علیرضا افتخاری برای «آن 23 نفر» خواند

این خواننده پنجشنبه هفته گذشته در شهر پاریز کرمان برای 23 اسیر نوجوان ایرانی که در دوران هشت سال دفاع مقدس در بند رژیم بعثی قرار گرفته بودند، خواند. او که در نخستین همایش تجلیل از این اسرای نوجوان حضور پیدا کرده بود، سرود «آن 23 نفر» را به آهنگسازی عماد توحیدی خواند تا به این افراد ادای‌دین کند.

حضور اسرای نوجوان که اکنون سنی از آنها گذشته و موهایشان سپید شده است، به مراسم شور و حال دیگری داده بود و افتخاری را هم تحت تاثیر قرار داد. او به مهر گفت: حضور این 23 اسیر نوجوان ایرانی در زمان جنگ که حالا همگی آنها مردانی سالخورده و موسپید هستند برای من ارزش زیادی دارد و هیچ گاه نمی‌توانم این مراسم را فراموش کنم.

این هنرمند ادامه داد: این افراد از معدود کسانی هستند که مهمانی صدام را از نزدیک دیدند و خوب می‌دانند در آنجا صدام چه بازیگری‌هایی از خود ارائه کرده بود. همین موضوع به خودی خود می‌تواند بهانه ارزشمندی برای تولید اثر موسیقایی باشد که هم برای من و هم برای تولیدکنندگان اثر افتخار بزرگی بود.

این خواننده موسیقی ایرانی در صحبت‌های خود بیان کرد: خدمت به ایثارگران، آزادگان و شهدای گرانقدر هشت سال دفاع مقدس برای من وظیفه‌ای است که انجام آن را امری واجب می‌دانم و امروز بسیار خوشحالم چنین سرودی ساخته شد و من در گرمای خرما پزان کرمان این افتخار را داشتم تا در خدمت این عزیزان برای اجرای سرود آن بیست و سه نفر باشم.

علیرضا افتخاری چندی پیش هم قطعه «مدافعان حرم» را در پاسداشت سربازان و شهیدان مدافع حرم خوانده بود که این قطعه نیز با استقبال مخاطبان مواجه شده بود.

«آن بیست و سه نفر» عنوان کتابی است که به قلم احمد یوسف‌زاده به رشته تحریر درآمده و به بیان روایت‌های 23 نوجوان اسیر ایرانی می‌پردازد. این عنوان اکنون سرودی هم دارد و باید امیدوار بود در دیگر عرصه‌های هنری هم فعالیت‌های ارزشمندی درباره‌اش انجام شود.

مرد مهربان، صدای خاص

علیرضا افتخاری مهربان است. شاید از خودتان بپرسید چرا این حرف را می‌زنیم. کافی است کمی به این فکر کنید که طی سال‌های گذشته چه حاشیه‌هایی گریبان او را گرفته است و چه بدرفتاری‌هایی که ندیده. با این همه اما نه از مردم فاصله گرفته و نه با جامعه قهر کرده. او هنوز هم هست و برای مدافعان حرم و دیگر موضوعات اجتماعی می‌خواند.

یک خواننده خوب هیچ وقت با مردمش قهر نمی‌کند. حتی اگر مورد بی‌مهری قرار گیرد، باز هم روزهایی را به خاطر می‌آورد که با مردم و در کنار مردم بوده و با آنها پله‌های موفقیت را یکی پس از دیگری طی کرده است. شک نداریم مرد مهربان خوش صدای موسیقی کشورمان که بارها برای آشتی و فراموش کردن کدورت‌هایی که میان او و دیگران بوده، پیشقدم شده و مهربانی را فراموش نکرده است.

با کاروان شعر و موسیقی

قدیمی‌ترها این برنامه را خوب به خاطر دارند. سهیل محمودی شعر می‌خواند و علیرضا افتخاری از شعر و موسیقی می‌گفت و در بخش‌هایی آواز می‌خواند. افتخاری را قطعا می‌توان حلقه بسیار مهمی در ارتباط مردم با آواز ایرانی دانست. او از معدود هنرمندان موفق موسیقی است که به این عرصه نخبه‌گرایانه نگاه نکرد و برای مردم هم خواند. درواقع او بخوبی بلد بود چگونه آواز بخواند که عام و خاص بتوانند با نوایش همراه شوند و گوش دل به صدای بی‌نظیرش بسپارند.

اگر قرار باشد کسی دوباره مردم را با آواز آشتی دهد، بی‌شک باید سراغ افتخاری رفت و از او خواست که دوباره بخواند، چراکه هنوز هم «با کاروان شعر و موسیقی» خاطره مشترک بسیاری از ماست و آلبوم‌هایی که منتشر کرد، در جذب عامه مردم به موسیقی ایرانی تاثیر عمیقی داشتند. البته او همواره برای آلبوم‌های متعددی که منتشر کرده مورد نقد قرار گرفته است. او در پاسخ به یکی از این نقدها گفت: من اهل خوش‌نشینی نیستم که سالی یک آلبوم بدهم. من با آهنگسازان جوان کار می‌کنم و به این صورت به فعالیت هنری‌ام به صورت فعال ادامه می‌دهم و به پرورش آهنگسازان جوان کمک می‌کنم.

منتقد سختگیر و دفاع از هنر افتخاری

سیدعلیرضا میرعلینقی، منتقد و پژوهشگر موسیقی از جمله افراد حرفه‌ای و سختگیر این عرصه است. او درباره هنر افتخاری می‌گوید: بسیار شنیده و خوانده‌ام که به انتخاب‌های علیرضا افتخاری در خواندن فلان یا بهمان قطعات، ایراد می‌گیرند. ایراد داشتن و ایراد گرفتن، چیز عجیبی نیست و جزء جداناشدنی کار یک هنرمند است، اما تمامیت وجود هنرمند را نمی‌شود براساس ایرادهایش داوری کرد. به هر حال آنهایی که اشکالات نخبه‌گرایانه بر خوانده‌ها و نوارهای او می‌گیرند، نسبت به خریداران و هواداران آثارش در اقلیت هستند و این اکثریت است که تکلیف هنرمند را معلوم می‌کند. مهم این است خواننده با آنچه می‌خواند، احساس همدلی و صمیمیت کند و در صدایش «حضور» داشته باشد. اگر افتخاری موفقیت‌های زیادی داشته، بخشی را مدیون همین است وگرنه صدای گرم و قوی در خوانندگی همه‌چیز نیست. او بر سکویی ایستاده که هیچ‌کس نمی‌تواند کاری را به او تحمیل کند و اگر او قطعه‌ای را می‌خواند، به هر حال در چارچوب سلیقه‌هایش می‌گنجیده است. اما، افتخاری ثابت کرده که برای هر نوع خواندن ـ حتی موسیقی پاپ بر پایه ملودی‌های سنتی و محلی ـ قدرت و توانایی دارد. اگر شرایط اجرای آثار هنری و نخبه‌گرا، اعم از آهنگساز، ارکستر آماده، ترانه خوب، آهنگ‌نواز ممتاز و... و تهیه‌کننده بافرهنگ آماده باشد، باز هم افتخاری است که برای خواندن آماده است. دیگران با کلی «منم» زدن‌ها و افکت‌های روشنفکری برای پوشاندن عجز و ناتوانی‌شان وقتی پای کار پیش می‌آید، عملا زه می‌زنند... بگذریم که شرایط اجرای آن کارهای نخبه‌گرایانه هم‌اکنون از لحاظ اجتماعی به هیچ‌وجه مهیا نیست؛ زیرا اثر هنری را تنها هنرمند نمی‌سازد، بلکه شرایط اجتماع است که می‌سازد.