هنرستان‌ها، چشم انتظار تجهیزات

برای همین است که توسعه هنرستان‌ها در سیاست‌های کلی نظام مورد تاکید قرار گرفته، آموزش و پرورش نیز تمایلش را برای ایجاد رغبت نسبت به رشته‌های فنی و حرفه‌ای اعلام کرده، جامعه نیز حالا دیگر درک کرده که فارغ‌التحصیل شدن در بهترین رشته‌ها وقتی با مهارت همراه نباشد، فایده‌ای برای فرد ندارد.

پس به این ترتیب بسترهای ذهنی جامعه برای توسعه هنرستان‌ها آماده است، اما مشکلی وجود دارد که این ذهنیت مثبت را تحت‌الشعاع خود قرار می‌دهد؛ موضوعی که معاون آموزش متوسطه وزیر آموزش و پرورش را هم به ابراز نگرانی واداشته است.

البته ابراهیم سحرخیز نگرانی اش را طوری بر زبان نمی‌آورد که موجب نگرانی جامعه شود، اما از تجهیز نبودن هنرستان‌ها سخن می‌گوید که به تنهایی می‌تواند برای مخاطبان، دافعه داشته باشد.

جان کلام این است که اگر بناست هنرستان‌ها توسعه پیدا کند و رشته‌های فنی و حرفه‌ای، انتخاب اول 50 درصد دانش‌آموزان دبیرستانی باشد، هنرستان‌ها باید به قدری جذاب باشند که فرد با رغبت به سمت‌شان برود و مطمئن باشد مدرسه محل تحصیلش آن قدر مجهز است که مهارت‌های زیادی در آن کسب می‌کند و بعد از فارغ التحصیلی به حدی در یک رشته خبره می‌شود که دیگر عزای بیکار ماندن را نمی‌گیرد.

اما فعلا چنین فضایی مهیا نیست و آموزش و پرورش انتظار می‌کشد تا 34 میلیارد تومانی که دولت برای تجهیز هنرستان‌ها پیش‌بینی کرده، با نظر مساعد مجلس محقق شود؛ این مبلغ از آن مبالغ راهگشاست که هزینه کردنش عین سرمایه‌گذاری است.

اکنون بیکاری در کشور به زخمی ناسور تبدیل شده که هیچ کدام از مسکن‌های موقت دولت هم به بهبودش کمک نمی‌کند.

برای همین شکی نیست اگر هنرستان‌ها و مراکز فنی و حرفه‌ای تقویت شود و مدرک‌گرایی در جامعه به مهارت‌گرایی تبدیل شود، دیری نمی‌گذرد که جامعه پرتراکم بیکاران کم مهارت جایش را به جمعیتی جوان و صاحب مهارت می‌دهد و چه بهتر از این؛ یعنی خشکاندن ریشه‌های بیکاری و علاج واقعه قبل از وقوع.

مریم خباز - گروه جامعه