رنج مضاعف زنان سرپرست خانوار

آنها یا همسرانشان را براثر حوادث از دست داده‌اند یا نان‌آور خانه‌شان درگیر اعتیاد و جرم و زندان شده یا مبتلا به بیماری است و توانایی انجام کار ندارد.

تعداد این زنان نیز رو به رشد است و حتی مراجع دولتی آمارهای نگران‌کننده‌ای از معیشت آنها ارائه می‌دهند.

طبق سرشماری سال 90، 12 درصد خانواده‌های ایرانی را زنان سرپرستی می‌کنند که در بُعد خانوار می‌شود 2.5 میلیون خانواده. به گواه اظهارات رییس مرکز آمار ایران اما فقط 18 درصد از این زنان موفق به یافتن شغل می‌شوند که یعنی از هر پنج زن سرپرست خانوار فقط دست یک زن در جیب خودش می‌رود.

اینها دردهای اجتماعی است که گاهی فراموش می‌شود و از ذهن‌ها می‌رود که این زنان با بار مسئولیت عائله خویش باید چه کنند.

مشکلات اقتصادی زنان سرپرست خانوار مرز ندارد و مضیقه‌های اغلبشان بی‌انتهاست. ولی دشوارتر از تنگناهای اقتصادی رنج‌های پنهانی است که این زنان می‌برند.

این رنج‌ها می‌تواند نگاه‌های ناجور هم محلی‌ها باشد، یا طعنه‌های این و آن، یا بی‌اعتمادی نسبت به زنان سرپرست خانوار و تفسیرهای مختلف از زنی که تنهاست و مجبور است از صبح زود تا پایان شب به هر دری بزند تا دستش پیش غریب و آشنا دراز نشود.

مفهوم زن تنها، زنی که به هزار و یک دلیل مونسش را از دست داده هنوز برای جامعه ما ثقیل است، انگار زن همیشه محکوم به بودن با مردی است و اعتبارش را از او می‌گیرد حتی اگر زنی زحمتکش و آبرودار باشد، زنی مثل بسیاری از زنان سرپرست خانوار.

تحقیرهای اجتماعی اما این زنان را خواهد شکست، همان‌گونه که دیروز رئیس کمیته امداد گفت و از تحقیرهای اجتماعی حرف زد که به اعتقادش به حدی شدید است که بهتر است در رتبه‌بندی مشکلات زنان سرپرست خانوار، بالاتر از مشکلات اقتصادی قرار بگیرد.

این حرف‌ها گویای عملکرد بد جامعه در قبال زنان آسیب‌دیده است. آسیب‌دیده را باید تیمار کرد و یاری داد تا خود را بازیابی کند و سربلند روی پاهایش بایستد. اما ما چنین نکرده‌ایم یا اگر کرده‌ایم کم کرده‌ایم، همین است که بسیاری از زنان سرپرست خانوار رنجی مضاعف دارند.

مریم خباز ‌- گروه جامعه