سهمیه بندی ؛ بهانه ای برای ترویج دوچرخه سواری

استفاده از دوچرخه در ایران اصولا جایگاهی ندارد. چرایی این موضوع نیازمند بررسی متغیرها و عوامل زیادی است که گنجایش این یادداشت را ندارد.

کد خبر: ۱۳۸۵۴۲

اما آنچه مهم است اینکه سهمیه بندی بنزین و محدودیت های ایجاد شده برای استفاده از اتوموبیل های شخصی سبب شده تا فکر استفاده از دوچرخه برای تردد در سطح شهر در ذهن برخی از شهروندان جرقه بزند که اگر مورد توجه قرار گیرند می توان ادعا کرد تحول جدیدی به همین بهانه در فرهنگ حمل و نقل ما ایرانی ها پدیدار خواهد گشت.
برکسی پوشیده نیست که استفاده از دوچرخه هم اینک در بسیاری از کشورهای آسیایی ، اروپایی و حتی آمریکا به دلیل بالابودن قیمت سوخت امری رایج و فرهنگی غالب است، به طوریکه در عمده خیابان های کشورهای اروپایی می توان مسیرهای ویژه دوچرخه سواران را دید که با تنوع های گوناگون همواره دارای ترافیکی روان و جاری و ساری هستند.
مردمی که به جای استفاده از اتوموبیل های شخصی و حتی به جای استفاده از وسائل عمومی از دوچرخه استفاده می کنند نه تنها به نوعی از صرفه جویی اقتصادی در خانواده نایل می شوند بلکه بدنی سالم تر داشته و در ایجاد محیط زیست سالم برای شهری که در آن زندگی می کنند عنصری مطلوب به حساب می آیند.
سوای از این ، رونق گرفتن استفاده از دوچرخه در هر شهر یا کشوری سبب پدیدار گشتن مشافل جدید و دوری آن جامعه از بیکاری می شود.
صنعت دوچرخه سازی و تولید قطعات مورد نیاز آن و حتی صنایع خدمات پس از فروش ، تعمیرات و مغازه های خدمات دوچرخه از جمله درآمدزا ترین مشاغل و صنایع در برخی از کشورهای اروپایی و حتی اسیایی محسوب می شوند که کشور ما تقریبا از همه آنها بی نصیب است و یا دست کم تنها برخی از شهرستانها و یا استان های کشور ما از آن برخورداری نسبی دارند.
با این همه صرف نظر از اینکه آیا اساسا جاده های درون شهری ما برای دوچرخه سواری و دوچرخه سواران مناسبند یا نه و ایا دولت و مدیران شهری تدبیری برای این وسیله ارزان قیمت، سالم و سازگار با محیط زیست اندیشیده اند یا نه ، موضوع اصلی این است که ایا فرهنگ سوار شدن بر دوچرخه و رکاب زدن در خیابان برای ما ایرانی ها قابل پذرش خواهد بود و ایا می توان بدون آنکه سبب ایجاد گرانی و فضای کاذب برای سودجویی احتمالی فروشندگان و تولیدکنندگان دوچرخه در داخل شد، این فرهنگ را رایج ساخت یا نه؛
من فکر می کنم با تایید و تاکید دولت و حمایت آشکار از صنایع دوچرخه سازی داخلی ، ایجاد فضاهای مناسب برای طی طریق دوچرخه سواران خصوصا در شهرستانها ، دادن تسهیلات رفاهی و حتی بانکی به کارمندان ، کارگران ، بازنشستگان ، دانشجویان و سایر اقشار جامعه برای خرید دوچرخه ، نه تنها مردم به استفاده از این وسیله مناسب تشویق می شوند بلکه بدین ترتب دولت گام بلندی در جهت اشتغال زایی که آن را از جمله اهداف مهم خود می داند بر خواهد داشت.
اکنون که کشور در فضایی از درک ضرورت کاستن از مصرف بنزین به سر می برد و دولتمردان به شدت بر این باورند که باید یارانه های سوخت را هدفمند کرد چه بهتر که سرمایه گذاری های خاص فرهنگی ، اقتصادی و زیرساختی در زمینه استفاده از دوچرخه در کشور بعمل اید حتی شاید بد نباشد تا رئیس جمهور مردمی ما برای تشویق همگان به استفاده از این وسیله کم هزینه و سالم خط تولید یک کارخانه دوچرخه سازی جدید را در یکی از شهرستانها افتتاح کند و یا در یک حرکت نمادین مسیری را با دوچرخه رکاب بزند.
بسیاری از کارشناسان معتقدند که تهران به دلیل واقع شدن بر روی دامنه البرز و شیب دار بودن سطح آن، شهر مناسبی برای دوچرخه سواری نیست ، فارغ از قبول یا رد این ادعا می توان گفت که تهران همه ایران نیست و قابلیت های بسیار زیاد این طرح را نمی توان به جهت نداشتن قابلیت تهران که آن هم قابل بحث و تا حد زیادی نسبی است ، از سایر شهرها و شهرستانهای ایران دریغ کرد.
از این رو در صورتیکه سهمیه بندی بنزین بتواند بهانه ای برای رواج فرهنگ استفاده از دوچرخه در سراسر کشور شود، باید ان را از این زاویه نیز به فال نیک گرفت و از همه قوا برای نهادینه کردن آن استفاده کرد.