ساخت نانوحامل‌های دارو برای کبد و طحال

در خصوص بقا نانو ذرات در بافت‌های مختلف و همچنین نیمه‌ عمر این ذرات در بدن و به ویژه خون عوامل مختلفی از قبیل اندازه و نوع پوشش و بار سطحی دخیل هستند.

در مقالات مختلف نیمه‌عمر ذرات تا دو ساعت در خون موش عنوان شده است حال آنکه در مقاله چاپ شده در مجله «Journal of radio analytical and nuclear chemistry» این مقدار تنها 95 ثانیه به‌دست آمد.

همچنین میزان جذب در کبد و طحال بسیار چشمگیر بود به گونه‌ای که بیش از 62 درصد در کبد و بیش از 23 درصد در طحال به ثبت رسیده است.

به منظور پیگیری و مطالعه طولانی‌تر پژوهشگران دانشگاه علوم پزشکی تهران سعی کردند تا از رادیو ایزوتوپ گالیوم 67 با نیمه‌عمر بالاتر 78 ساعت به جای تکنسیوم با نیمه‌ عمر شش ساعت این نانو ذرات را تا یک هفته در بدن مطالعه کنند.

همچنین با استفاده از روش به کار رفته در مقالات گذشته «دز جذبی» در انسان را با استفاده از داده‌های پراکنش زیستی در موش تخمین بزنند.

برای این منظور این محققان ابتدا با اتخاذ روش مناسب برای نشان دار‌سازی نانوذرات با گالیم 67، نشان دار‌سازی و خالص‌سازی نهایی ترکیب حاصل را انجام دادند و سپس به کنترل کیفی و بررسی پایداری پرداختند.

همچنین انجام مطالعات حیوانی و تخمین دز جذبی در انسان با استفاده از داده‌های حیوانی نیز از دیگر مواردی است که این محققان به آن پرداختند.

میزان بقای نانو ذرات تا یک هفته بعد از تزریق، تخمین دز جذبی این نانوذرات در صورت اتصال و تزریق به انسان و روش خالص ‌سازی ترکیب نهایی از ویژگی‌های مهم این طرح تحقیقاتی است.

نتایج این مطالعات نشان داد که این نانوذرات برای دارو رسانی هدفمند به سایر ارگان‌ها به غیر از کبد مناسب نیستند و از این نانو دارو می‌تواند گزینه مناسبی برای دارو رسانی به کبد و طحال باشد.(مهر)