استرس، مشکل اصلی خانواده‌های تک‌فرزند

در خانواده تک‌فرزند پدر و مادر و فرزند در استرس هستند و ترس از دست دادن یکدیگر را دارند و پدر و مادر در این اضطراب به سر می‌برند که مبادا فرزندشان را از دست بدهند و کودک نیز مدام با این ترس دست‌وپنجه نرم می‌کند که نکند مادر و پدر او را رها کنند‌.

تجربه سال‌های پیش نشان می‌دهد که روابط انسانی در قالب زندگی خانوادگی شکل می‌گیرد. یک خانواده به شکل سنتی روابط بهتری را تجربه می‌کند. احساس داشتن خواهر، برادر یا زنجیره‌های خانوادگی مانند عمو، عمه، خاله و عمو به فرزند احساس ارزشمندی می‌دهد و می‌تواند عامل پیوند و ثبات شخصیتی فرزند یک خانواده شود؛ موضوعی که در مورد تک‌فرزند‌ها زیاد مصداق پیدا نمی‌کند.

از سوی دیگر یکی از مشکلاتی که در خانواده‌های تک‌فرزند با آن روبه‌رو می‌شویم این است که از آنجا که پدر و مادر اصولا هر دو شاغل هستند، برای آن‌که از عذاب وجدان خود در‌خصوص حضور کم‌رنگ خود در کنار کودک بکاهند تلاش می‌کنند تمام خواسته‌های کودک را برآورده کنند. این در حالی است که این موضوع می‌تواند ضربه زیادی به شخصیت کودک وارد آورد؛ کودکی که با این شرایط بزرگ می‌شود، حساس، زودرنج، پر‌توقع و کم‌صبر است. گرایش به انزوا، افسردگی، ضعف در برقراری ارتباط با همسالان، توجه بیش از حد به بازی‌های رایانه‌ای و انفرادی و ترس از حضور در گروه‌های اجتماعی از‌جمله خصوصیات تک‌فرزند‌ها خواهد بود.

اما کودکانی که بازی، همدلی، بخشش و گذشت را در کنار خواهر و برادر یاد می‌گیرند، شخصیت با‌ثبات‌تری دارند و می‌توانند مدیریت بهتری در برقراری روابط اجتماعی با دیگران داشته باشند. کودکی که در خانه تنها است مدام به دنبال جایگزین کردن تنهایی خود است، به همین دلیل در بچه‌های تک‌فرزند، تماشای تلویزیون، توجه به بازی‌های رایانه‌ای و روی آوردن به فضای مجازی بیشتر از بچه‌هایی است که بخش زیادی از زمان خود را به بازی با خواهر و برادر خود اختصاص می‌دهند.

روزنامه جام جم