به نام هنرمند، به کام بِرَند

یکی از سنت‌های زیبای فرهنگ ایرانی در آستانه سال نو، کمک به دیگران است. بسیاری از افراد خیر، در این ایام شخصا آستین همت بالا می‌زنند و به یاری فرودستان می‌شتابند. در کنار آن، جشن‌های بسیاری پیش از نوروز برگزار می‌شود تا خیرین به همنوعان خود کمک کنند حتی بسیاری از موسسات خیریه در این ایام برنامه‌های خود را جدی تر و پویاتر برگزار می‌کنند تا بتوانند شب عید، لبخندی بر لبان آنان که نیازمند هستند، بنشانند. این سنت زیبایی است که هر سال رونق دارد.

در دنیای مدرن، موسسات و بنگاه‌های خیریه، حتی برای جمع آوری کمک‌های بیشتر، به راه‌های نوتری متوسل شده‌اند.

یکی از این راه‌ها، استفاده از هنرمندان سرشناس است. بسیاری از بنگاه‌های اقتصادی و موسسات خیریه، برای جلب اعتماد خیرین، هنرمندان عرصه‌های مختلف را پای کار می‌کشند و به نوعی با استفاده از نام و وجهه و اعتبار هنرمندان، به فعالیت‌های خیرخواهانه خود رونق می‌بخشند.

تا اینجای کار هم باز هیچ مشکلی وجود ندارد و همه چیز، مطلوب به نظر می‌رسد. اما آنچه که باید به آن توجه کرد، این است که هنرمندان کشورمان که با نیت یک حرکت انسان دوستانه در چنین رویدادهایی شرکت می‌کنند، باید مراقب باشند که نام، شهرت، آبرو و اعتبار خود را پای فعالیت‌های خیرخواهانه صرف کنند و نه پای تبلیغات برای بنگاه‌های اقتصادی و موسسات خیریه.

در واقع آنچه که باید مورد نظر هنرمندان باشد این است که مراقب باشند بیش از آن که اعتبارشان برای تبلیغات این قبیل بنگاه‌ها و موسسات و برند آنها خرج شود، وجهه خود را صرف آن عمل خیرخواهانه کنند.

طبیعی است که رعایت چنین نگاهی، سبب می‌شود هنرمندان کشورمان به واسطه شهرت خود، بیش از آن‌که نام موسسات را تبلیغ کنند، فرهنگ کمک به دیگران را در جامعه ترویج کنند.

بامداد محمدی ‌- جام جم