آدم باید به ماشین شخصیت بده نه ماشین به آدم!

یک عده هم هستند که تا ماشین گران‌قیمت می‌بینند، می‌گویند: «خوش به حالش... باباش مایه داره، رفته براش کارت کشیده اینو خریده!» اینجاست که تا پای‌شان برسد به خانه، می‌روند سراغ بابای بیچاره‌شان و کل زندگی آن مرد را می‌برند زیر سوال که چرا آن موقع که در زمین‌های شمران، خیار بوته‌ای می‌کاشتند، نرفتی آنجا زمین بخری که الان به جای پراید، زیر پای من که بچه‌تم، مازراتی باشد؟!

اما هستند عزیزانی که ماشین میلیاردی می‌بینند اعتماد به نفس‌شان را از دست نمی‌دهند و بلافاصله می‌گویند: «نیگاه کن... طرف دست راست و چپش رو با زغال و گچ تشخیص میده هنوز، اون وقت من که فوق‌لیسانس آبیاری گیاهان دریایی دارم... ای روزگار بی‌مروت... ول کن اصلا بابا! می‌روم دکترامو می‌گیرم قاب می‌کنم می‌زنم پشت ماشینم! اصلا آدم باید به ماشین شخصیت بده؛ نه ماشین به آدم!»

یک عده هم هستند که خیلی در قید و بند امورات دنیوی هستند و به محض دیدن یک ماشین مدل بالای میلیاردی، می‌روند تو کار حساب و کتاب که مثلا: اگر چند قرن کار کنند و به حقوق‌شان دست نزنند، می‌توانند یک همچین ماشینی بخرند! یا: اگر زبانم لال، رویم به دیوار، یک وقت سپر ماشین‌شان بمالد به سپر آن ماشین میلیاردیه، علاوه بر فروختن ماشین و خانه مسکونی و جفت کلیه‌ها و طلاهای همسرشان، چقدر دیگر به صاحب ماشین مدل بالا بدهکار می‌شوند؟!

اما دسته آخر کسانی هستند که با دیدن قیافه مغرور راننده ماشین میلیاردی، در باب بی‌ارزشی چرک کف دستو، وفا نکردن مال دنیا به آدم‌ها، یک سخنرانی مفصل می‌کنند و آخرش هم می‌گویند: «اگه این ماشین مال من بود... اولا این‌قدر خودم رو نمی‌گرفتم، بعد هم این پیرزن، پیرمردهای بیچاره رو سوار می‌کردم تو این گرما می‌رسوندمشون، ثواب داره!»

حالا گفتن ندارد، ولی همین آقا با این نظریات ضد دنیوی، ماشینش را که می‌برد کارواش و داشبوردش را می‌دهد واکس می‌زنند، پشت فرمان چنان قیافه‌ای می‌گیرد، انگار پشت بوئینگ 747 نشسته است و حتی مگس را هم توی این گرما، تا دو تا چهارراه بالاتر هم نمی‌برد!

علی زراندوز

جام جم