روز ذکر

«رَبِّ اج­عَل­نی مُقیمَ الصَّلوه`ِ وَ مِن­ ذُرِّیَّتی رَبَّنا وَ تَقَبَّل­ دُعاءِ»

خداوندا من و فرزندانم را برپاکننده نماز و ذکر خود بگردان و دعای مرا پذیرا باش (سوره ابراهیم آیه 44)

نکته دوم: دوری از لغزش‌ها و گناهان‌

خودبینی و انانیت، گام نخست در مسیر گناه و نافرمانی حضرت احدیت (جل و علا) به شمار می‌رود. هیچ معصیتی از بنده سر نمی‌زند مگر این‌که حجابی میان او و خدای متعال حائل شده باشد و چشم خدابین او،  نابینا و به خویشتن نفسانی معطوف شده باشد. در این حال، انسان غافل از  احاطه ربوبی حضرت حق، جرات معصیت در محضر او را پیدا می‌‌‌کند.

انسان متمرد و سرکش از فرمان حق‌تعالی، اراده‌اش در انانیت ابلیس، فناپذیر است و در صورت استمرار، فانی در وجود شیطان می‌گردد و ابلیس‌ آدم نما می‌شود: «و من یعش عن ذکر الرحمن نقیض له شیطانا فهو له قرین.»
هر کس از یاد خدای رحمان کوردلی ورزد، در قشر و حجاب شیطانی، گرفتارش می‌کنیم که همواره با او قرین است.

نکته سوم: طلب توفیق برای ذکر مداوم الهی‌

از نشانه‌های مومنان واقعی، اشتغال دائمی به ذکر پروردگار است. به این معنا که ایشان علاوه بر اوقات ادای فرایض الهی، ذکر خدای متعال را در همه لحظات زندگیشان جاری کرده‌اند و همواره با ذکر قلبی یا لسانی از او یاد می‌کنند. قرآن کریم در توصیف ایشان، زبان به مدح می‌گشاید و می‌فرماید: «الذین یذکرون الله قیاما و قعودا و علی جنوبهم...»

اینان کسانی هستند که در حال ایستاده، نشسته و به پهلو خفته به یاد خدای متعال هستند.

وقتی انسان خود را در محضر حضور حضرت حق ببیند و سیطره الهی را واقف بر تمام شؤونات خود بداند، متقابلا خدای متعال نیز از عنایات رحمانی، او را بهره‌مند می‌سازد و او را یاد می‌کند. چنانچه می‌فرماید: «و اذکرونی اذکرکم و اشکرولی ولا تکفرون» (بقره 152)

مرا یاد کنید تا شما را یاد کنم.

در هر حال، ذکر خدای متعال در ماه رمضان و توام با فضیلت روزه می‌تواند افق‌های زیبایی از کرانه‌های چشم‌نواز توحید را به ما نمایان کند.

سیدحامد حسینی‌