سیدعلی صالحی که پیشتر از جریانی با عنوان جریان «شعر حکمت» سخن گفته بود، به ارائه نمونه‌هایی از آن در شعر معاصر پرداخته است.
او در یادداشتی که در اختیار ایسنا گذاشته، نوشته است: چند دهه اخیر ما در شعر دچار تولید انبوه شده‌ایم. مرز خطرناکی است، سوخته و سراب‌زده، و عاری از شفای حکمت! ما به درد ِنداشتن معتاد شده‌ایم. سر به قرون می‌زند این دویدن بیهوده و تولید کمی کلمات ادبیت‌زده. برای فرار از زحمت درون، به تنازل بی‌خیال برون رضایت داده‌ایم. این سخن به معنای نبود مطلق نیست. او ادامه می‌دهد: اما گاهی به سایه، گاهی به روشنا، از شعر حکمت بی‌بهره نبوده‌ایم. من علیه به حاشیه راندن این عطیه اعتراض دارم. همچنین در بخش دیگری از این یادداشت آمده است: شعر معاصر از اضافه وزن و فربه شدن خطیب ـ شاعر رنج می‌برد. نوعی تنبلی تاریخی به جان کلام افتاده است. پندارهای پیش پاافتاده ـ بویژه در مباحث صوری ـ دارد شعر امروز را خفه می‌کند.
