دولت خودگردان چماقی روی سر فلسطینی‌ها/ هِبه 90درصدی طرح سازش به تل‌آویو

دکتر حسن لاسجردی در گفت‌وگو با جام‌جم آنلاین در رابطه با طرح سازش تشکیلات خودگردان فلسطین با رژیم صهیونیستی اظهار کرد: مجموعه طرح‌هایی که از دهه۷۰ میلادی به بعد توسط سران عبری عربی در بحث فلسطین ارائه‌شده با این محوریت است که مسئله بیت‌المقدس صرفاً نزاعی عادی بین اعراب و اسرائیل محسوب می‌شود. ازاین‌رو صهیونیست‌ها تلاش دارند با پاک کردن صورت ‌مسئله با ایجاد یک ‌راه میانبر اشغالگری خود در خاورمیانه را حل‌وفصل کنند.

وی مجموع طرح‌های سازش را بیش از ۳۰۰ طرح بشمار آورد و افزود: چهره‌هایی بین‌المللی از سازمان‌های بین‌المللی، کشورهای عربی و غیرعربی به دستور آمریکا اسراییل و انگلیس در شکل‌گیری این طرح‌ها نقش داشته‌اند. اما هیچ‌گاه این افراد از عهده از بین بردن چالش‌های اساسی اعراب و اسرائیل برنیامدند. ازجمله پایان اشغال قدس شریف توسط اسراییل، آزادسازی اسراء، تعیین تکلیف آوارگان فلسطینی و حدود مرز سیاسی، موارد اختلافی چون منابع آبی و معدنی. این‌ها نکات اصلی هستند که تقریباً در همه طرح‌های سازش مورد مناقشه بوده و تا به امروز به نفع مردم فلسطین به سرانجام نرسیده است.

کارشناس مسائل اعراب و عضو شورای سردبیری خبر آنلاین تصریح کرد: به نظر می‌رسد درمجموع به جهت این‌که قدرت‌های بزرگ بیشترین سهم را در مذاکرات علنی و سری سران تشکیلات خودگردان و مقامات تل‌آویو دارند و خطوط اصلی را به نفع صهیونیست‌ها تدوین کرده و بیشترین فشار را برای پشت میز نشاندن طرف داشته‌اند، این سیاست قدرت‌های بزرگ در هواخواهی اسرائیلی‌هاست که نتایج مذاکرات را مشخص می‌کند. به ‌عبارت ‌دیگر درگذر زمان صهیونیست‌ها با رویکردی زیرکانه تلاش کردند مقامات فلسطینی را که می‌خواهند پشت میز مذاکره بنشینند و به ‌اصطلاح با او مصالحه انجام دهند با یک میزی روبه‌رو شوند که با پیش‌داوری‌ها و امتیازهای نابرابر چیده شده است.

لاسجردی با اشاره به اینکه طرح سازش در اسلوی نروژ یکی از نقاط عطف اقدامات اسراییل برای مشروعیت بخشی به اشغالگری خود بود، خاطرنشان کرد: پیرو منازعات دهه 90 میلادی به‌ویژه بعد از فروپاشی شوروی روند صلح در سال ۹۳ اوج گرفت. به‌گونه‌ای که در کشمکش و منازعه دو طرفه اعراب و اسرائیل ما افزون بر هواخواهی کشورهای غربی شاهد بازیگری برخی کشورهای شرقی در این معادله بودیم که سبب پیدایش روند جدید صلح و پیمان موسوم به اسلو در ۹۳ گردید. این پیمان سازش در آن مقطع میان یاسر عرفات رئیس فقید حکومت خودگردان فلسطین- اسحاق رابین نخست‌وزیر رژیم صهیونیستی و بیل کلینتون رئیس‌جمهور ایالات‌متحده به امضا رسید و مباحثی همچون شهرک‌سازی صهیونیست‌ها و تعیین تکلیف خطوط مرزی وسایل امنیتی مطرح بود که عملاً تا به امروز حل‌وفصل نشده است.

وی ادامه داد: چهره‌های مختلفی ازجمله انور سادات رئیس‌جمهور مصر، عرفات، کلینتون، فهد پادشاه عربستان سعودی، دبیر کل‌های سازمان ملل در شکل‌گیری طرح‌های سازش نقش داشتند. با این‌وجود باید گفت به دلیل اینکه تلاش‌ها در جهت استیفای حقوق مردم فلسطین نبوده و باهدف تثبیت سلطه گری اسرائیل در منطقه به اجر ا درآمده همواره با شکست سیاسی مواجه شده است.

لاسجردی در خصوص اینکه طرح‌های سازش یا به قول خودشان صلح، امروز روی زمین چه دستاوردی برای فلسطینی‌ها داشته و آیا توانسته به اشغالگری‌ها پایان دهد، ابراز کرد: خیلی‌ها به‌غلط بر این باور هستند پایه‌گذاری آشتی و آغاز روند صلح در ۱۹۹۳ در اسلو امتیاز بزرگی برای فلسطینی‌ها بود و آن‌ها موفق شدند درصدی از سرزمینی را که توسط اسرائیلی‌ها اشغال‌ شده است، باز پس بگیرند و از طرفی حاکمیت خودگردان را برپا کنند؛ اما امروز حدود ۱۳ درصد یعنی کرانه باختری و غزه را در اختیار تشکیلات خودگردان قراردادند، چراکه رژیم صهیونیستی بر این باور بود که روند اشغال باید ۱۰۰ درصد شود و آن‌ها از ابتدا باهدف انهدام کلی فلسطین قدیم و بیرون کردن آن‌ها و نیز پاک‌سازی این سرزمین از اقوام فلسطینی به قدس شریف تجاوز کردند.

وی افزود: درگذر زمان حکومت خودگردان فلسطین به جهت داشتن مسئولیت و تعهد سیاسی به اسراییلی‌ها تبدیل به یک چماق برای خود فلسطینی‌ها شده است. این مسئله باعث نفوذ هر چه بیشتر صهیونیست‌ها در تشکیلات خودگردان شد و موجبات قتل برخی از چهرهای فلسطینی توسط دستگاه‌های امنیتی و استخبارات در دوره عرفات را فراهم آورد. بنابراین نیروهای مقاومت و انتفاضه که در ابتدا معتقد بودند حکومت خودگردان یک امتیاز برای مردم فلسطین است خیلی زود به این نتیجه رسیدند اقدامات و رویکرد سازشگرایانه سران این تشکیلات یک جریان منفعل در برابر صهیونیست‌ها محسوب می‌شود.