در یادداشتی اختصاصی برای جام جم آنلاین مطرح شد
به گزارش جام جم آنلاین به نقل از درمانکده بیماری پارکینسون نوعی اختلال پیشرونده سیستم عصبی است که بر روی حرکت تأثیر می گذارد. علائم به تدریج شروع می شود گاهی اوقات با یک لرزش کوچک در یک دست که فرد به سختی متوجه آن می شود شروع می شود. علاوه بر لرزش ها که بسیار رایج هستند، این اختلال معمولاً باعث خشکی یا کند شدن حرکت نیز می شود.
در مراحل اولیه بیماری پارکینسون ممکن است حالت چهره به میزان کم بیانگر این بیماری باشد. ممکن است دست ها هنگام راه رفتن تکان نخورند. حرف زدن فرد ممکن است آرام یا مبهم شود. علائم بیماری پارکینسون با پیشرفت بیماری و با گذشت زمان بدتر می شود.
اگرچه بیماری پارکینسون قابل درمان نیست اما داروها ممکن است علائم شما را به میزان قابل توجهی بهبود بخشند. گاهی اوقات پزشک متخصص مغز و اعصاب ممکن است برای تنظیم مناطق خاصی از مغز و بهبود علائم، جراحی را پیشنهاد کند.
علائم و نشانه های بیماری پارکینسون برای هر کسی می تواند متفاوت باشد. علائم اولیه ممکن است خفیف و غیر قابل توجه باشد. علائم اغلب از یک طرف بدن شروع می شود و معمولاً حتی بعد از ایجاد علائم در هر دو طرف ، در سمت اول شدیدتر خواهد بود.
علائم و نشانه های پارکینسون ممکن است شامل موارد زیر باشد:
در صورت وجود هر یک از علائم مربوط به بیماری پارکینسون، نه تنها برای تشخیص این وضعیت بلکه برای رد علل دیگر علائم خود به پزشک مراجعه کنید.
در بیماری پارکینسون سلولهای عصبی خاصی (نورون ها) در مغز به تدریج تخریب می شوند و از بین می روند. بسیاری از این علائم به دلیل از بین رفتن نورون هایی است که یک پیام رسان شیمیایی در مغز شما بنام دوپامین تولید می کنند. هنگامی که سطح دوپامین کاهش می یابد باعث فعالیت غیرطبیعی مغز می شود و علائم بیماری پارکینسون پدیدار می شود.
علت بیماری پارکینسون ناشناخته است اما به نظر می رسد عوامل مختلفی در بروز آن نقش دارند، از جمله:
اگرچه به نظر می رسد واریاسیون های خاص ژنی خطر ابتلا به پارکینسون را افزایش می دهد اما این خطر برای هر یک از این نشانگرهای ژنی بسیار کم است.
محققان همچنین خاطرنشان كردند كه در مغز مبتلایان به پارکینسون تغییرات بسیاری رخ می دهد، اگرچه هنوز مشخص نیست كه چرا این تغییرات رخ می دهد. این تغییرات شامل موارد زیر است:
عوامل خطر بیماری پارکینسون شامل موارد زیر است:
بیماری پارکینسون اغلب مشکلاتی به همراه دارد که قابل درمان هستند، از جمله:
همچنین ممکن است افراد اختلال عملکرد خواب با حرکت سریع چشم را تجربه کنند که همراه با انجام دادن فعالیت هایی در خواب است. داروها ممکن است به رفع مشکلات خواب کمک کنند.
بیمار همچنین ممکن است موارد زیر را تجربه کند:
از آنجا که علت پارکینسون ناشناخته است راههای اثبات شده برای جلوگیری از ابتلا به این بیماری نیز یک رمز و راز باقی مانده است.
برخی تحقیقات نشان داده اند که ورزش منظم هوازی ممکن است خطر ابتلا به بیماری پارکینسون را کاهش دهد.
برخی تحقیقات دیگر نشان داده اند که افرادی که نوشیدنی های حاوی کافئین می نوشند ( قهوه، چای و کولا ) نسبت به افرادی که آن را نمی نوشند، کمتر به بیماری پارکینسون مبتلا می شوند. با این حال هنوز مشخص نیست که آیا کافئین در واقع از ابتلا به پارکینسون جلوگیری می کند یا به طریقی دیگر با این مسئله مرتبط است. در حال حاضر شواهد و مدارک کافی برای توصیه به نوشیدن نوشیدنی های کافئین دار برای محافظت در برابر پارکینسون وجود ندارد. چای سبز همچنین با کاهش خطر ابتلا به بیماری پارکینسون همراه است.
هیچ آزمایش خاصی برای تشخیص بیماری پارکینسون وجود ندارد. پزشکی که در زمینه بیماری های سیستم عصبی (متخصص مغز و اعصاب)آموزش دیده است، بیماری پارکینسون را بر اساس تاریخچه پزشکی، بررسی علائم و نشانه های شما و معاینه بالینی و عصبی تشخیص می دهد. پزشک ممکن است اسکن SPECT (توموگرافی کامپیوتری تک فوتونی) را که به آن اسکن انتقال دهنده دوپامین (DAT) می گویند، پیشنهاد کند. اگرچه این می تواند به تایید تشخیص کمک کند، اما علائم و معاینه عصبی در نهایت تشخیص صحیح را تعیین می کنند. بیشتر افراد به اسکن DAT احتیاج ندارند.
پزشک ممکن است آزمایشاتی مانند آزمایش خون را درخواست کند تا تشخیص های دیگری که ممکن است باعث علائم شما شود را رد کند.
روش های تصویربرداری مانند MRI ، CT ، سونوگرافی مغز و PETاسکن همچنین ممکن است برای کمک به رد سایر اختلالات استفاده شود. روش های تصویربرداری به طور اختصاصی برای تشخیص بیماری پارکینسون مفید نیستند.
علاوه بر معاینه پزشک مغز و اعصاب ممکن است یک داروی بیماری پارکینسون مثل کاربیدوپا-لوودوپا به شما بدهد. برای بروز اثر دارو باید دوز کافی آن تجویز شود، زیرا دوزهای پایین برای یک یا دو روز قابل اعتماد نیستند. بهبود قابل توجه با این دارو اغلب تشخیص بیماری پارکینسون را تأیید می کند.
گاهی اوقات برای تشخیص بیماری پارکینسون زمان لازم است. پزشکان ممکن است برای ارزیابی وضعیت و علائم شما در طول زمان و تشخیص بیماری پارکینسون قرار ملاقات های منظم با متخصصان مغز و اعصاب آموزش دیده در اختلالات حرکتی را توصیه کنند.
بیماری پارکینسون قابل درمان نیست اما داروها اغلب می توانند بطور چشمگیری به کنترل علائم شما کمک کنند. در بعضی از موارد بعدی ممکن است توصیه به عمل جراحی شود.
پزشک همچنین ممکن است تغییرات سبک زندگی، به خصوص ورزش هوازی مداوم را نیز توصیه کند. در بعضی موارد فیزیوتراپی که بر تعادل و کشش تمرکز دارد نیز مهم است. یک پاتولوژیست زبان می تواند به بهبود مشکلات تکلم بیمار کمک کند.
داروها ممکن است به شما در مدیریت مشکلات در راه رفتن، حرکت و لرزش کمک کنند. این داروها دوپامین را افزایش داده یا جایگزین می کنند.
افراد مبتلا به پارکینسون غلظت دوپامین مغزی کمی دارند. دوپامین به طورمستقیم نمی تواند تزریق شود زیرا نمی تواند وارد مغز شود.
ممکن است بعد از شروع درمان بیماری پارکینسون علائم به میزان قابل توجهی بهبود پیدا کند. با این حال با گذشت زمان اثرات داروها اغلب کاهش می یابد اما باز هم می توانند علائم را به خوبی کنترل کنند.
داروهایی که پزشک ممکن است تجویز کند شامل موارد زیر است:
لوودوپا با کاربی دوپا (Lodosyn) ترکیب شده است، که لوودوپا را از تبدیل سریع به دوپامین خارج از مغز شما محافظت می کند. این امر باعث کاهش عوارض جانبی مانند حالت تهوع می شود.
عوارض جانبی ممکن است شامل حالت تهوع یا احساس سبکی سر(افت فشار ارتوستاتیک) باشد.
بعد از گذشت چند سال با پیشرفت بیماری اثرات حاصل از لوودوپا در اثر پدیده خاموش شدن کم می-شود.
همچنین ممکن است بیمار بعد از مصرف دوزهای بالاتر لوودوپا حرکات غیر ارادی(دیسکینزی) را تجربه کند. دکتر مغز و اعصاب ممکن است دوز دارو را کاهش دهد یا زمان خوردن دارو را برای کنترل این اثرات جانبی تنظیم کند.
Duopa برای بیمارانی با بیماری پارکینسون پیشرفته تر است که هنوز هم به کربیدوپا لوودوپا پاسخ می دهند اما، در پاسخ آنها نوسانات زیادی وجود دارد. از آنجا که Duopa به طور مداوم تزریق می شود، سطح خونی این دو دارو ثابت می ماند.
جاگذاری لوله نیاز به یک عمل جراحی کوچک دارد. خطرات مرتبط با وجود لوله شامل پاره شدن لوله یا عفونت در محل تزریق دارو است.
آنها به اندازه لوودوپا در درمان علائم پارکینسون مؤثر نیستند. با این حال، دوام بیشتری دارند و ممکن است همراه با لوودوپا برای متعادل کردن اثر خاموش و روشن شدن لودوپا مورد استفاده قرار گیرند.
آگونیست های دوپامین شامل پرامیپکسول (Mirapex)، روپینیرول (Requip) و روتیگوتین ) Neupro، به صورت یک پچ) می باشند. آپومورفین (Apokyn)یک آگونیست دوپامین تزریقی کوتاه اثر است که برای تسکین سریع مورد استفاده قرار می گیرد.
برخی از عوارض آگونیست های دوپامین مشابه عوارض جانبی کاربیدوپا-لوودوپا است. اماهمچنین می توانند باعث توهم، خواب آلودگی و رفتارهای اجباری مانند بیش فعالی جنسی، قمار و غذا خوردن شوند. اگر هنگام مصرف این داروها به شکل غیر معمولی رفتار می کنید که با پزشک خود مشورت کنید.
این داروها با اضافه شدن کاربی دوپا-لوودوپا خطر ایجاد توهم را افزایش می دهند.
این داروها به دلیل واکنش های جدی اما نادر اغلب در ترکیب با اکثر داروهای ضد افسردگی یا مواد مخدر خاص استفاده نمی شوند. قبل از مصرف داروهای اضافی همراه با مهار کننده MAO B با پزشک خود مشورت کنید.
مهار کننده های. (COMT) Catechol O-methyltransferase انتاکاپون (Comtan) داروی اولیه این گروه است. این دارو با مهار کردن آنزیمی که باعث تخریب دوپامین می شود، اثر درمانی لودوپا را طولانی تر می کند.
عوارض جانبی از جمله افزایش خطر حرکات غیر ارادی(دیسکینزی) عمدتاً از افزایش غلظت لودوپا ناشی می شود. عوارض جانبی دیگر شامل اسهال یا سایر عوارض جانبی لوودوپا است.
تولکاپون (Tasmar) یکی دیگر از مهارکننده های COMT است که به دلیل خطر آسیب جدی کبدی و نارسایی کبد بندرت تجویز می شود.
با این حال عوارض جانبی مانند اختلال در حافظه، گیجی، توهم، یبوست، خشکی دهان و ادرار مختل شده از مزایای کم آنها اغلب بیشتر است.
عوارض جانبی ممکن است شامل ایجاد لکه های بنفش روی پوست، تورم مچ پا یا توهم باشد.
تحریک عمیق مغزی. در تحریک عمیق مغزی (DBS) جراحان الکترود را در قسمت خاصی از مغز قرار می دهند. الکترودها به یک ژنراتور که در قفسه سینه در نزدیکی استخوان ترقوه کار گذاشته شده است متصل می شوند که ایمپالس های الکتریکی را به مغز شما ارسال می کند و ممکن است علائم بیماری پارکینسون شما را کاهش دهد.
پزشک ممکن است شرایط بیمار را در صورت لزوم برای درمان تنظیم کند. جراحی شامل خطراتی از جمله عفونت، سکته یا خونریزی مغزی است. برخی از افراد با سیستم DBS دچار مشکلات می شوند یا به دلیل تحریک عوارضی دارند و ممکن است پزشک متخصص مغز و اعصاب نیاز به تنظیم یا جایگزینی برخی از قسمت های سیستم داشته باشد.
تحریک عمیق مغزی بیشتر به افرادی که از بیماری پیشرفته پارکینسون مبتلا هستند و دارای پاسخ دارویی ناپایدار (لوودوپا) هستند ارائه می شود DBS. می تواند نوسانات دارویی را تثبیت کند، حرکات غیر ارادی (دیسکینزی) را کاهش دهد یا متوقف کند، لرزش و سفتی را کاهش دهد و کندی حرکت را بهبود بخشد.
DBS در کنترل پاسخهای نامنظم و نوسانی به لودوپا یا برای کنترل دیسکینزی ای که با تنظیم دارویی بهبود نمی یابد موثر است.
با این حال DBS برای مشکلاتی به جز لرزش که به درمان با لودوپا پاسخ نمی دهند مفید نیست. لرزش ممکن است توسط DBS کنترل شود حتی اگر خیلی به لودوپا پاسخگو نباشد.
اگرچه DBS ممکن است برای علائم پارکینسون فواید پایداری ایجاد کند، اما بیماری پارکینسون را از پیشرفت باز نمی دارد.
اگرمبتلا به بیماری پارکینسون هستید لازم است با پزشک خود همکاری نزدیکی کنید تا یک برنامه درمانی پیدا کنید که بیشترین تسکین را از علائم با کمترین عوارض جانبی به شما ارائه دهد. همچنین برخی از تغییرات سبک زندگی ممکن است به راحت تر شدن زندگی با بیماری پارکینسون کمک کند.
در حالی که اثبات نشده است که هیچ غذا یا ترکیبی از مواد غذایی به بیماری پارکینسون کمک می کند، برخی از غذاها ممکن است به کاهش برخی از علائم کمک کنند. به عنوان مثال، خوردن غذاهای پر فیبر و نوشیدن مقدار کافی مایعات می تواند به جلوگیری از یبوست که در بیماری پارکینسون شایع است کمک کند.
یک رژیم متعادل همچنین مواد مغذی مانند اسیدهای چرب امگا 3 را فراهم می کند که ممکن است برای افراد مبتلا به پارکینسون مفید باشد.
ورزش ممکن است قدرت عضلات، انعطاف پذیری و تعادل شما را افزایش دهد. ورزش همچنین می تواند حال شما را بهبود بخشد و افسردگی یا اضطراب را کاهش دهد.
پزشک مغز و اعصاب شما ممکن است برای دستیابی به یک برنامه ورزشی که برای شما مفید باشد، به شما پیشنهاد کند که با یک متخصص طب فیزیک کار کنید. همچنین می توانید ورزش هایی از قبیل پیاده روی، شنا، باغبانی، رقص، ایروبیک آبی یا تمرینات کششی را امتحان کنید.
بیماری پارکینسون می تواند احساس تعادل شما را مختل کند و راه رفتن را برای فرد دشوار کند. ورزش می تواند تعادل شما را بهبود بخشد. این پیشنهادات نیز ممکن است به شما کمک کند:
در مراحل آخر بیماری ممکن است راحت تر بیافتید. در واقع شما ممکن است فقط با یک فشار یا تکان کوچک از تعادل خارج شوید. پیشنهادات زیر ممکن است کمک کند:
فعالیت های روزمره زندگی مانند لباس پوشیدن، غذا خوردن، استحمام و نوشتن برای مبتلایان به پارکینسون می تواند دشوار باشد. یک متخصص کاردرمانی می تواند تکنیکی را به شما نشان دهد که زندگی روزمره را آسان تر می کند.
درمان های حمایتی می توانند به کاهش برخی از علائم و عوارض بیماری پارکینسون مانند درد، خستگی و افسردگی کمک کنند. این روشها وقتی به همراه درمان اصلی انجام شوند کیفیت زندگی شما را بهبود می بخشند:
یک مطالعه نشان داده که تای چی ممکن است تعادل افراد مبتلا به بیماری پارکینسون خفیف تا متوسط را بیش از ورزش های کششی و مقاومتی بهبود بخشد.
زندگی با هر بیماری مزمنی می تواند دشوار باشد و طبیعی است که گاهی اوقات احساس عصبانیت، افسردگی یا دلسردی کنید. به ویژه بیماری پارکینسون می تواند بسیار ناامید کننده باشد، زیرا راه رفتن، صحبت کردن و حتی غذا خوردن دشوارتر و زمان بر می شود.
افسردگی در افراد مبتلا به پارکینسون رایج است. اما داروهای ضد افسردگی می توانند به شما در کاهش علائم افسردگی کمک کنند، بنابراین اگر احساس غم و اندوه یا ناامیدی مداوم دارید با پزشک مغز و اعصاب خود صحبت کنید.
اگرچه دوستان و خانواده می توانند بهترین همراهان شما باشند، افرادی که می دانند شما چه چیزی را تجربه می کنید می تواند کمک ویژه ای بکند. گروه های پشتیبانی برای همه نیستند. با این حال برای بسیاری از مبتلایان به پارکینسون و خانواده های آنها یک گروه پشتیبانی می تواند منبع خوبی برای اطلاعات عملی در مورد بیماری پارکینسون باشد.
همچنین ، گروه ها مکانی را برای شما فراهم می کنند تا افرادی را پیدا کنید که موقعیت های مشابه-ای دارند و می توانند از شما پشتیبانی کنند.
برای اطلاع از گروه های حمایتی در جامعه خود با پزشک خود، یک مددکار اجتماعی بیماری پارکینسون یا یک پرستار صحبت کنید یا با بنیاد پارکینسون یا انجمن بیماریهای پارکینسون آمریکا تماس بگیرید.
شما و خانواده تان ممکن است از صحبت کردن با یک متخصص بهداشت روان مانند روانشناس یا مددکار اجتماعی که برای کار با افرادی که بیماری مزمن دارند آموزش دیده اند بهره ببرید.
شما به احتمال زیاد ابتدا به پزشک مراقبت های اولیه خود مراجعه می کنید و بعد ممکن است به پزشک معالج در زمینه اختلالات سیستم عصبی (عصب شناس) ارجاع داده شوید.
از آنجا که اغلب موضوع های زیادی برای بحث وجود دارد این ایده خوبی است که برای وقت ملاقات خود آماده شوید. در اینجا برخی از اطلاعات به شما کمک می کند تا برای وقت ملاقات خود آماده شوید و از پزشک چه انتظاری داشته باشید.
آنچه شما می توانید انجام دهید
وقت شما با پزشک محدود است، بنابراین تهیه لیستی از سوالاتی که قبلا آماده کرده اید به شما کمک می کند تا بیشترین استفاده را از وقت خود ببرید. در مورد بیماری پارکینسون، برخی از سؤالات اساسی که باید از پزشک خود بپرسید عبارتند از:
در هنگام ملاقات پزشک خود علاوه بر سؤالاتی که برای پرسیدن تهیه کرده اید، از پرسیدن سؤال-های دیگر نیز دریغ نکنید.
پزشک شما احتمالاً تعدادی سؤال از شما خواهد پرسید. آماده بودن برای پاسخگویی به آنها باعث ذخیره وقت بیشتر برای نکاتی که می خواهید زمان بیشتری را برای آنها صرف کنید، می شود. ممکن است سوالات زیر از شما پرسیده شود:
در یادداشتی اختصاصی برای جام جم آنلاین مطرح شد
در گفتگو با جام جم آنلاین مطرح شد
در واکنش به حمله رژیم صهیونیستی به ایران مطرح شد
در یادداشتی اختصاصی برای جام جم آنلاین مطرح شد
رییس مرکز جوانی جمعیت وزارت بهداشت در گفتگو با جام جم آنلاین:
گفتوگوی «جامجم» با سیده عذرا موسوی، نویسنده کتاب «فصل توتهای سفید»
یک نماینده مجلس:
علی برکه از رهبران حماس در گفتوگو با «جامجم»: