غفلت رسانه‌ای از فاجعه کشتار در میانمار

دو نظر در میانمار وجود دارد؛ دولت میانمار، قوم روهینگیا را مهاجرانی از بنگلادش می‌داند که در دوران استعمار انگلیس به این کشور آمده‌اند، پس از این‌که میانمار قانون تابعیت را سال 1982 به تصویب رساند، از میان 44 قومیتی که در این کشور زندگی‌ می‌کردند، 9 قوم را خارجی تشخیص داد و یکی از این قوم‌ها روهینگیایی‌ها بودند که آنان را بنگالی می‌دانست.

میانماری‌ها ملیت آنها را قبول ندارند، همین اختلاف‌نظر موجب شد گروه‌های رادیکال بودایی‌مذهب بخصوص راهبه‌های بسیار متعصب به سرزمینی که در اختیار قوم روهینگیا بود، چشم طمع بدوزند. ریشه اختلافات قوم روهینگیا با دولت میانمار ریشه‌ای تاریخی دارد، گروه‌های افراطی میانمار در مقاطع مختلف زمانی هر وقت که فرصتی پیش آمده به این قوم حمله کرده و آنان را از سرزمینشان اخراج یا این‌که قتل‌عام کرده‌اند. روهینگیایی‌ها هم چاره‌ای ندارند و سعی‌ می‌کنند از طریق رودخانه مرزی بین میانمار و بنگلادش، خودشان را به بنگلادش برسانند، اما متاسفانه دولت این کشور از آنان استقبال نمی‌کند، 200 تا 300 هزار نفر از افراد پیش از این به بنگلادش رفته‌اند و در کمپ‌های تحت نظارت سازمان ملل زندگی می‌کنند. بنگلادش از نظر اقتصادی وضعیت خوبی ندارد و نمی‌تواند آنها را جذب کند و افزون بر این معتقد است چون روهینگیایی‌ها میانماری هستند، خود میانمار باید تکلیفشان را از نظر ملیت مشخص کند. متاسفانه بنگلادش هم مشکلات خاص خود را دارد و نمی‌تواند هزینه‌های مالی آنها را تامین کند.

نکته دیگر این که ملیت مشکل اصلی قوم روهینگیاست و نه میانمار آنان را از خود می‌داند و نه بنگلادش، این فضای دردناکی است که برای مسلمانان این منطقه به وجود آمده و جامعه جهانی هم حساسیت زیادی به این مساله ندارد. واقعیت این است که این موضوع می‌تواند از طریق جامعه جهانی و گفت‌وگو با دولت میانمار حل شود. دولت میانمار باید تابعیت مسلمانان روهینگیا را بپذیرد و آنان را از حقوق مساوی با سایر قومیت‌ها برخوردار کند، کشورهای اسلامی هم باید برای حل این مشکل وارد بحث جدی‌تری با دولت میانمار شوند.

واقعیت این است که خشونت و قتل‌عام مسلمانان روهینگیا نقض حقوق بشر و نسل کشی است و سازمان ملل باید از این کشتارها جلوگیری کند، انتظار می‌رود جامعه جهانی به این مسائل بیشتر توجه کند.

هدف اصلی گروه‌های افراطی در میانمار تصرف زمین‌های مساعد کشاروزی است که در راخین قرار دارد، در پشت پرده دست‌هایی در کار است که هرچه بیشتر مسلمانان این منطقه را اخراج کرده و به بنگلادش بفرستند.

زمانی که حزب اتحاد برای دموکراسی روی کار آمد، همگان انتظار کاهش برخوردهای ضد انسانی با مسلمانان را داشتند، اما حقیقت این است که این حزب هم نتوانست اقدامات کافی را علیه این گونه اقدامات انجام دهد چرا که آنها محاسبات سیاسی خاص خود را دارند. در این حادثه شبکه‌های اجتماعی نسبت به رسانه‌های رسمی فعالیت بیشتری داشته و اثرگذار بودند و به این ترتیب رسانه‌های رسمی را نیز وادار به واکنش کردند؛ هر چند که ممکن است چندان کفایت نکند.

پیرمحمد ملازهی/ کارشناس مسائل شبه‌قاره