این زنان را دریابید

بعضی‌ها زندگی را به دندان می‌گیرند و ادامه می‌دهند و بعضی‌ها خودشان را در خانه حبس می‌کنند و با مختصر مستمری و کمک این و آن زندگی را می‌چرخانند. گروه اول اسمشان می‌شود «شیرزن»، اتفاقا صفت مناسبی است، اما فارغ از همه فداکاری‌ها و سختی‌هایی که دیده‌اند، می‌شد که این مسیر را بهتر طی کنند.

از گروه دوم هم به نیکی یاد می‌شود که مظلوم بوده‌اند و صورتشان را با سیلی سرخ نگه داشته‌اند اما حقیقت این است که هیچ کدام از این زنان سرپرست خانوار نه قرار است زندگی را تا آن حد به دندان بگیرند و نه درست است که گوشه‌نشینی را انتخاب کنند.

البته ظاهرا تعداد گروه دوم بیشتر از گروه اول است، آن طور که معاون رییس‌جمهور در امور زنان و خانواده گفته است ۸۲ درصد از زنان سرپرست خانوار بیکار هستند.

مساله مهم دقیقا همین جاست که کمتر از 20 درصد از این زنان صاحب شغل هستند، داشتن شغل برای این زنان مهم است البته نه فقط برای امرار معاش، مهم‌تر از شاغل بودن و درآمد داشتن، ارتقای جایگاه این زنان با توانمندی‌هاست که نیاز اول آنها محسوب می‌شود.

زنان سرپرست خانوار مسئولیت خانواده‌ای را به عهده دارند که فرزندانشان شرایط متفاوتی را تجربه می‌کنند و در این فضا نقش این زنان فقط در نقش و مسئولیت مادری تعریف نمی‌شود و باید جایگاهشان متفاوت باشد تا فرزندشان درست پرورش یابد.

متاسفانه نگاه به زندگی این زنان با بررسی عملکرد سازمان‌هایی دولتی و مردم نهاد، بیشتر تداعی‌کننده بخشیدن ماهی به جای آموزش ماهیگیری بوده است، در این‌که ممکن است برخی از آنها اعتماد به نفس یا توان کافی برای تجربه‌های کسب درآمد را نداشته باشند، شکی نیست، اما وظیفه این سازمان‌ها توانمندسازی آنهاست. مساله‌ای که معاون رئیس‌جمهور در امور زنان به آن واقف است و می‌گوید: طرح جامع توانمندسازی زنان سرپرست خانوار را با مشارکت دستگاه‌های مختلف تدوین کردیم تا یک مدل مناسب و حمایتی را از این گروه زنان ارائه دهیم. با وجود این، هرچند نقش سازمان‌هایی مانند بهزیستی در این زمینه مهم و تاثیرگذار محسوب می‌شود، اما انتظار می‌رود دست‌کم اقدامات روشن و شفافی از سوی معاونت زنان دراین باره صورت گیرد.

مستوره برادران‌نصیری - دبیر گروه جامعه