لهجه‌های شیرین؛ برگ برنده آثار نمایشی

حاشیه‌ها و حرف و حدیث‌هایی که بعد از پخش هر سریال پیش می‌آمد، رغبت خیلی‌ها را برای سریال‌سازی در شهرستان‌ها کاهش می‌داد، اما در نتیجه تلاش دست‌اندرکاران تلویزیون در ساخت این‌گونه سریال‌ها اکنون به مرحله‌ای رسیده‌ایم که سریال‌های تولید شده در شهرستان‌ها بیشترین آمار رضایت مخاطب را از آن خود می‌کند. امسال از بین سریال‌های نوروزی، سریال «همه خانواده من» در شهر زیبای کاشان مقابل دوربین رفت. دو سریال «آب پریا» و «پایتخت» هم روی لوکیشن‌هایی در شمال و جنوب کشور متمرکز شد. تنها سریالی که به اقتضای عنوان و رسالت شبکه تهران به طور کامل در تهران تصویربرداری شد، سریال «هفت سین»‌ بود.

نکته خوشحال‌کننده امسال این بود که نقاط ضعف سال‌های گذشته در حوزه ارائه فرهنگ بومی به حداقل رسیده بود. گروه «پایتخت 2» از حضور چند مشاور بهره می‌برد که به آنها در زمینه ادای درست لهجه مازندرانی کمک می‌کرد. نقی و ارسطو و دیگر بازیگران لهجه شمال کشور را این قدر شیرین ادا کردند که مردم شیفته این شخصیت‌ها شدند. چند روز پیش شبکه استانی مازندران نیز گزارشی پخش کرد که نشان می‌داد بیشتر مردم استان از این سریال راضی بوده‌اند. البته بدیهی است که یک بازیگر غیربومی هر چقدر هم تلاش کند، نمی‌تواند دقیقا با لهجه مردم آن منطقه حرف بزند، بنابراین معیار اصلی در سنجش توان بازیگران این است که ببینیم لهجه‌شان تا چه اندازه باورپذیر از کار درآمده است. معدود افرادی که لهجه ادا‌شده در سریال پایتخت را زیرسوال می‌برند باید این نکته را در نظر بگیرند که افکار عمومی این شخصیت‌ها را با همین لهجه و همین شکل و شمایل پسندیده‌اند. نسبت دادن مساله تمسخر لهجه به یک سریال اتهام سنگینی است که نمی‌توان آن را بسادگی اثبات کرد. شخصیت‌های سریال «پایتخت 2» به اصالت خودشان افتخار می‌کردند و هرگز سعی نمی‌کردند در تقابل با دیگران لهجه و گویش‌شان را عوض کنند. مسلما هر گونه اظهارنظر عجیب و غریب درباره یک سریال محبوب می‌تواند صاحب سخن را به درجه‌ای از شهرت برساند و متاسفانه برخی مسئولان سیاسی با همین انگیزه وارد میدان اتهام‌زنی به آثار‌نمایشی می‌شوند.

احسان رحیم‌زاده ‌‌/‌ گروه رادیو و تلویزیون