سال 1299 برای ایران یک نقطه عطف است. در این سال به همت پزشکان ایرانی و اروپایی مقیم تهران، مجلسی تشکیل شد که به آن حفظ الصحه می‌گفتند و وظیفه‌اش مراقبت از بهداشت عمومی بود. اواخر این سال، این مجلس یک نفر را مسئول پایه‌ریزی بهداشت در مدارس کرد، اما پنج سال طول کشید تا بهداشت مدارس شکل سازمانی به خود بگیرد.
در سال 1304، سازمان صحیه مدارس به طور رسمی کارش را آغاز کرد، اما مهم‌ترین گام‌های این سازمان در سال 1314 برداشته شد یعنی زمانی که معاینه چشم و آموزش بهداشت به دانشآموزان را به طور جدی دنبال کرد.
این سازمان البته یک سال بعد به بهداری آموزشگاه‌ها تغییر نام یافت و در سال‌های بعد، تغییرات گسترده‌ای را تجربه کرد، اما به هر حال از این جهت که حرکتی بزرگ در کشور را کلید زد، نامی ماندگار در تاریخ بهداشت کشورمان از خود به جا گذاشته است.
البته این حرکت توسعه‌ای در ایران سال‌ها پس از حرکت جهانی اتفاق افتاد چون سال‌ها پیش در سال 1793 میلادی، فرانسه کشوری بود که پرچمدار توجه به بهداشت مدارس شد و کسانی را مسئول بهداشت محیط‌های آموزشی کرد.
در اروپا، از هلند نیز در این حوزه به نیکی یاد می‌شود چون این کشور در سال 1868 بهداری آموزشگاه‌ها را تاسیس کرد و در سال 1901، تعلیمات بهداشتی را اجباری اعلام کرد و در سال 1942 قانون مربوط به بهداشت مدارس را تصویب کرد.
در انگلستان نیز توجه به موضوع بهداشت مدارس از سال 1907جدی شد که ابتدا ادارات آموزش محلی متولی اجرای آن بود و سپس سازمان بهداشت و طب ملی مسئول ارتقای بهداشت و تامین سلامت دانش آموزان شد.
این سازمان اقدامات چشمگیری برای دانشآموزان این کشور انجام داد به طوری که در بیشتر مدارس، محل ویژه‌ای برای کار بهداشتی در نظر گرفته شد که در کنار ارائه خدمات بهداشتی، خدمات مقدماتی درمان و دندانپزشکی را نیز به دانشآموزان ارائه می‌کرد.
آوید طالبیان - جام‌جم
