...

بعد از آن که از بیمارستان ترخیص شدی، دوباره به سمت ورزش رفتی؟

بعد آن که از بیمارستان مرخص شدم، هنوز بقیه‌هایم را باز نکرده بودم، شروع به وزنه زدن کردم. تا این یک روز دکتر بهرامی، مربی لرستانی تیم ملی دوومیدانی جانبازان و معلولین به ملاقات من آمد و پیشنهاد داد که به ورزش‌های جانبازان و معلولین روی بیاورم و من نیز پذیرفتم.

الان با رفتن به تیم جانبازان و معلولین چه هدفی را دنبال می کنید؟

به فضل خدا توانستم در این یک سالی که به ورزش جانبازان و معلولین روی آوردم با لطف آقای بهرامی و دیگر دوستان، در مسابقات بین المللی دوبی که با حضور 54 کشور برگزار شد، مدال نقره کلاس54 F را برای کشورم کسب کنم.

البته قصد دارم در مسابقات جهانی قطر که به زودی برگزار می شود شرکت کنم تا بتوانم جواز ورود به به پارالمپیک برزیل را کسب کنم.

پس به صورت جدی دنبال ورود به پاراالمپیک نیز هستید؟

بله، دارم تمام تلاشم را انجام می‌دهم که بتوانم با حضور پارالمپیک برزیل برای استان و کشورم مدال طلا را کسب کنم، چرا که الان رکوردار آسیا هستم و با قهرمانی جهان تنها یک متر فاصله دارم.

حرف آخر ...

از تلاش های پدر و ماردم بی نهایت سپاسگزارم، از آقای دکتر بهرامی نیز تشکر می کنم که زحمات زیادی را برای من متحمل می‌شوند. امیدوارم روزی برسد که جواب محبت آنان را بدهم.