وسوسه‌های مدیرعاملی استقلال و یک نکته

در حـــالی که قرار است طی دو سه روز آینده تکلیف هیات مدیره استقلال از سوی وزارت ورزش نهایی شده و این باشگاه پر طرفدار نیز از بلاتکلیفی خارج شود، گفته می‌شود که وزارت ورزش روی مدیرعاملی فردی نظر مثبت دارد؛ فردی که قرار است هم در هیات مدیره استقلال باشد و هم از سوی اعضای تعیین‌شده به مدیرعاملی برگزیده شود تا همه چیز به خیر و خوشی در استقلال به پایان برسد و امیررضا خادم، معاون وزیر و کسی که بیشترین نقش را در ساماندهی این دو باشگاه داشته، نفسی راحت بکشد.

هر چند انصافا امیر خادم و وزارت ورزش، حساب‌شده طرح ساماندهی پرسپولیس را پیش برد تا با انتخاب علیرضا رحیمی به‌عنوان مدیری شناخته شده در عرصه ورزش، خیال همگان از مدیریت قرمزهای پایتخت راحت شود، اما معلوم نیست چرا وزارت می‌خواهد از قبل برای استقلال نسخه‌ای را بنویسد که در آن اما و اگر هست. نسخه مدیرعاملی استقلال نیز تا اینجا که صحبت می‌شود، بهرام افشارزاده دبیرکل سابق کمیته ملی المپیک است که چون در مجمع انتخابات کمیته ملی المپیک نتوانست به دلیل بازنشسته بودن، مجوز حضور در انتخابات را بگیرد، همانجا وزیر ورزش برای آن‌که حرمتش را حفظ کند برای او حکم مشاور بین‌الملل خود را زد تا از فردای آن روز افشارزاده در وزارت ورزش مستقر شود.

تا اینجا ایرادی متوجه انتخاب وزیر ورزش نیست، چون محمود گودرزی می‌تواند در حوزه‌های مختلف برای خود مشاور داشته باشد، اما ایراد در جایی است که گفته می‌شود مشاور سرد و گرم چشیده با جلب‌نظر وزیر می‌خواهد مدیرعامل استقلال شود. هر چند نیک می‌دانیم که علیرضا رحیمی نیز با چراغ سبز وزارت، مدیرعامل پرسپولیس شد، اما با تمام احترامی که برای افشارزاده قائل هستیم معتقدیم وی گزینه مناسبی برای مدیرعاملی استقلال نیست.

در حقیقت اگر حضور رحیمی امروز به دلیل سابقه فوتبالی و حضور موفقش در راس باشگاه سپاهان آرامش‌بخش شده، افشارزاده نمی‌تواند چنین جایگاهی را در باشگاه استقلال داشته باشد.

در این‌که افشارزاده مدیری باسابقه است شکی نیست، اما به هر صورت فردی باید به عنوان مدیرعامل باشگاهی بزرگ و پرحاشیه فعالیت کند که به لحاظ جسمانی کشش این کار پرمشغله را داشته باشد.هر چند که افشارزاده هیچ زمان به بازنشستگی در ورزش اعتقادی نداشته و ندارد، اما باید بپذیرد که وظیفه‌ای سنگین چون مدیرعاملی استقلال به فردی نیاز دارد که هم جوان‌تر از وی باشد و هم این‌که بتواند حجمی سنگین از کارهای اجرایی را بخوبی پیش ببرد. البته ما در درجه اول نگران وضع جسمانی این مدیر ورزشی هستیم، زیرا مدیریت در استقلال و پرسپولیس به همان نسبت که وسوسه‌برانگیز و جاذبه‌دار است، به همان نسبت نیز می‌تواند اعتبار هر مدیری را به خطر بیندازد.

خلاصه اگر قرار است مدیران اصفهانی در راس استقلال و پرسپولیس باشند، شاید به فردی جوان‌تر مثل ساکت هم بشود فکر کرد.