پاکسازی خاطرات اجساد؛‌ شغلی که درد دارد

اوضاع کسب و کار ماسودا چطور است؟ خودش می‌گوید «خوب» و دروغ نمی‌گوید چون ژاپن هم‌اکنون 127 میلیون نفر جمعیت دارد که از هر چهار نفر، یکی بالای 65 سال دارد و ژاپنی‌ها آن‌قدر سرشان شلوغ شده و با دنیای پست مدرن‌شان درگیر شده‌اند که وقت دیدار با سالمندان شان را ندارند و به همین خاطر، بیشتر پیرمردها و پیرزن‌های‌شان، در عزلت می‌میرند؛ یک جور مرگ غم‌انگیز که خودشان آن را به‌عنوان پدیده‌ای اجتماعی نامگذاری کرده‌اند: «مرگ تنها.»

ماسودا در این شغل تنها نیست و شمار همکارهایش روز به روز در حال افزایش است. هر سالمندی که می‌میرد، جسدش که فاسد می‌شود و همسایه‌هایش از بوی تلخ و تند تعفنش آزرده می‌شوند، بی‌آن‌که به او سری بزنند با ماسودا یا یکی از همکارانش تماس می‌گیرند، تا او ترتیبی دهد که جسد را بی‌سر و صدا منتقل کنند و بعد خودش با گروهش، حشرات پراکنده در خانه را بکشند، در و دیوار را از گند و جرم بشویند، همه جا را اسپری کنند که بوی ناخوش کم شود، تاتامی‌های حصیری را آب و جارو کنند و خرت و پرت‌های او را بار کامیون کنند و ببرند تا خانه آماده شود برای سالمند غمگین بعدی که دلش نمی‌خواهد فکر کند روزی از روزها ماسودا یا کسی مثل او بار دیگر گذرش به آن خانه خواهد افتاد.

تلخی قصه «ماسودا و جسدهایش» این است که مسلما «مرگ تنها»، واقعیت تلخی مخصوص ژاپنی‌ها نخواهد ماند و همه آن کشورهایی که از سالمندان‌شان غافل می‌شوند این پدیده را تجربه خواهند کرد. آیا ممکن است روزی برسد که ایران ما هم به چنین روزگاری دچار شود؟ باید از خودمان بپرسیم در سیاستگذاری‌های کلان کشورمان تا چه حد به تقویت روابط انسانی و عاطفی میان نسلی توجه شده است و هر کدام‌مان چقدر ارزش‌هایی همچون احترام به شأن و جایگاه سالخوردگان را به فرزندان‌مان منتقل کرده و آن را در عمل نشان داده‌ایم.

مریم یوشی‌زاده / جام‌جم آنلاین