جهانگرد ایرانی، چهارمین شهروند جهانی

با ماچلس‌های 500 سی‌سی (نوعی موتور) از خیابان سی‌متری نظامی تهران راه شرق را در پیش گرفتند. مشهد مقدس، آخرین شهر بزرگ ایران بود که بدرودش گفتند و راهی هرات شدند. افغانستان، پاکستان، هند، تبت، آسیای جنوب شرقی و استرالیا را یک به یک پشت‌سر گذاشتند.

به اقیانوس رسیدند؛ وقتش بود سر موتورهای از نفس‌افتاده را کج کنند و از همان راهی که آمده بودند، برگردند. اما اقیانوس به‌قدری آرام بود که دلشان را برای ادامه دادن قرص می‌کرد. موتورهای خسته را بار کشتی کردند و عازم آلاسکا شدند.

به ساحل که رسیدند موتورها را دوباره آتش کردند و قاره نو را از اول تا آخر، شهر به شهر پیمودند. انگار که سراشیبی باشد. صحبت امسال و پارسال نیست.

60 سال از این حکایت می‌گذرد. آن زمان اگر یک اروپایی یا آمریکایی دست به چنین سفر خطیری می‌زد، جای شگفتی نبود. اما برادران امیدوار، قصد داشتند طرح فیلاس فاگ، قهرمان ژول‌ورن را پس از 80 سال به آزمون بگذارند.

از اقیانوس اطلس نیز به سلامت گذشتند و وارد اروپا شدند. تجربیاتشان را در کشورهای اروپایی نقد کردند و حتی یک خودروی سیتروئن هم پاداش گرفتند.

سفری که یک سال پس از کودتای 32 آغاز شده بود، سرانجام در سال 1340 پایان یافت. 3 ماه بعد 2 برادر دوباره بار سفر بستند و با سیتروئن 2 سیلندر از کویت و عربستان گذشتند و رهسپار آفریقا شدند.

آنها که سال ۳۷ قطب شمال و زندگی با اسکیموها را در دشوارترین شرایط جوی تجربه کرده بودند، سال ۴۵ به همراه یک گروه علمی از کشور شـیلی عازم قطب جنوب شدند تا نخستین آسیایی‌ هایی باشند که پا به این قاره ناشناخته گذاشته‌اند.

سفرهای پرمخاطره برادران امیدوار نام آنها را بر سر زبان‌ها انداخت، آن‌قدر که پس از 60 سال و ابتدای این هفته، دبیرکل سازمان شهروندان جهانی به ایران بیاید و چهارمین نشان شهروندی جهان را به عیسی امیدوار اهدا کند، آن هم در مجموعه سعدآباد که موزه‌ای به نام این 2 برادر برپا شده تا دستاوردهایشان را در آن به نمایش بگذارند.

جالب است بدانید تاکنون از سوی سازمان شهروند جهانی 3 نشان به افراد مختلف اهدا شده و عیسی امیدوار به دلیل فعالیت‌هایش و گسترش پیام صلح در طول سفرش به مردم جهان، چهارمین نشان و لوح سپاس این مجمع جهانی را از آن خود کرده است.

کمیل انتظاری - گروه فرهنگ و هنر