پرواز بر فراز مرزها با پرچم ایران

از تئاتر تا ناجی‌گری

من متولد 1361 در تهران هستم. از کودکی همواره آرزو داشتم اتفاق‌هایی را در زندگی تجربه کنم که دیگران کمتر جرات انجامش را دارند. تمام کودکی‌ام با فیلم‌هایی مانند ژول‌ورن 1000 فرسنگ زیر آب گذشت. سال‌ها با آرزوی دیدن کف دریا زندگی کردم و بعد از مدتی که در رشته تئاتر و نقد و بررسی فعالیت داشتم به گذراندن کلاس‌های نجات غریق و ناجی‌گری پرداختم و همین کار استارت ورود به رشته غواصی را زد.

تعجب دیگران

متاسفانه در ایران ذهنیت مردم برای دختران ماندن در خانه و انجام کارهای سبک است، اما از این موضوع غافل هستند که دختران به‌دلیل دقت و ظرافتی که در کارها به خرج می‌دهند در بسیاری امور قدرتمند‌تر از آقایان ظاهر می‌شوند. من نیز از این موضوع مستثنی نیستم و امروزه توانستم با گذراندن دوره غواصی نزد استادان بین‌المللی جهان موفق به دریافت گواهینامه مدرسی بین‌المللی شوم.

وسط دریا جا ماندم!

هیچ‌گاه فراموش نمی‌کنم روزی با گروه غواصی به وسط دریا رفته بودیم و من برای آزاد کردن لنگر به پایین دریا رفتم. بعد از آزاد شدن لنگر قبل از این‌که من به سطح دریا برسم طناب را بالا کشیده و رفتند و من ماندم و یک دریای وسیع. فکر کنم 14 کیلومتر با قطب نما پا زدم، اما هر چقدر که می‌رفتم هیچ ساحلی نمی‌دیدم. در دریا داشتن خونسردی از همه عوامل مهم‌تر است. با کمک خدا و خونسرد به ساحل نزدیک شدم و حسابی با عوامل قایق دعوا کردم.

نصب پرچم ایران در اعماق مرزهای آبی

در تاریخ 12 بهمن 94 در چابهار همزمان با مانور سپاه و پرتاپ موشک به دلیل دفاع از مرزهای ایران، من هم برای حمایت از مرزهای آبی ایران به عمق 40 متری مرز بین دریای عمان و اقیانوس هند رفتم تا پرچم زیبای کشورم را نصب کردم. خدارا شکر این اتفاقی بود که برای اولین بار توسط یک بانوی ایرانی صورت می‌گرفت.

با ورزش از کشورم دفاع می‌کنم

همیشه به‌عنوان یک زن در سخت‌ترین مکان‌ها پرچم ایران را برافراشته و نشان داده‌ام که این کار تنها مختص آقایان نیست. از این رو با پرچم ایران بر فراز مرزهای ایران و پاکستان که فوق‌العاده هم خطرناک است به‌دلیل حمایت از شهدا و مدافعان حرم رفتم و پرواز کردم. به امید روزی که چه در رشته غواصی و چه در رشته پروازی افتخارات بیشتری نصیب بانوان شود.