همه آرزوهایش برای آمپول ام‌اس

آدمیزاد جماعت تا زمانی که خودش با بیماری مواجه نشود، قدر سلامتی‌اش را نمی‌داند اما گاهی با دیدن کسانی که با بیماری‌های صعب‌العلاج مواجه هستند تلنگری می‌خورد، نفس عمیقی کشیده، نگاهی به آسمان انداخته و با همه وجود می‌گوید خدایا شکرت، سلامتی را از ما نگیر! شاید همسایه ما، اکبر آقا هم که یک کارگر ساده و اهل یکی از شهرهای شمالی است، روزی روزگاری مثل ما این جور تجربه‌ای را داشته است.

اما وقتی سه سال پیش ناگهان فرزندش را در بستر بیماری تومور مغزی آن هم از نوع بدخیم دید، آسمان روی سرش خراب شد. فکرش را بکنید دردانه شما سرطان بگیرد، چه دردی عمیق‌تر از این! عمق این درد چنان اکبرآقا و همسرش را ملول کرد که بیچاره مادر، زیربار این فشار عصبی دوام نیاورد و به بیماری صعب‌العلاج ام‌اس مبتلا شد، چه باید کرد؟ درد داشتن دو بیماری صعب‌العلاج را کنار مخارج سنگین دوا و درمان بگذارید، آن هم برای مردی که یک کارگر ساده است!

دو سال پیش بر حسب اتفاق علی پروین را در یکی از بیمارستان‌های تهران دید. پروین بزرگی کرد و سه میلیون تومان خرج عمل جراحی مغز پسرش را داد. چندماه پیش هم یک خیر دیگر جهیزیه معقولی برای دختر او تهیه کرد. خلاصه خیران تنهایش نگذاشته‌اند.

او هر ماه 250 هزار تومان یارانه ماهانه‌اش را کنار می‌گذارد تا با جورکردن 50 هزارتومان دیگر بتواند یک آمپول ام‌اس تهیه کند تا همسرش اندک توانی برای راه رفتن داشته باشد.

در اوج این مشکلات آن قدر به همسرش عشق دارد که نمی‌گذارد قند توی دلش آب شود، می‌گوید اگر یک میلیارد تومان داشته باشم همه آن را می‌دهم بابت آمپول ام‌اس. چون خیلی همسرم را دوست دارم. اکبرآقا می‌گوید چند وقت پیش یکی از آشناها توصیه کرد ازدواج مجدد کنم، من گفتم این کار انسانی نیست چون همسرم را دوست دارم تا پای جان با او خواهم بود.

شما اگر جای من بودید چه می‌کردید، پیشانی مردی را که دلی به این بزرگی دارد، نمی‌بوسیدید؟

امید توفیقی‌ -‌ جام‌جم