خون‌شویی صهیونیست‌ها روی پرده سینما

فیلمی موهن برای سفیدشویی اسرائیل
فیلم تاتامی ساخته مشترک زهرا امیرابراهیمی و گای ناتیو، فیلمسازان ایرانی و اسرائیلی است و الهام عرفانی نیز در نوشتن فیلمنامه این اثر همکاری داشته. این نخستین‌بار است یک ایرانی که پیش از این خودفروختگی‌اش را با بازی در فیلم «عنکبوت مقدس» اثبات کرده با یک اسرائیلی در چهارچوب پروژه سینمایی در جایگاه کارگردانی با یکدیگر همکاری مشترک می‌کنند. داستان فیلم تاتامی یک داستان خیالی است درباره جودوکار زن ایرانی به نام لیلا، با بازی آرین مندی که همراه با مربی خود مریم، که زهرا امیرابراهیمی عهده‌دار این نقش است، راهی مسابقات جهانی می‌شوند. شخصیت لیلا در این فیلم قرار است با رقیبی اسرائیلی مسابقه دهد و فیلم تلاش کرده از دل این تقابل ورزشی، قصه‌ای به نفع اسرائیل و به ضرر ایران بسازد و نشان دهد که شخصیت لیلا مجبور است به خاطر فشار و گروگانگیری خانواده‌اش توسط دولت ایران! ‌به‌رغم میل باطنی خود به دروغ به مسئولان فدراسیون جهانی بگوید که مصدوم است تا با قهرمان اسرائیلی مواجه نشود و همین امر این ورزشکار را که یکی از شانس‌های ایران برای کسب مدال طلاست با ضربه شدید و چالش‌ مواجه می‌کند. این در‌حالی است که بارها ورزشکاران ایرانی در مسابقات جهانی خود به‌دلیل مشروعیت نداشتن رژیم صهیونیستی از مواجه شدن با ورزشکاران اسرائیلی اجتناب کرده‌اند اما انتشار تریلر چنین فیلمی که تماما در خدمت خواسته‌های صهیونیست‌ها از شبکه‌ها و رسانه‌های اسرائیلی، در شرایطی که وضعیت اسرائیل برای حضور در المپیک ۲۰۱۴ متزلزل است، به روشنی اهداف پشت‌پرده ساخت چنین آثاری را آشکار می‌کند.
 
مشروعیت‌فروشی
در روزهای اخیر و در یک کنفرانس مطبوعاتی در بیروت، فعالان حقوق بشر، حقوقدانان و ورزشکاران خارجی و اعراب با توجه به مشارکت ورزشکاران اسرائیلی در جنایات علیه مردم فلسطین و غزه، خواستار یک حرکت بین‌المللی برای جلوگیری از شرکت ورزشکاران اسرائیلی در بازی‌های المپیک پاریس شدند. پرسش اینجاست که هدف از پخش تریلر فیلم ضد‌ایرانی تاتامی و اعلام اکران قریب‌الوقوع آن که سعی دارد برای رژیم غاصب اسرائیل مشروعیت بخرد و به آن رسمیت‌بخشی کند، آن هم در شرایطی که پس از عملیات ۷ اکتبر، بسیاری از انسان‌های آزادیخواه علیه اسرائیل و جنایت‌های آنها دست به اعتراض زده‌اند، چیست؟ تنها معنای چنین اقدامی این است که اسرائیل سعی دارد با بهره‌گیری از تولید سینمایی و هنری خودساخته، به تطهیر چهره فروریخته‌اش در سطح جهانی بپردازد.
 
مظلوم‌نمایی؛ پروژه نخ‌نما‌شده
چنین رویکردی چندان هم دور و غریب نیست؛ صهیونیست‌ها از آغاز شروع فعالیت‌های جنایتکارانه خود، یک شگرد تبلیغی را انتخاب کردند که بارها جواب داده و تا همین حالا نیز از آن بهره برده‌اند؛ آن شگرد تبلیغی عبارت است از مظلوم‌نمایی. صهیونیست با مظلوم‌نمایی دروغین به کمک ابزارها و قدرت رسانه‌ای درصدد تطهیر چند‌دهه نسل‌کشی و جنایت است و می‌توان گفت از سرمایه‌گذاری برای تولید یک فیلم سینمایی مانند «تاتامی» با هدف تخریب چهره جمهوری‌اسلامی به‌عنوان سرسخت‌ترین دشمن اسرائیل غاصب در جبهه مقاومت تا حمایت تبلیغاتی از چنین فیلم‌هایی برای حضور در جشنواره‌های مختلف، پخش تریلر و وعده اکران گسترده آنها، همگی در دامنه شگرد تبلیغاتی و پاکشویی اذهان‌عمومی از جنایات این رژیم کودک‌کش است تا شاید به خیال خود بتواند با این اقدامات نگاه ملت‌های خشمگین از فجایعی که به‌بار آورده را به سمت دیگری منحرف کند. البته امروز با آشکار شدن چهره حقیقی صهیون، کار به جایی رسیده که اسرائیل جهت ایجاد وجهه جهانی برای خود دست به دامن فیلمی مانند تاتامی شده که همین حالا نیز منتقدان به‌عنوان یک اثر دست پایین سینمایی از آن یاد می‌کنند. 
  
تغییر چهره غاصبان فلسطین
به نظر می‌رسد فشارهای اخیر رسانه‌ها برای کنار گذاشتن صهیونیست‌ها از عرصه‌های مختلف با هدف حمایت از مردم فلسطین برای این رژیم، سنگین تمام شده است و اسرائیل حالا از هر دستاویزی برای بیرون کشیدن خود از تنگنایی که در آن گرفتار شده بهره خواهد برد؛ از سینما و عرصه‌های فرهنگی تا ورزش و هر فعالیتی که کمک کند تا افکارعمومی برای این غاصبان، خارج از فضای جنگ و جنایت تصویرسازی داشته باشد و المپیک پیش رو هم یکی از آن بزنگاه‌های مهم است و اگر اسرائیل تمام‌قد پشت اکران و تبلیغ فیلمی مانند «تاتامی» ایستاده، صرفا می‌خواهد از این تولید فرهنگی در راستای سفیدشویی خود استفاده کند.
 
چشم اسفندیاردیپلماسی فرهنگی
اما اشکال کار کجاست که دشمنان ایران به‌راحتی فیلم‌هایی با مضامین معارض و خلاف حقیقت جمهوری اسلامی می‌سازند، دست به تحریف وقایع و شرایط می‌زنند و در جشنواره‌های گوناگون نیز حاضر می‌شوند؟ به‌نظر می‌رسد از سمت ما چشم اسفندیاری وجود دارد که راه سوءاستفاده دشمنان را برای هر نوع هنجارشکنی و اهانتی باز کرده است. در واقع اگر سیاست‌گذاری و دیپلماسی فرهنگی و سینمایی محکم و مشخصی داشتیم، بعید بود که مخالفان ایران اسلامی بتوانند هر روایتی که دوست دارند از وضعیت حاکم بر کشور را در فیلم‌های سینمایی خود ارائه کنند و تازه با این آثار تحریف‌کننده، در رویدادهای بین‌المللی نیز حضور داشته باشند. زمانی که ما دیپلماسی فرهنگی با رویدادهای فرهنگی و هنری در عرصه‌های بین‌المللی نداریم، درحقیقت راه را برای هرگونه دفاعی از حیثیت فرهنگی و جهانی خود بسته‌ایم. اصولا جشنواره‌های فیلم که هرساله باعنوان و موضوع خاصی در سراسر دنیا برگزار می‌شوند، درون خود موقعیت‌های خاصی را برای شرکت‌کنندگان از کشورهای میزبان و مهمان فراهم می‌سازند. در این رویداد جهانی، دست‌اندرکاران تولیدات سینمایی و بخشی از مخاطبان حرفه‌ای و آماتور این امکان را می‌یابند تا ضمن تماشا، تحلیل و اهدای جوایز، به بحث و تبادل نظر بپردازند. آنچه امروز دراین جشنواره‌ها درخصوص ایران تصویرسازی می‌شود یا روایت‌های مغرضانه و دشمن‌پسندی مانند «تاتامی» است یا تولیدات داخلی چرک و تاریکی است که ایران را از دریچه زندگی نکبت‌بار و عقب‌ماندگی‌ها به‌نمایش می‌گذارند و اتفاقا جشنواره‌های سینمایی بین‌المللی نیز که اکثر از سمت جریان‌های نزدیک به ابرقدرت‌های سیاسی حمایت و برگزار می‌شوند نیز دقیقا مایل به ارائه همین تصویر از ایران هستند. بنابراین کم‌کاری از سوی مدیران بین‌المللی سینمایی کشور و غرض‌ورزی دشمنان ایران در خارج از کشور نتیجه‌ای جز تخریب وجهه بین‌المللی ایران درپی ندارد.
 
نهادهای فرهنگی در خواب دائمی
 در سال‌های اخیر نیز شاهد پدیده‌های تازه‌تری در زمینه ارائه روایت‌های متفاوت از ایران، به‌واسطه فیلم‌های سینمایی بدون حجاب و بدون مجوز تولید داخل هستیم که به‌راحتی نیز در جشنواره‌های خارجی عرض‌اندام می‌کنند، این فیلم‌ها با دهن‌کجی به تمامی موازین جمهوری اسلامی و فیلمسازانی که داخل و خارج از کشور مطابق با قوانین کار می‌کنند، برای خود اسم و رسمی پوشالی می‌سازند و به عنوان مهره اسرائیل و سایر جریان‌های باطل فرهنگی به فعالیت‌های جهت‌دار خود ادامه می‌دهند. 
 
طرد اسرائیل از بزنگاه‌های بین‌المللی
باوجود تمام چالش‌ها و بحران‌هایی که اسرائیل با ان دست‌به‌گریبان است، همچنان برای این غاصبان مهم است که دنیا در موردشان چه فکری می‌کند، ولی پرونده سیاه اسرائیل دیگر برای همه دنیا برملا شده، به‌خصوص این‌که امروز همه می‌دانند که اسرائیل سابقه بدی در وحشی‌گری همزمان با رویدادهای جهانی دارد و همین امر در واهمه اسرائیل از احتمال مطرود شدن از بزرگ‌ترین رویداد بین‌المللی پیش رو یعنی المپیک بی‌تاثیر نبوده. از سوی دیگر جنایتکاری صهیونیست‌ها همزمان با بازی‌های جام‌جهانی یا المپیک مسبوق به سابقه است. برای همین احتمال با ایفای نقش در عرصه‌های فرهنگی، می‌خواهند با ایستادن پشت یک فیلم سینمایی فضا را به نفع خود تلطیف کنند تا شاید خاطره بدی که این همزمانی‌ها به خاطر جوامع جهانی می‌آورد را پاک کند. شاهد بدسابقگی صهیونیست‌ها، حمله اسرائیل به لبنان همزمان با جام‌جهانی در اسپانیا در سال ۱۹۸۲، جنگ ۳۳ روزه بین لبنان و اسرائیل در سال ۲۰۰۶، حمله صهیونیست‌ها به غزه در بازه زمانی المپیک پکن در سال ۲۰۰۸ و ۲۰۱۰ و ... است. اصلا اعلام موجودیت اسرائیل مصادف بود با بازی‌های المپیک ۱۹۴۸. البته جامعه جهانی پیشتر نیز اسرائیل را که در برخی ادوار بازی‌های آسیایی شرکت کرده بود ازحضور در این عرصه‌های بین‌المللی حذف کرده است. به عنوان نمونه سال ۱۹۷۶ یعنی بعد از بازی‌های آسیایی ۱۹۷۴ تهران، اسرائیل از فهرست شرکت‌کنندگان در این بازی‌ها به طور کامل حذف شد. با این حال مسئولان ورزش اسرائیل متقاضی حضور در بازی‌های ۱۹۸۲ هند شدند و برگزارکنندگان آن دوره بازی‌ها، این درخواست را به دلیل کشتار مونیخ رد کردند.

پدافندی برای مبارزه با دشمنان خرده‌پا
حالا در شرایطی که جنایتگری، جزئی جدانشدنی از صهیونیست شده و غزه نمایشگاه و آینه تمام‌نمایی از چهره بی‌نقاب اسرائیل در مواجهه با غیرنظامیان است و اسرائیل با راه انداختن جنگ بیولوژیک علیه غزه و گسترش تعمدی ویروس فلج اطفال بین کودکان بی‌گناه از هیچ جناینی فروگذار نیست، همچنین با عنایت به این‌که اسرائیل سال‌هاست از عرصه‌های فرهنگی ازجمله سینما به عنوان ابزار تاریخ‌ساز و هویت‌ساز برای این رژیم جعلی استفاده می‌کند؛ باید نسبت به کوچک‌ترین حمایت‌های این جانیان نسبت به تولیدات فرهنگی و رویدادها آگاه بود و متناسب با این جنگ نرم، پدافندی داشت تا به‌واسطه خرده‌پاترین بازیکنان زمین بازی دشمنان ایران و اسلام فرهنگ و حقانیت ما آسیب نبیند.