رپ هنر نیست؛ ساختنش یک ساعت وقت می خواهد

اخشابی رپ ساختن را کار ساده ای می داند که نمی تواند یک اثر هنری لقب بگیرد:« هر فردی می‌تواند با صرف زمان یک ساعته، متن موسیقی را آماده کند و با خواندن زیر صدا، به راحتی یک آهنگ تولید کند. این سبک، از سبک‌های غربی تأثیر گرفته و خاستگاه آن به موسیقی استوا بر می‌گردد. جنس این موسیقی از جنس اعتراضش است یعنی با دست خالی و بدون داشتن ارکستر، ساز و فقط با استفاده از یک ساز کوبه‌ای، حرف خود را به گوش مردم برساند. این سبک تنها به درد فضاهایی مثل تظاهرات می‌خورد و با ساختن لحظه‌ای، یک طومار را به صورت ریتمیک می‌خواند و این را دیگر نمی‌توان آهنگ نامید.»

اخشابی اما با نگاه یک تحلیلگر به مساله موسیقی رپ نگاه نمی کند و علت گرایش جوانان به این سبک را نمی داند:« علت علاقه جوانان به این سبک موسیقی را نمی‌دانم اما در مجموع با مرور زمان به آن وفادار نخواهند ماند. یعنی مخاطب با تجربه موسیقایی و یا گذر زمان اگر هم طرفدار موسیقی رپ بوده باشد، دیگر به آن بی علاقه می‌شود. تقلید و فشار رسانه‌ها و مهم تر از آن، غفلت مسئولان از آموزش و ارتقاء‌ آگاهیهای هنری جامعه‌ از دلایل پیروی جوانان از سبک رپ فارسی است.»

اخشابی البته از موضع تند اولش کمی عدول و زیاده روی و افراط در توجه به سبک رپ را نکوهش می کند:« من با هیچ نوع موسیقی مخالف نیستم. من اعتقاد دارم که باید بر روی هر سبک موسیقی به اندازه ظرفیت و کاربردش تأکید کنیم . اگر قرار باشد یک جوان درصد بیشتری از آهنگ‌هایی که گوش می‌دهد، رپ باشد این امر خطرناکی است، ما باید به آن شعور و آگاهی از سلیقه‌ی هنری برسیم که سبد موسیقایی و فرهنگی‌مان را درست پرکنم.
گوش دادن مکرر، سطح سلیقه‌ی افراد را پائین می‌آورد و مخاطب به شنیدن آثار سطح پائین عادت می‌کند.»