باید دست تنها و بی سر و صدا موشکی می ساختند

خاطره ای از شهید حسن طهرانی مقدم

به گزارش جام جم آنلاین، فقط پنج ماه مانده بود به رژه 31 شهریور، حسن بی مقدمه وسط جلسه گفت : چه معنایی داره ما هرسال تو رژه، فقط دو، سه تا سکوی موشکی ببریم؟ اون وقت دشمن فکر میکنه ما تو کل سال فقط همین دو سکو رو میتونیم بسازیم .
آن اوایل البته سرعت ساخت تجهیزات توی صنعت فقط همین قدر بود سالی دو سکو.
خود حاج حسن رفت و از آن ها خواست تا شش ماه آینده تعداد بیشتری سکو بسازند، ولی قبول نکرده بودند، چون ظرفیتش را نداشتند. وقتی هم حاج اصرار کرده بود گفته بودند: اگر خیلی اصرار دارید میتونید از سوپر مارکت بغلی تهیه کنید.

البته آنقدر هم بیراه نمیگفتند ...
سکوی موشکی، آب نبات چوبی نبوده که بشود از هر مغازه ای پیدا کرد و هرکسی هم توان ساختش را نداشت .

حسن در جلسه بعدی از بچه ها قول گرفت که امسال توی رژه 31 شهریور، دشمن را از رو ببرند.
دست هایشان را به هم دادند و به حضرت زهرا (سلام الله علیها) توسل کردند و ثواب کارشان را پیشاپیش هدیه کردن به حضرت .



فرایند پیچیده ای بود. باید دست تنها و بی سرو صدا سکوی موشکی می ساختند . طوری که کسی متوجه نشود ، چون حاج حسن فهمیده بود که اطلاعات از جایی نشتی دارد و دشمن خیالش جمع است که از تمام فعالیت های ساخت موشک در ایران خبر دارد . برای همین خودش هم دست به کار شد .
وقتی دید همه توان مجموعه رفته روی خودِ موشک و کسی به فکر تجهیزات جانبی نیست، هم زمان با کارِِ عملیاتی، شده بود مسئول ساخت تجهیزات زمینی موشک، جایگاهی چند درجه از جایگاه فرماندهی موشکی پایین تر بود.

روز 31 شهریور آن سال که برای اولین بار، ایران شش سکوی موشکی نمایش داد،
دهان وابسته های نظامی کشور های خارجی باز مانده بود و خیلی ها از روی تعجب روی پا ایستادند و گردن گرفتنه بودند که موشک های جدید را بهتر ببینند.
توی دنیا پیچید که قدرت دفاعی ایران رشد ناگهانی داشته است. همه محاسبات و برنامه ریزی هایشان بهم خورد. نه به خاطر چند سکوی اضافی، به خاطر این که فهمیدند ایران لایه های پنهانی خاصی با توانایی تولید تکنولوژی های پیچیده دارد که آنها از آن بی خبرند .

منبع :کتاب یاران ناب (جلد 14)  صفحه 67