برنامه‌ای برای عاشقان سینما

فیلم‌های مطرح سینمایی در آن ایام بندرت در دسترس عموم مردم بود و برنامه‌هایی نظیر هنر هفتم، سینمای کمدی کلاسیک و... تنها راه‌های دیدن این آثار برای بخش عظیمی از مخاطبان این آثار محسوب می‌شد. تا آنجا که بسیاری از این علاقه‌مندان حتی از تماشای قسمت‌های کوتاهی از این آثار در مسابقه هفته با اجرای زنده‌یاد منوچهر نوذری هم نمی‌گذشتند. پس از این دوران نیز برنامه‌های مختلفی از سینما چهار گرفته تا سینما یک به همین سبک تولید شد که البته هیچ‌کدام به موفقیت نمونه‌های پیش از خود دست پیدا نکرد.

در این میان افتتاح شبکه نمایش، به گام موثری برای آشتی مخاطبان با این نوع برنامه‌ها تبدیل شد. البته در این میان آزمون و خطاهایی هم صورت گرفت که به برنامه ریزان این شبکه در هرچه بهتر شدن کیفیت این برنامه‌ها کمک قابل‌توجهی کرد. اختصاص یک هفته فیلم تحت عنوان «سینمای کلاسیک» به یک بازیگر یا کارگردان سرشناس خارجی ازجمله آنها بود که ایده مناسبی برای افزایش مخاطب به حساب می‌آمد.

برای مثال می‌توان به فیلم‌های رابرت دنیرو، آل پاچینو و مارلون براندو اشاره کرد که بسیار هم مورد توجه مخاطبان قرار گرفت. استفاده از کارشناسان و منتقدان سینما هم چالشی مهم بر سر راه این برنامه بود که نوآوری‌های زیادی در آن صورت گرفت. حضور منتقدانی که کمتر در رسانه دیده بودیم هم از نقاط قوت برنامه سینمای کلاسیک است؛ چرا که سلایق و دیدگاه‌های کارشناسان و منتقدان را متنوع کرده است.

در دوره جدید سینمای کلاسیک اتفاق خوبی رخ داده و آن پخش فیلم‌های کمتر دیده شده تاریخ سینما و آثار فیلمسازان کمتر شناخته شده برای مخاطبان عام است. فیلم‌هایی که احتمالا مخاطب کمتر با آنها آشنایی دارد. برای نمونه می‌توان به فیلم‌های «برادری» به کارگردانی مارتین ریت، جیسون و آرگونات‌ها، «کشتار سنت والنتاین» به کارگردانی راجر کورمن و... اشاره کرد که برخی از آنها برای نخستین بار از تلویزیون کشورمان پخش می‌شد. دست‌اندرکاران برنامه یاد شده از گونه کمدی هم به عنوان یکی از مهم‌ترین و قدیمی‌ترین گونه‌های سینمایی غافل نشده و برنامه‌های مفصلی را به پخش چند فیلم از بهترین‌های کمدین‌های معروفی چون لورل و هاردی اختصاص داده‌اند.

در کنار نام این آثار نمی‌توان از کیفیت فنی و قابل قبول بسیاری از آنها بسادگی گذشت که بعضا پیش از این با کیفیت‌های نازل‌تری روی آنتن رفته بودند.

این کیفیت بصری مناسب را دوبله‌های باکیفیت قدیمی کامل کرده که مخاطب را به دوران طلایی دوبله ایران می‌برد و لذتی دوچندان به آنان می‌بخشد. در این بین تنها نقطه ضعف سینمای کلاسیک به ساعت پخش نامناسبش (یک نیمه شب) بازمی‌گردد که سبب از دست رفتن بخشی از مخاطبان بالقوه این برنامه شده است، این ایراد در بازپخش‌های سینما کلاسیک نیز مشهود است.

قاب کوچک (ضمیمه شنبه روزنامه جام جم)