تخریب بخشی از آثار باستانی شهر تاریخی شوش

قاسم منصور آل کثیر از فعالان میراث فرهنگی خوزستان در گفتگو با مهر گفت: اخیراً یک دستگاه بیل میکانیکی در حال گودبرداری و حفاری به منظور ایجاد زیر زمین واقع در خیابان چهاراه خوزستان و نبش خیابان پاسداران شهر شوش بود که باعث تخریب بخشی از آثار تاریخی این شهر باستانی شد.

آل کثیر افزود: درپی این حادثه و ازدحام مردم کنجکاو که برای تماشا این واقعه آمده بودند و بعد از مراجعه کارشناسان به محل، مشخص شد که این آثار متعلق به دوره پارتی است.

وی اظهار کرد: به عقیده کارشناسان این حادثه خسارت های جبران ناپذیری به این آثار وارد کرده است این درحالی است که این مسئله بار دیگر این سئوال را مطرح می سازد که در آستانه ثبت جهانی شوش در فهرست جهانی یونسکو، تعیین عرصه و حریم این محوطه با چه رویکرد علمی و منطقی تهیه شده است؟

آل کثیر گفت: وقوع چنین حوادثی این هراس را میان دوستداران میراث فرهنگی خوزستان ایجاد می کند که مبادا حفاری های دیگری همچون گذشته بخشی از لایه های باستانی عظیمی که در شوش وجود دارد را مجدد منهدم کند.

رئیس انجمن دوستداران میراث فرهنگی شوش نیز در این باره به خبرنگار مهر گفت: در پرونده ثبت جهانی شوش، عرصه محوطه باستانی شوش 400 هکتار در نظر گرفته شده است که منحصر به تپه ها شده و در بافت شهری با وجود شواهد مسلم و حوادثی از این دست و همچنین به گمانه زنی هایی که توسط کارشناسان در سالهای پیش انجام گرفته بود هیچگونه اهمیتی داده نشده است.

علی درویشی در خصوص حادثه تخریب بخشی از آثار مدفون در دل خاک در شوش توسط بی میکانیکی اظهار کرد: در خیابان رجایی شهر شوش در فاصله بسیار نزدیک با این حادثه، سالها پیش پلکانی سنگی که احتمال می رود به دوره هخامنشی متعلق باشد کشف شده بود. این پلکان اینک در باغ موزه شوش برای برای بازدید قرار دارد.

درویشی یادآور شد: این موضوع نشان می دهد این منطقه از شهر شوش در سالهای دور، جزئی از محوطه باستانی شوش بوده که اینک در زیر بافت مسکونی مدفون شده است.

وی گفت: تعیین عرصه و حریم برای یک اثر تاریخی (بنا یا تپه) به منظور محافظت از آن صورت می گیرد که بسیار جالب است ولی در بخش های مختلف شهر حوادث از این دست به وجود آمده ولی توجهی به آنها در تعیین عرصه و حریم شهر صورت نگرفته است.

به گزارش خبرگزاری مهر، وقوع این حادثه همزمان با حضور کارشناس بین المللی و مسولان میراث فرهنگی برای ارزیابی و وضعیت شوش برای ثبت در آثار جهانی بود.