«علم»، «مقاومت»، «دیپلماسی»؛ ضامن پیشرفت هسته‌ای

در یک دهه گذشته و در طول بروز جنجال‌ها بر سر برنامه هسته‌ای ایران، تهران بارها تاکید کرده است که هدفی جز ارتقای توانمندی علمی خود نداشته و پیشرفت‌های هسته‌ای کشورمان را باید در کنار دیگر دستاوردهای علمی در حوزه‌هایی چون صنایع هوافضا، توانمندی شبیه‌سازی موجودات زنده و نیز رشد صنایعی چون نانوتکنولوژی و سلول‌های بنیادین معنا کرد.

با وجود این آنها که منافع سیاسی خود را در هراس‌افکنی از قدرت فزاینده ایران می‌بینند، در این مدت تلاش کرده‌اند نشان دهند که برنامه هسته‌ای کشورمان هدفی جز دستیابی به سلاح هسته‌ای نداشته و بر مبنای این تفکر غلط باید پیچ و مهره‌های برنامه هسته‌ای ایران باز شود.

اکنون قریب به 55 سال پس از آغاز پژوهش‌های هسته‌ای ایران و نزدیک به 13 سال پس از شایعه‌پراکنی‌ها درباره ابعاد این برنامه، شش قدرت جهانی اذعان کرده‌اند که نه فقط قدرت تعطیل کردن مراکز هسته‌ای ایران را ندارند، بلکه تحت مکانیزم‌هایی، به اهداف برنامه صلح‌آمیز هسته‌ای کشورمان اعتماد داشته و حتی مشتاق‌اند در زمینه امنیت و تحقیقات هسته‌ای با ایران همکاری کنند.

روشن است که پیشرفت‌های دانشمندان هسته‌ای ایران، مقاومت سیاسی تهران در برابر فشارهای منطقه‌ای و فرامنطقه‌ای و هوشمندی دیپلمات‌های ایرانی در جریان مذاکره با شش دولت غربی و شرقی، چون سه حلقه از یک زنجیر واحد، امروز سد دفاعی در برابر آنها که مایل به چرخش سانتریفیوژهای ایرانی نیستند به حساب آمده و فرصتی هستند برای گذار تهران در حوزه انرژی از نفت به تکنولوژی هسته‌ای؛ گذاری که موثرتر از هرگونه جهش در زمینه تسلیحات نظامی، می‌تواند مبنایی برای قدرت کشورمان نه فقط در خاورمیانه، بلکه در عرصه معادلات بین‌المللی باشد.

واقعیت این است که در دنیای پیچیده امروز، عناصر و مولفه‌های قدرت درهم تنیده بوده و همچنان که توان نظامی نیروهای مسلح و قدرت اقناعی دستگاه دیپلماسی می‌تواند ضامن اقتدار کشورمان باشد، توانمندی علمی، توسعه اقتصادی و آزادی‌های مدنی در داخل کشور نیز تقویت‌کننده قدرت ملی محسوب شده و تنها از پیوند همه این اجزای به‌ظاهر از هم گسسته است که زمینه رشد کشورمان فراهم می‌شود و چنین است که استقلال هسته‌ای ایران می‌تواند به اقتدار ملی کشورمان یاری رساند.

مصطفی انتظاری‌ هروی‌ - گروه سیاسی