آنچه خانواده بیمار روماتیسمی باید بداند

یکی از مسائل مهم برقراری ارتباط با بیماران روماتیســــــــــــمی است. بهترین راه برای آماده کردن بیمار برای برقراری ارتباط، پذیرش مشکلات آنها و برنامه‌ریزی متناسب با آن است.

بیمار شما نباید تمام کارها و مسوولیت‌هایی که قبلا به‌عهده‌اش بوده را اکنون نیز انجام دهد. اما کارهای شخصی‌اش را انجام دهد. استقلال خود را حفظ کند، در تصمیم‌گیری‌ها شرکت داشته باشد. پس از بیمار سلب مسوولیت نکنید.

توجه بیش از اندازه باعث سلب استقلال و ایجاد نگرانی در بیمار می‌شود.

از افرادی که می‌دانید بیمارتان دوست دارد با آنها باشد به منزل دعوت کنید.

سعی کنید محیط شاد و مفرحی را در خانه ایجاد کنید.

زمانی را به پیاده‌روی و ورزش با بیمارتان اختصاص دهید.

شرایطی را فراهم کنید که بیمار با محیط اجتماعی اطرافش در تعامل باشد.

مرتبا به بیمار بگویید که چقدر تواناییش برای مقابله با بیماری بالاست.

به بیمار اجازه دهید که احساسات خود را بیان کند.

ـ شرایطی فراهم کنید که بیمار هنگام خواب در آرامش کامل و تاریکی مطلق بخوابد.

بیمار را به اماکن مذهبی مانند مساجد ببرید.

اگر همه مسوولیت‌ها به‌‌عهده شما باشد بیمار ممکن است احساس گناه کند. پس کارهائی را به او واگذار کنید.

سعی کنید در هفته چند بار غذای خود را در دامان طبیعت صرف کنید.

برای خوردن غذا از یک جای ثابت استفاده نکنید. گاهی سفره را در پشت بام یا بالکن منزل پهن کنید.

اگر به خاطر رو‌به‌رو شدن با مشکلات به‌وجود آمده آحساس خستگی می‌کنید از اطرافیان یا گروه‌های حمایتی کمک بخواهید.

حتی در بدترین شرایط سعی کنید ظاهر خود را حفظ کنید و لبخند به چهره داشته باشید.

اجازه دهید بیمار زمانی را تنها باشد و با خود خلوت کند.

هر چند وقت یک بار برای بیمارتان گل بخرید.

برای بسیاری از بیماران بیدار ماندن در کنار تخت او نشانه‌ای مهم از حمایت و عشق و علاقه شماست.

روحیه بالا در درمان بیماری حرف اول را می‌زند.

همه اعضای خانواده برای کارهای مرتبط با بیمار باید برنامه‌ریزی کنند.

دکتر محسن سروش

دبیر انجمن روماتولوژی ایران