خودم را نماینده هنرمندان شهرستانی می‌دانم

نقاشی او با عنوان «چرا نه» از مجموعه «ایران‌بانو» اثری سه لتی است که ابعادی حدود 4 در 2 متر دارد. در این تابلو ۱۱ پرسوناژ دیده می‌شود و همه این پرسوناژ‌ها زن هستند. نقاش جوان با الهام از کلمه ایران ـ که یک کلمه مونث است ـ در این اثر به سرزمین مادری و مبحث هویت اشاره دارد. صدر ارحامی متولد ۱۳۶۰ اصفهان است. او نقاشی را از دوران کودکی آموخته و آخرین نمایشگاه او یک سال پیش در نگارخانه والی تهران دایر بوده است. با او گفت‌و‌گویی انجام دادیم که در زیر می‌خوانید.

درباره نخستین حضورتان در حراج کریستی صحبت کنید، حضوری که بسیار موفق هم بود.

شخصا همیشه فکر می‌‎کردم تنها چند اسم خاص هستند که می‌‎توانند در کریستی شرکت داشته باشند و هنرمندان شهرستانی شانس کمتری دارند که جزو این فهرست باشند. اما با توجه به آن‌که هم در حراج تهران و هم در کریستی اثرم مورد توجه قرار گرفته است، این موضوع می‌‎تواند به هنرمندان جوان این امید را بدهد که می‌‎توان شانس حضور در رویدادهای مهم هنری را داشت. من در این حراج خود را نماینده تمام هنرمندان جوان و همچنین نماینده هنرمندان شهرستانی می‌دانستم.

این حضور چه تاثیری در روند کاری شما خواهد گذاشت؟

باید نسبت به هنرم دقیق‌تر باشم و البته با سختگیری بیشتری برای برگزاری نمایشگاه اقدام کنم. فکر می‌کنم از این به بعد همه منتظر هستند که ببینند حامد صدر ارحامی چه می‌‎کند و همین موضوع کار را دشوار می‌‎کند. تنها کمی بعد از موفقیت در کریستی، یک گالری در دبی به من پیشنهاد شرکت در حراج خودش و برگزاری یک نمایشگاه انفرادی داد، هرچند من به گالری خودم متعهد هستم و این پیشنهاد را نپذیرفتم، با این حال متوجه این موضوع هستم که حضور در چنین رویدادی باعث دیده شدن می‌‎شود و همه اینها در کنار هم برای من تجربه جالبی بوده است.

درباره خریدار اثرتان صحبت کنید.

خبر ندارم چه کسی اثرم را خریداری کرده است.

به نظر شما چه جذابیتی باعث شد این اثر سه برابر رقم اولیه چکش بخورد؟

این اثر به لحاظ فرم برای همه مخاطبان قابل توجه است و حتی اگر کسی مفهوم آن را درک نکند فرم اثر برای او جذاب خواهد بود.

از آثارتان چنین برمی آید که همواره رویکردی اجتماعی ـ‌ انتقادی دارید. آیا این را می‌پذیرید؟

اصولا من آدم منتقدی هستم. واقعا نمی‌خواهم وقتی یک نفر وقت می‌گذارد یک اثر هنری را می‌بیند به تشویق بی‌جهت اکتفا کند، دلم می‌خواهم یک اثر هنری مفهومی به جهان اضافه کند. دلم می خواهد نقاشی‌ام مثل شیپور عمل کند. من هنرمندی هستم که شاکله ذهنی و فکری‌ام در دوران جنگ تحمیلی شکل گرفته و این جنگ در تمام ابعاد وجودم ریشه دوانیده و همین موضوع برای من آن‌قدر عمیق و بزرگ است که در آثارم به نوعی ابعاد آن را بیان می‌کنم.

درباره روند شکل‌گیری نقاشی‌هایتان توضیح دهید.

سال‌هاست دفتری با خودم دارم و حس‌ها و لحظه‌های خوبم را می‌نویسم که گاه این نوشته به شعر یا متن بلند تبدیل می‌شود. بعد زمانی، از شلوغی زندگی روزمره وارد آتلیه‌ام می‌شوم، این نوشته‌ها را مرور می‌کنم و از دل این نوشته‌ها بخش‌هایی را انتخاب می‌کنم و ما به ازای کلمات تصاویر را می‌گذارم. در واقع این عناصر را روی کاغذ طراحی می‌کنم و فضایی را که مدنظرم است به آن اضافه می‌کنم و بعد هر جا لازم باشد مدل زنده می‌آورم و از مدل زنده در حالت‌هایی که می‌خواهم عکاسی می‌کنم.

گاه ممکن است عکاسی یک مدل ماه‌ها طول بکشد. مثلا برای عکاسی مجموعه «ایران بانو» چهار ماه وقت گذاشتم و بعد براساس عکس‌ها و قدرتم در آناتومی هر جا که لازم باشد در فضای کارم تغییر به وجود می‌آورم، سپس روی بوم شروع به کار می‌کنم.

همان‌طور که گفتید شما یک هنرمند شهرستانی هستید که برخلاف بسیاری از هنرمندان در خارج از پایتخت زندگی می‌کنید. حالا با موفقیت در کریستی باز هم ماندن در اصفهان را ترجیح می‌دهید؟

اصفهان را برای زندگی و حتی کار کردن دوست دارم. اصفهان از نظر حسی منبع عظیم هنری است و قصد دارم در اصفهان بمانم. اما ارائه کارم را معطوف به تهران کرده‌ام، زیرا هنوز اقتصاد هنر در اصفهان رونقی ندارد.