بازارهای جهانی یا مخاطب ونک به بالا

در شرایطی که فیلم‌های ایرانی در اکران داخلی با معضلاتی چون کمبود سالن نمایش و مخاطب روبه‌رو هستند و فقط تعداد محدودی از تولیدات یک ساله سینما در چرخه اکران قرار می‌گیرد، شاید نگاه به افق‌های باز اکران جهانی کمی ساده انگارانه جلوه کند؛ ولی اگر فعالیت سینمای ایران در خارج از مرزهای خود پیش رود و بتواند در بازارهای جهانی (دست‌کم منطقه خاورمیانه) مخاطب خاص خود را پیدا کند، آن هنگام است که چرخ‌های مالی، اقتصادی و حتی فرهنگی سینما دورهای تندتری را شروع خواهند کرد.

این چرخش اقتصادی و فرهنگی، همچون آسیابی خواهد بود که به افزایش تولیدات داخلی، فعالیت بیش از پیش در جشنواره‌های معتبر جهانی، تولیدات مشترک و تبادل فرهنگی منجر می‌شود.

هر چند امروز، تولیدات سینمای ایران مثل گذشته با استقبال گسترده‌ای در عرصه‌های جهانی روبه‌رو نیست و اکران‌های جهانی این سینما محدود به چند فیلم انگشت‌شمار شده است، ولی این قدم‌های کوچک است که اتفاقات بزرگ را شکل می‌دهد.

اگر سینماگران ما استانداردهای جهانی سینما را در تولیدات خود لحاظ کنند و کمی فراتر از گروه‌های سینمایی داخلی نظر بیفکنند، آن وقت است که پخش کننده جهانی و اکران‌های خارجی معنا پیدا می‌کند.

در واقع سینمای ایران با تولید محصولاتی استاندارد می‌تواند پخش‌کنندگان خارجی را جذب کند و به بازارهای جهانی دست پیدا کند؛ اما سینمایی که صرفا در پی جذب مخاطب ونک به بالاست و فقط به دنبال پایین آوردن هزینه‌های تولید است؛ قاعدتا چرخه اکران هم محدود به 10تا 12 سالن سینمایی و درآمد میلیونی خواهد شد.

جای آن دارد که سینماگران به عنصر جذابیت و جذب مخاطب جدی‌تر فکر کنند و مسوولان سینمایی هم وقتی صحبت از فیلم فاخر و با بودجه‌های چند میلیاردی به میان می‌آید، در هنگام تولید و حمایت، از ابتدا فکر مخاطب جهانی و بازار فیلم در برخی کشورها را مدنظر قرار دهند.

آزاده کریمی - گروه فرهنگ و هنر