کم لطفی فدراسیون جهانی به والیبال ایران

یکی از بهترین خاطرات زندگی‌ام در جام ملت‌ها رقم خورد، استقبال زیادی از تیم ملی شد و سطح بازی‌های ما یک سر و گردن از همه تیم‌ها بالاتر بود. در این موفقیت همه دخیل بودند. از فدراسیون والیبال که اردوهای خیلی خوبی را تدارک دیده بود، خولیو ولاسکو به عنوان یک سرمربی بزرگ و مردمی که به حمایت از تیم ملی، سکوهای سالن 12 هزار نفری را پر کرده بودند.

درصد زیادی از قهرمانی تیم به حضور علاقه‌مندان در سالن بستگی داشت، فشار تماشاچیان باعث شد که چینی‌ها ده‌ها بار سرویس را به خارج بزنند، در صورتی که چین تیم بسیار قدرتمندی است که به این آسانی‌ها تسلیم نمی‌شود.

خب پارک اثرگذارترین بود، ما با پارک عناوین دوم و سوم جام ملت‌ها و بازی‌های آسیایی را به دست آوردیم، اما آقای ولاسکو تیمی را در دست گرفت که مدال نقره بازی‌های گوانگجو را گرفته بود.

ولاسکو به استفاده بازیکنان از فکر تاکید بسیار دارد و می‌گوید نیازی نیست که این همه انرژی صرف کنیم، اما گائیچ به تمرینات زیاد اعتقاد داشت و می‌خواست بازیکنان مثل ربات باربیایند و اتوماتیک‌وار کارهای خود را انجام بدهند.

چرا، تصمیم گرفته‌ام بعد از انتخابی المپیک از تیم ملی خداحافظی کنم، البته بستگی به نظر سرمربی هم دارد. شاید به المپیک هم بروم.

متاسفانه این حقیقت تلخی است که می‌گویید، مربیان ما باید به جوانان سرعتی‌زن بیشتر میدان بدهند.

در جام جهانی قهرمانان 5 قاره می‌آیند و بحث این رقابت‌ها کاملا متفاوت است و در حقیقت میدان بزرگی برای رویارویی با تیم‌های بزرگ خواهد بود، اما در مورد مسابقه‌های انتخابی المپیک متاسفانه «FIVB» کم‌لطفی می‌کند. به راستی چرا ما که قهرمان آسیا شده‌ایم نباید به المپیک برویم؟ امکان دارد ژاپن که میزبان مسابقات است آنجا قد علم کند و در آن صورت کار ما دشوار خواهد
شد.

تا آنجا که من می‌دانم بحث درآمدزایی است و فدراسیون جهانی والیبال یک پروسه اقتصادی مستمر را دنبال می‌کند و می‌خواهد از قبل برگزاری مسابقات متعدد درآمدسازی کند و این به ضرر ما خواهد بود.

هر 12 بازیکن ما عالی بودند، اما افرادی که انتخاب شده‌اند حقشان بود. امیر حسینی، فرهاد ظریف و آرش کمالوند، اما دو بازیکن خیلی کارساز بودند مهدی مهدوی‌ و امیر غفور که در بازی با چین رمز پیروزی تیم ملی شدند.

سعید معروف سرمایه ملی والیبال است، با وجود وی افتخارات مهمی کسب کرده‌ایم و امیدوارم آقای ولاسکو وی را در کنار امیر حسینی و مهدی مهدوی به تیم ملی دعوت کند.

وقتی وارد سالن 12 هزار نفری شدم و دیدم عده‌ای روی اسکوربورد نشسته‌اند و 16، 17 هزار نفر یکپارچه تیم ملی را تشویق می‌کنند، به خود به عنوان یک ایرانی بالیدم. جالب است بدانید که هنگام ورود به مجموعه ورزشی آزادی آنقدر جمعیت بیرون سالن مانده بود که مجبور شدیم از اتوبوس پیاده شویم.

خانواده‌ام و همسرم، اما جالب این که وقتی به خانه‌ام برگشتم پسر 5 ساله‌ام (عرشیا)‌ گفت:‌ بابا، والیبال بس است، او از این که همه‌اش در اردو هستیم دلتنگی می‌کند، اما همسرم علاقه‌مند است و تشویقم می‌کند که در تیم ملی بمانم.

پیش از مسابقه‌ها نه، هیچ کمکی به ما نکردند، اما در جریان مسابقات سنگ‌تمام گذاشتند.

عالی صبح که رفتم روزنامه بخرم، هر رهگذری که عبور می‌کرد، مرا مورد لطف قرار می‌داد، مردم همیشه ما را مورد لطف خود قرار داده‌اند.