پایانی تلخ بر سال شیرین

بدیهی است که شب برگزاری مسابقه فینال جام قهرمانان باشگاه‌های اروپا در ورزشگاه برنابئو مادرید از تمامی اتفاقات دیگر فراتر رفته باشد. پیروزی بر بایرن‌مونیخ در فینال چیزی متفاوت با همه امور دیگر بود و طبیعی است که باید آن را مهم‌ترین واقعه سال برای خود بدانم.

شاید آنقدرها هم دور از انتظار نبوده باشد. ما اضافه بر بایرن تیم‌های بزرگ و نامدار دیگری مثل چلسی و بارسلونا را هم در راه رسیدن به عنوان قهرمانی قاره از پای درآوردیم. این یک موفقیت فوق‌العاده برای باشگاه اینتر بود.

برای رسیدن به آن فینال نیز حریفان بزرگی را پشت سر گذاشتیم که سرآمد آنها برزیل و اروگوئه بودند. برای همه ما در اردوی ملی فوتبال هلند این یک تجربه تازه و عالی بود، زیرا ما هرگز طعم چیزی مثل این را نچشیده بودیم. البته ما نتیجه را صفر ـ یک واگذار کردیم و جام به اسپانیا رسید، اما در محیطی جالب و ورزشگاهی عالی و در شبی بزرگ با اسپانیایی‌ها بازی کردیم و جام در یک قدمی ما بود ولی قسمت نبود آن را تصاحب کنیم. نه‌تنها چند میلیارد نفر در سطح جهان بازی را به طور مستقیم از تلویزیون می‌دیدند بلکه میلیون‌ها هلندی‌ چشم به ما داشتند تا بعد از نایب قهرمانی کشورمان در سال‌های 1974 و 78 این‌بار ما جام قهرمانی را تقدیم‌شان کنیم. با این حال حریف ما نیز تیمی بسیار فنی و قوی بود و به آسانی تسلیم نمی‌شد و خود ما هم در وقت عادی مسابقه فرصت‌های گلزنی خوبی را از دست دادیم که اگر به درون دروازه می‌رفت ماجرا بسیار عوض می‌شد.

شاید در این زمینه امیدوار باشم، اما از یک‌سو تضمینی در این خصوص در دست نیست و از کجا می‌توان مطمئن بود که هلند در دوره بعد هم فینالیست می‌شود و از جانب دیگر از تیمی که به آفریقا رفت، تعداد قابل توجهی به جام بعدی نخواهند رسید، زیرا سن‌شان بالا خواهد رفت. برای من این‌طور نیست، زیرا 26 سال بیشتر ندارم و اگر در آن زمان آماده باشم و به برزیل ـ محل برگزاری جام جهانی 2014 ـ اعزام شوم، مطمئن باشید نهایت تلاشم را برای کسب عنوان نخست خواهم کرد.

با امارات ناآشنا نبودم. برعکس در تعطیلات کوتاه‌مدت نیم‌فصل گذشته رقابت‌های لیگ ایتالیا باز هم با اینتر به امارات رفته بودم و آنجا اردویی داشتیم. این که 12 ماه بعد از آن سفر زمستانی از نو به امارات رفتیم، به طور مستقیم نشانگر جواب دادن تلاش‌های ما و فتوحات اینتر و حاکی از آن بود که وقتمان را به هدر نداده‌ایم. این که آیا برگزاری مسابقاتی از این دست در کشورهایی مثل امارات که هم جمعیت‌اش کم‌‌شمار و هم ورزش‌دوستان آن اندک‌اند مساله‌ای است که بهتر است سران فوتبال جهان جواب آن را بدهند و من نباید وارد جزئیات شوم، اما به هر حال امارات نیز کشوری است که با بازدید از آن به اطلاعات بیشتری درخصوص مردم و فرهنگ آن و کل منطقه رسیدم. مشکل ما فوتبالیست‌های حرفه‌ای این است که از فرط تمرکز بر کار و حرفه‌مان وقت آزادی برای گردش و رسیدنمان به سفرهای توریستی و با خیال راحت نمی‌ماند و بارها به کشوری می‌رویم و کل اقامتمان 48 ساعت بیشتر طول نمی‌کشد که صرف ورود به محل برگزاری مسابقه، برگزاری بازی و سپس خروج سریع از آن محل می‌شود. درست است که به سبب برپایی رقابت‌های جام جهانی باشگاه‌ها در امارات این بار اقامت‌مان در یک کشور خارجی (امارات)‌ اینقدر کوتاه نبود و 9 روز طول کشید و من توانستم از امارات بیشتر از سال پیش دیدن کنم، اما اولا این گونه سفرها بسیار کم‌شمار و سفرهای رایج ما معمولا 30 تا 40 ساعته است و دوما در این سفر طولانی هم آنقدر مشغولیت فکری داشتیم و به مسابقات فکر می‌کردیم که فرصتی برای فرورفتن حقیقی در قالب یک توریست پیدا نکردیم. بماند برای وقتی که کفش‌ها را آویختم.

در رئال برخورد خوبی با من نشد. شکی وجود ندارد که مدیون مورینیو هستم که مرا به اینتر برد و در فتوحات بزرگ فصل گذشته این تیم شریک کرد، اما این نیز نمی‌توانست خاطرات حضور نه‌چندان شیرین‌ام در برنابئو را از ذهنم پاک و وادار به بازگشت به‌ آنجا کند.

اصلا. من از قضا در رئال هرگاه به میدان گسیل شدم، از بهترین‌های این تیم بودم و گل‌های حساسی زدم و به لحاظ فنی مشکلی نداشتم، آنچه مرا رنج می‌داد، سردرگم بودن باشگاه به لحاظ برنامه‌ریزی برای درازمدت و اکتفا به فعالیت‌های کوتاه‌مدت و روزمرگی بود. در برنابئو روی فروش و واگذاری بازیکنانی مانوور و اقدام می‌شود که از قضا خیلی‌هایشان به لحاظ فنی کاملا جواب داده‌اند و به درد تیم می‌خورند. سران رئال چون می‌خواهند در خرید و فروش بازیکنان‌شان بالانس داشته باشند و به یک مرز مشخص از برآوردهای اقتصادی برسند، نفرات خریدنی و فروشی‌شان را نه براساس نیاز یا عدم نیاز فنی تیم به آنها بلکه بر مبنای بنیه اقتصادی آنها تعیین می‌کنند و به همین سبب است که بارها بازیکنانی را نگه می‌دارند که بود و نبودشان تفاوت قابل ذکری را ایجاد نمی‌کند و افرادی را می‌فروشند که رئال از هر جهت به آنها محتاج است. آیا بدبختی‌ از این بزرگ‌تر سراغ دارید؟