نگاهی آسیب شناسانه به بازی های رایانه ای

به گزارش جام جم کلیک: بازی های رایانه ای به همان میزان که محبوب ترین بازی بچه های این دوره و زمانه لقب گرفته است، یک تهدید کننده جدی برای سلامت روح و روان و جسم آنان نیز به شمار می رود.
برخی از روانشناسان براین باورند که آثار این گونه بازی ها به تدریج در رفتار و گفتار بازی خورها آشکار می شود.

متأسفانه به دلیل عدم آشنایی والدین با عارضه های ناشی از این بازی ها و همچنین نبود قوه نظارتی قدرتمند و تأثیرگذار، دایره آسیب پذیری بچه های ایرانی بیش از دیگر بازی خورها در دنیای بازی رایانه ای است.

البته نمی توان تأثیرگذاری این بازی ها بر خلاقیت و بالندگی ذهنی بازی خورها را نادیده گرفت به شرطی که آنها در گروه های سنی متناسب خود عرضه شوند.

بررسی های اجمالی در بازار نشر و عرضه بازی های رایانه ای نشان می دهد که نظارت مستمر و مؤثر حلقه ای مفقوده در سیر تولید و عرضه بازی ها در ایران است که در فقدان آن قواعد بازی در حتی خانه ها را بر هم می ریزد.

در یک نگاه کلی می‌توان نوشت که بازی های رایانه ای به گونه ای طراحی و ساخته می شوند که مخاطب را وادار سازد تا به هر نحو ممکن و به گمان خود به انتهای بازی و در نهایت برتری در آن دست یابد. این نقطه آغازین حمله به ذهن و روح یک کودک یا نوجوان است. استرس و اضطراب ناشی از برتری جویی از همان لحظات اول بازی ذهن و روح او را مچاله می کند.

در هریک از بازی ها بازی خور تنها به پیروزی و برتری می اندیشد و برای رسیدن به اهداف خود به هیچ انگاره ای جز نابودی، متلاشی کردن نمی اندیشد به مثله کردن هم رضایت نمی دهد فقط می کوشد حریف را له کند!

به عبارت دیگر،این بازی ها نیز نوعی ابزار مدرن برای قبح شکنی هستند. یعنی فضای بازی به گونه ای است که بچه ها به صورت گروهی یا فردی در پی ضربه زدن، متلاشی کردن، له کردن و نابودی برمی آیند. اگر به صورت آنها هنگامی که در بازی و در برابر رقیب تصویری خود یا مانع فیزیکی گرافیکی قرار می گیرند، نگاه کنید به راحتی آثار خشم توأم با اضطراب را در چهره آنها می توانید ببینید. برخی از بچه ها از این حالت هم فراتر می روند و ناخواسته فریاد می کشند.

این حالت از نظر روانی به تدریج در ذهن و روح بچه ها باقی می ماند و در رفتارهای روزمره آنان می توان مشاهده کرد. مثلا کودک یا نوجوانی که دراین گونه بازی ها افراطی عمل کرده است همواره نگران پیرامون خود است. حتی در برخی موارد ناخودآگاه -در تلاش برای دفع اندیشه های آلوده ای که ذهن او را مشغول کرده است- به بهانه های مختلف به همبازی خود یا حتی برادر یا خواهر خود آسیب می رساند.

بی توجهی والدین به بچه ها و همچنین عدم وسواس و دقت نظر مسئولان امور نظارتی این گونه بازی ها در رعایت تناسب سن و جنس بچه ها با بازی های رایانه ای از دیگر نکاتی است که باید به آن به عنوان یک تهدید بالقوه برای جامعه توجه مضاعفی داشت.

براساس آمار منتشره، 55درصد والدین چندان حساسیتی نسبت به انجام بازی های رایانه ای توسط فرزندان خود، نشان نمی دهند. این درحالی است که به باور بسیاری از کارشناسان و روانشناسان والدین در جلوگیری از خطرات احتمالی این بازی ها، نقش مؤثری می توانند داشته باشند.

این درحالی است که در بسیاری از کشورها که در نگاه ظاهری، فضای باز سیاسی، اجتماعی و فرهنگی دارند، ابزار کنترلی به خدمت گرفته شده است. زیرا این نکته را نمی توان انکار کرد که باید جنبه های منفی بازی های رایانه ای را کنترل کرد. در جامعه ما خانواده ها اطلاعات مناسبی در این باره ندارند که این ناشی از کم کاری در عرصه اطلاع رسانی است. فقدان یک آموزش عمومی در این زمینه کاملاً محسوس است.

منبع: تسنیم