فرهاد اصلانی؛ قدم زدن در هوای تازه

فرهاد اصلانی با بازی در سریال راه بی‌پایان و نقش شخصیتی چندلایه که برای زیاده‌خواهی‌های خود حد و مرزی قائل نبود، در تلویزیون درخشید. این سریال باعث شد تا او نشان دهد سبک خاص خود را در بازیگری دارد. چند سال بعد در سریال «آشپزباشی» نقش شخصیتی به نام هومن را بازی کرد؛ مردی فرصت‌طلب و زیاده‌خواه که همه کار می‌کرد تا سهمی از رستوران شوهرخواهرش (پرویز پرستویی)‌ را از آن خود کند. اصلانی در این سریال با لهجه همدانی صحبت می‌کرد و آنقدر این لهجه را خوب اجرا کرد که هیچ‌کس به آن اعتراض نکرد. این لهجه به اندازه گریم حساب‌شده و جدید اصلانی در ایفای نقشش کمک کرد.

تله‌فیلم شاخ به شاخ که سعید آقاخانی آن را در سال 87 ساخت نیز مجال دیگری برای او فراهم آورد. اما آنچه به این فیلم اعتبار بخشیده است، بازی خوب فرهاد اصلانی در نقش مرد معتاد است؛ نقشی که تاکنون اصلانی آن را بازی نکرده بود و برای این بازیگر تجربه‌ای کاملا جدید به شمار می‌آمد. شاید همین تازگی نقش است که اصلانی را واداشته تا چهره‌ای قابل باور و دور از اغراق به بیننده ارائه کند و به اصطلاح در ایفای نقش، کلیشه‌های رایج را بشکند. اصلانی در شاخ به شاخ به‌شدت با نقش درگیر شده است به همین دلیل برای هرکدام از نشانه‌های ظاهری یک معتاد از نوع صحبت کردن گرفته تا چرت زدن و ... بازی‌های متفاوتی را به نمایش گذاشته است.

سریال مختارنامه و نقش ابن‌زیاد برای اصلانی یکی از فرصت‌های بی‌نظیر بازیگری را فراهم کرد. فرصتی که برای او فضایی را ایجاد کرد تا توانایی‌ها و خلاقیت‌های خود را در ارائه یک نقش به نمایش بگذارد. او آنقدر قوی در این سریال بازی کرد که نظر منتقدان را به خود جلب کرد و برخی از آنها را واداشت تا به این نکته اشاره کنند که اصلانی در بیشتر صحنه‌های مختارنامه توانسته با فریبرز عرب‌نیا که نقش مختار را بازی می‌کرد، رقابت تنگاتنگی داشته باشد و گاهی حتی از او بهتر و تاثیرگذارتر ظاهر شود. بازی خوب اصلانی، ابن‌زیاد را با همه ویژگی‌هایش (عیاشی، ظلم، ریاکاری، سیاست‌بازی و...) در ذهن مردم ماندگار کرد. در ایفای نقش ابن‌زیاد، اصلانی از صدای خود هم بیشترین استفاده را کرده بود به همین دلیل مخاطبان مختارنامه تا سال‌ها با شنیدن نام ابن‌زیاد زنگ صدای اصلانی را در گوش خود خواهند شنید.

این روزها فیلم «یه حبه قند» به کارگردانی رضا میرکریمی در سینماها اکران است. در این فیلم اصلانی نقش یک روحانی را بازی می‌کند. او هرچند مقید به آداب دینی و شرعیات است؛ اما به خود چنین اجازه‌‌ای می‌دهد که با باجناق خود قهر کند و در مواقع لازم حتی به او کنایه هم بزند؛ اما جایی هم که لازم باشد با همین باجناق آشتی می‌کند و دیگران را هم دعوت به آشتی و مهربانی می‌کند. او در خفا اشک می‌ریزد؛ اما در ظاهر سعی می‌کند دیگران را شاد کند. او فقط خودش می‌داند که به بیماری‌ای که می‌تواند لاعلاج باشد، مبتلاست. اصلانی در یه حبه قند باز هم یک نقش تازه را تجربه می‌کند. نقش یک روحانی که مردم‌دار است و خود را از سنت‌ها و آداب خانوادگی کنار نمی‌کشد. اصلانی با سبک و سیاق خاص خود به نقش روحانی یه حبه قند هوای تازه‌ای را دمیده است و نشان داده که هنوز هم آنقدر خلاقیت دارد که به دام نقش‌های تکراری نیفتد و هنوز هم می‌تواند برای هر نقشی طرحی تازه بزند که رد و نشانی از بازی‌های قبلی او را در آن نتوان دید. اصلانی در میانسالی و در 45 سالگی، با هر نقشی که می‌پذیرد، نشان می‌دهد هنوز شگردهای جدیدی در بازیگری در چنته دارد.