تصویر ناتمام از خبرنگاران در آثار نمایشی

در صحنه‌ای از سریال برابر اصل خبرنگار، نزد بازپرس (حسام نواب‌صفوی) می‌رود و از او درباره پرونده‌ای قضایی سوال می‌پرسد و او در پاسخ به خبرنگار می‌گوید که نتیجه به صورت علنی اعلام می‌شود و باید صبر کرد تا نتیجه پرونده اعلام شود و خبرنگار بعد از شنیدن توضیح بازپرس خطاب به او می‌گوید پس من خبرم را چطور بنویسم؟ نشان دادن چنین تصویری از یک خبرنگار بویژه خبرنگارانی که در حوزه اجتماعی فعالیت می‌کنند و معمولاً به پویایی شهره هستند، درست نیست و بهتر بود کارگردان برای بهتر ارائه کردن این صحنه با یک روزنامه‌نگار مشورت می‌کرد.

این در حالی است که معمولاً در آثار خارجی خبرنگاران به عنوان انسان‌هایی باهوش، سختکوش و پیگیر نشان داده می‌شود و مخاطب با دیدن چنین آثاری علاقه‌مند به کار خبرنگاری می‌شود و دوست دارد که خودش هم وارد این شغل شود. اما اگر نگاهی به سریال‌های تلویزیونی خودمان داشته باشیم، متوجه می‌شویم گاهی فیلمسازان در آثارشان نقبی به موضوع خبرنگاران می‌زنند که در این باره می‌توان به سریال‌های با من بمان، در قلب من و ساختمان 85 اشاره کرد که این آثار هم پرداخت روشنی درباره خبرنگاران نداشتند.

البته در سال‌های گذشته مهدی مظلومی سریال بدون شرح را با موضوع دفتر یک نشریه و خبرنگاران را ساخت. این سریال تا حدودی توانست مشکلات خبرنگاران را با زبان طنز بیان کند؛ گرچه ایرادهایی هم به این سریال وارد بود. در مجموع اگر بخواهیم نگاهی به تصاویر ارائه شده به خبرنگاران در آثار نمایشی بیندازیم به این نتیجه می‌رسیم که تصاویر نشان داده شده چندان رضایتبخش نبوده و بهتر است فیلمسازان علاوه بر توجه به حرفه روزنامه‌نگاری و خبرنگاری و دستمایه قرار دادن این حرفه برای ساخت آثار نمایشی در ارائه تصویر درست از خبرنگاران نیز دقت بیشتری کنند. چون یک خبرنگار پویا و دقیق می‌تواند یک اثر نمایشی را هم جذاب‌تر و بهتر کند.

فاطمه عودباشی ‌/ ‌گروه رادیو و تلویزیون