«پاره‌هایی از چند زندگی» روایتی از لطافت‌های جنگ

سختیهایی که زنان در جنگ تحمل کردهاند، بسیار زیاد است اما در نمایش «پارههایی از چند زندگی» سعی کردم تا بخشهای زیبایی از دوران جنگ را به نمایش بگذارم و قسمتی از لطافت و روزهای خوش آشنایی و ازدواج قهرمانان واقعی کشور را روی صحنه روایت کنم.تلاش کردیم این نمایش از شعاری بودن دور شود تا رابطه یکزن و شوهر عادی را با تمام سادگیهای یک زندگی نشان دهیم. برای همین در طراحی هیچ نشانی از نمادهای دفاعمقدس دیده نمیشود. بیشتر تلاش شد یک اثر مینیمال ارائه شود، زیرا دوست دارم آثارم به سمت مدرنیته حرکت کند. به نظر اگر قرار است در دنیای امروز حرفی بزنیم آن هم درباره جنگی که صدها اثر با مضمون آن ساخته شده، این حرف باید مدرن و جدید باشد. امروزه باید با زبانی ساده و از جنس خود مخاطب با او صحبت کرد تا کار را بپذیرد و تاکید ما هم در پارههایی از چند زندگی بر همین بود.در طراحی سعی شد یک حس رویاگونه در اثر جاری باشد. پردههای حریر رنگی و نورهای شیشهای رنگی، رویاگونه بودن نمایش را نشان دادند و در قسمتهایی که شخصیتهای نمایش به توضیح و بیان روایتهایشان میپردازند از موسیقی بهره گرفتیم تا شاعرانگی، زنانگی و حس خوبی که در صحنهها و خاطرات زنان مرتبط با جنگ وجود دارد با همراهی ساز ویولنسل بهصورت زنده روی صحنه به مخاطب القا شود. در واقع با کمک همه عناصر صحنه شامل دکور و نور و تلقین حس رویا به تماشاگر، حس سادگی و آرامشی را که در متن بود به مخاطب منتقل کردیم. دلیل اصلی این موضوع هم پرداختن به قسمت لطیف جنگ بوده است.برای مخاطبان پارههایی از چند زندگی و ترکیب رنگهای نمایش بسیار عجیب هستند. ما در صحنه از رنگهای صورتی و یاسی استفاده کردهایم و دقیقا برای تماشاگران استفاده از این ترکیب رنگ آن هم در یک اثر متعلق به دفاعمقدس سؤالبرانگیز است. گرچه برخی معتقدند مخاطبان دهه ۷۰ و ۸۰ با آثار دفاعمقدس ارتباط برقرار نمیکنند اما مخاطبانمان میگویند ترکیب رنگها باعث شده تا چشم و ذهنشان بهدنبال اصل لطافت و شاعرانگی صحنه گرایش داشته باشد. در پایان امیدوارم در هیچ سرزمینی جنگ اتفاق نیفتاد تا بخواهیم لحظات سیاه یا حتی مثل نمایش پارههایی از چند زندگی لحظات شیرینی را که در خلال آن رخ میدهد به نمایش بگذاریم، چراکه مهمترین آسیبی که جنگ به یک جامعه میزند، آسیب به روان و جسم افراد آن جامعه بهویژه زنان و کودکان است.