امین مردم

رسول(ص) از بلوغ تا بعثت همراه بهترین امکانات و بهترین شرایط و بهترین موقعیت‏ها نبود؛ ولی موضعگیری مناسب و برخورد خوب، او را راهیاب و بی​‏نیاز ساخته و او را در زبان‏ها و چشم‏ها و دل‏ها جای داده و اعتماد و امن را در همراهان او ریخته و او را محمد امین ساخته است.

اگر برخورد عزیز و مسلط رسول نبود، باید گمراهی جزیره و فساد و انحراف و ظلم و تجاوز و فقر و فحشا، او را با خود می‏​برد و اگر غنای او و اگر سرشاری وجود او نبود، باید ذلت و ضعف، او را از چشم‏ها می‏انداخت و به امانتداری و عهده‏داری و گره‏گشایی مظلومان نمی‏​رسید و حلف​‏الفضول را تشکیل نمی​‏داد و درگیری‏ها و اختلاف‏های جاهلی و قبیله​‏ای را رهبری و راهنمایی نمی​‏کرد.

همین کوثر است که این‏گونه حضور دارد و خدیجه را سرشار می‏​کند تا در دامان مهربان او علی (ع) را می‏​پرورد تا آنجا که لقمه در دهان او می‏​گذارد و از انس و بوی خود او را لبریز می‏​نماید و از او برادری برای خویش و شوهری برای فاطمه (س) و پدری برای راهبران معصوم و تکیه‏​گاهی برای همه و ساقی کوثری برای همیشه می‏​سازد.

همین هدایت و غناست که او را از معبودهای دیگر جدا می‏کند و به‏ حنفیه ابراهیم پیوند می‏زند و همین عبودیت است که بار رسالت را بر دوش او می‏​گذارد که: «اشْهَدُ انَّ مُحمداً عَبْدهُ و رَسُولُه» و همین رسالت برخاسته از عبودیت‏ است که‏ رحمت فراگیر و حرص بر هدایت و استقامت در دعوت‏ را به دنبال می​‏آورد: «لَقَدْ جاءَکُم رَسُولٌ مِنْ انْفُسِکُم عَزیزٌ عَلَیهِ ما عَنِتُّمْ حَریصٌ عَلَیْکُم بِالمؤمِنینَ رَؤُفٌ رَحیمٌ» (توبه، 128) رسولی که از خود شماست و او را می‏​شناسید به سوی شما آمده؛ که رنج‏های شما بر او گران و سنگین است. او بر هدایت شما حرص دارد و با ایمان‌ آورده‏ها رأفت و رحمت دارد، گرم و مهربان است و اگر همه از او پشت کنید، او توحید را دارد و توکل بر رب‏​العرش را دارد و این بار سنگین و رحمت و حرص و استقامت سنگین، او را نمی‏​شکند که تکیه‏ گاه محکمی را همراه دارد.

(تطهیر با جاری قرآن، ج‏ یک، صص 348 و 349)‌