راز تعلل ترکیه و امریکا برای حمایت از مردم کوبانی

بولنت آرینچ روز یکشنبه گذشته با انتقاد از حزب اتحادیه دموکراتیک کرد سوریه به علت «حضور کردها در صف طرفداران بشار اسد» با لحنی تمسخر آمیز کردهای سوریه را خطاب قرار داد و گفت: کردها اشتباه کردند که در کنار اسد ایستادند و از معارضان سوری دوری گزیدند. این کردها در کنار کسی (بشار اسد) ایستادند که آنها را به رسمیت نمی شناخت و حاضر نبود به آنها امتیازی بدهد.

روز دوشنبه، رسانه های منطقه از اهداف پشت پرده ترکیه نوشتند و اینکه ترک ها از «صالح مسلم» رییس حزب اتحادیه دموکرات کرد سوریه خواسته اند از حمایت بشار اسد دست بردارد و «خودمختاری اعطایی از سوی اسد» را نادیده انگارد تا ترکیه نیز به کوبانی در برابر داعش کمک کند و مانع از سقوط آن شود.

پیش از آن، عبدالله اوجالان رهبر زندانی کرد به مقام های آنکارا هشدار داده بود که اگر کوبانی سقوط کند، دیگر از صلح بین کردهای ترکیه با دولت عدالت و توسعه خبری نخواهد بود.

کردهای ترکیه از همان روز اول دریافته بودند که کوبانی قربانی یک توطئه و وجه المصالحه امتیازگیری از کردهایی است که با بشار اسد در سوریه همراهی بیشتری دارند تا اردوغان، اغلو و حامیان پنهان و آشکار تروریسم داعشی و غیر داعشی در ترکیه.

با این احوال و به رغم اعتراضات گسترده کردها در شهرهای مختلف ترکیه که منجر به ده ها کشته شد، آنکارا همچنان کوبانی را گروگان امتیازگیری از مخالفان کرد در داخل ترکیه و چند کیلومتر آنطرفتر در مرزهای سوریه، نگه داشته است.

پیشتر از آن، زمانی که اکثریت ناظران تحولات منطقه از آزاد شدن سوال برانگیز 49 گروگان ترکیه از اسارت گروه تروریستی داعش شگفت زده شده بودند، برخی این گمانه را مطرح کردند که جابجایی تروریست های داعش به سوی مرزهای سوریه با ترکیه یا همان مناطق کردنشین، بی ارتباط با آزادی بی دردسر و بدون کوچکترین خونریزی گروگان ها از سوی تروریست ها نیست و بعضی منابع رسانه ای هم از یک توافق پنهان بین گروه تروریستی داعش و دولت ترکیه خبر دادند. از این حیث نیز، شاید کوبانی از همان ابتدا وجه المصالحه دولت ترکیه با داعش شده باشد.

بازی رییس جمهور ترکیه با آتش در کوبانی اما به همین جا ختم نشد؛ اقدامی که نیویورک تایمز هم آن را در سرمقاله اش ،«بازی خطرناک اردوغان» نامید و نوشت:' آرزوهای سابق اردوغان برای رهبری جهان اسلام دیگر با مواضع منفی این روزهایش سازگاری ندارد و کوبانی نمونه زنده این تناقض است؛ جایی که در چند قدمی اش تانک های ترکیه آماده اما بی تفاوت صف کشیده اند، نه برای کمک نظامی به کردهای کوبانی بلکه برای قطع ارتباط این شهر با حمایت های بیرونی و جلوگیری از رساندن تسلیحات به کردها.'

در همین حال، هیاهوی ائتلاف غرب و برخی دولت های عربی به رهبری آمریکا هم چیزی جز چند حمله محدود هوایی این ائتلاف به مواضع داعش در حوالی کوبانی نبوده است؛ حملاتی که بیش از حمله، به پارازیت هایی گذرا شبیه بوده و تاثیری در پیشروی های داعش نداشته است. تروریستهای داعش با وجود ادعاهای آمریکا مبنی بر انجام 9 حمله به مواضعشان، همچنان بی محابا سر می برند و نمایش می دهند.

از سوی دیگر، بازی اردوغان با آتش تا زمانی که به بیرون از مرزهایش محدود می شد شاید برای آنکارا خطری به شمار نمی رفت- هر چند همین نیز برای ترکیه ای که تا سه سال پیش از سیاست صفر تنش با همسایگان سخن می گفت اما امروز کمتر دولتی در خاورمیانه می توان یافت که تنشی با آن نداشته باشد، مایه خسارت و سرافکندگی است - اما زمانی که بازی با آتش کوبانی به داخل مرزهای ترکیه کشیده شد، دیگر نمی توان امید برون رفت آرام از بحران را برای آنکارا داشت.

حالا برای کردهای داخل ترکیه نیز کوبانی و مقاومت آن یک نماد هویتی است؛ حتی اگر یک غیرنظامی نیز در آن نمانده باشد و اشغال شهر هم، آنگونه که استفان دی مستورا فرستاده ویژه سازمان ملل به سوریه هشدار می دهد، می تواند «سربرنیتسا»ی دیگری را با مسئولیت ترکیه مسلمان و نه صرب های غیر مسلمان رقم بزند و هزاران نفر را به تیغ داعش بی رحم و خونخوار بسپارد.

کوبانی را تاکنون غیرت دلیرمردان و شیرزنانی حفظ کرده است که رنج ماندن در جبهه مقاومت را به همسنگری ایمن با حامیان دیروز و امروز تروریسم ترجیح می دهند. کوبانی حالا با بوی خون و باروتش می رود تا نقطه عطفی در حماسه های سالیان مقاومت باشد؛ مقاومتی که بخش قابل توجهی از آن را مدیون شیرزنانی است که پس از به شماره افتادن گلوله هایشان، ده ها تروریست را در انفجاری می کشند و کشته می شوند تا ناموس مقاومت بماند و تاریخ، مهر شرف را با خون این مردان و زنان مقاوم کرد بر دیوارهای زخمی کوبانی خسته حک کند.

به این ترتیب و در مجموع، می توان گفت قتل عام مردم کوبانی که حالا نماد مقاومت ضدتروریستی شده است، پایان خوبی برای ترکیه و مدعیان مبارزه با داعش در ائتلاف آمریکایی نخواهد بود.(ایرنا)