بیمار کالا نیست، عابربانک است

جام جم: زیرمیزی بگیر می‌گیریم

در این سرمای زودرس پاییزی، کلاهمان را از فرط خوشحالی مفرط حاضریم به قاعده برج رفیع میلاد به هوا بیندازیم به خاطر شنیدن این خبر که ظاهرا قرار است خیلی جدی و بدون یک ذره رودربایستی لازم، با برخی از پزشکان زیرمیزی بگیر، برخورد قاطع و شدیداللحن بشود. یعنی یک‌طوری که دیگر هوس نکنند چیزی اضافه بر سازمان از بیماران بیچاره و مستاصل بگیرند. اگر زیرمیزی بگیرند، ما از آنها رومیزی می‌گیریم؛ یعنی همان جریمه نقدی معروف. این به آن در!

خبر وارده: «دو پزشک ارتوپد متخلف به علت دریافت پول زیرمیزی از بیماران خود،460 میلیون تومان جریمه شدند.» ـ به نقل از جراید

از قرار معلوم، پزشکان فوق‌الذکر، مبالغی بین 15 تا 30 میلیون تومان، علاوه بر تعرفه پزشکی خود از بیماران دریافت می‌کرده‌اند که کشف و شناسایی سپس خنثی شده‌اند.

این دو پزشک، هر کدامشان در یک بیمارستان خصوصی کار می‌کرده‌اند و از قضا هر دوشان نیز متخصص ارتوپد. ظاهرا اندام شکسته را درست می‌کرده‌اند، اما شکسته شدن دل‌ها و کمرهای مردم در زیر بار پرداخت‌های آنچنانی، خیلی برایشان مهم نبوده و فکر نمی‌کردند که ارتباطی به سوگندنامه بقراط داشته باشد. حتما تصور می‌کردند که خود بقراط هم زیرمیزی می‌گرفته است!

بسته پیشنهادی: اهتمام وزارت بهداشت را در برخورد قاطعانه با برخی پزشکان زیرمیزی بگیر معدود که به آبروی اکثریت پزشکان دلسوز و زحمتکش خدشه وارد می‌آورند؛ پاس می‌نهیم و تشویق می‌کنیم و برای آن‌که شعار خالی نداده باشیم، رهنمودهایی ارزنده نیز در ادامه تقدیم می‌کنیم:

1 ـ رسیدگی شبانه‌روزی: مردم می‌تواننداز طریق سامانه ‌تلفنی 1690 یا سامانه الکترونیکی www.1690.ir شکایات خود را درباره هرگونه مورد مشکوک زیرمیزی گرفتگی، به اطلاع مسئولان امر برسانند. به نظر ما که بهتر است این مرکز شبانه‌روزی باشد. زیرا برخی از همین زیرمیزی‌بگیران کوشا و فعال ممکن است که اضطرارا به جای روز، در دل شب بگیرند. رسیدگی به بیماران مضطر، شب و روز ندارد که!

2 ـ ممنوعیت پرداخت و دریافت: می‌گویند که از حیث حقوقی، قانون پرداخت زیرمیزی به پزشکان را جرم نمی‌داند، اما دریافت زیرمیزی را جرم می‌داند؛ فلذا به نظرم باید برای جلوگیری از سوءاستفاده‌های رندانه از این تبصره قانونی، علاوه بر دریافت زیرمیزی لعنتی، پرداخت آن هم ممنوع اعلام شود. اگر برخی پزشکان زیرمیزی بگیر که به این کار عادت کرده و به آنها اطلاعات غلط داده‌اند که ترک عادت موجب مرض است؛ از فردا جوری با بیمار برخورد کنند که ظاهرش این باشد که خود آنها دارند با لبخند و به زبان خوش، به آنها زیرمیزی پرداخت می‌کنند؛ آن‌وقت قانون می‌تواند بفرماید که چه کار باید کرد؟... گاهی قانون برای بعضی‌ها آخرش «ن» دارد ها!

کیهان: استارت (گفت و شنود)

گفت: ایهود اولمرت نخست‌وزیر اسبق رژیم صهیونیستی که به فساد اخلاقی و سوء استفاده کلان مالی متهم و محکوم شده است، در مصاحبه با یک روزنامه اسرائیلی اعلام کرده که اکثر مقامات اسرائیلی اتهامات مشابهی دارند.
گفتم: از کسانی که مثل آب خوردن کودک می‌کشند و بمب و راکت بر سر مردم بی‌پناه می‌ریزند، سرزمین دیگران را غصب کرده‌اند و از هیچ جنایتی روی‌گردان نیستند، آلودگی به فساد اخلاقی و مالی که مسئله قابل ذکری نیست!

گفت: اولمرت می‌گوید نتانیاهو نیز چندین مورد فساد اخلاقی و مالی دارد و چند تن دیگر از اعضای کابینه او هم آلوده به فساد هستند!
گفتم: یارو به دکتر گفت؛ آقای دکتر! این داداش من فکر می‌کنه که ماشینه و هر وقت باهاش کار دارم، میگه پنچرم! چراغم شکسته! ترمزم بریده! و... دکتر گفت؛ خب! بیار اینجا معاینه‌اش کنم! و یارو گفت؛ نمیشه آقای دکتر! چون هر چی گوشش رو می‌پیچونم، استارت نمی‌زنه!

شرق: بیمار کالا نیست، عابربانک است

گهی زین‌به‌پشت و گهی پشت‌به‌زین؛ با همین فرمول «رییس نظام‌پزشکی»که همیشه نسبت به آمبولانس‌چی‌جماعت، زین‌به‌پشت است، نشست توی آمبولانس و پشت‌به‌زین شد. بعد گفت: «بیمار کالا نیست.»

به همین مناسبت ما نظر چندتا دکتر را پرسیدیم که ببینیم بیمار در نظرشان چیست؟ (البته یادتان باشد که پزشکان ما اینطوری نیستند و پزشکان خارج اینطوری هستند وگرنه پزشکان ما همه رایگان بیماران را درمان می‌کنند و اگر لازم باشد پول هم می‌گذارند گوشه جیب مریض. در نتیجه شما تحت‌تاثیر تبلیغات غرب قرار نگیرید و اگر دیدید دکتری از شما زیرمیزی می‌خواهد بدانید بازیچه دست دیگران شده و قصد سیاه‌نمایی دارد.)

خلاصه دکتر پولپاروییان در پاسخ به این سوال که آیا واقعا بیمار کالا نیست؟ گفت: بیمار کالا نیست، بیمار عابربانک است. باید تا جایی که جان در بدن و پول در حساب دارد ویزیتش کرد.
دکتر آمپولوریدیان گفت: بیمار کالا نیست، بیمار کالابرگ است و هرچه از برگه‌های دفترچه بیمه‌اش را بشود بیشتر کند بهتر.

دکتر رادیوموجِ‌کوتاه‌لوژیزاده گفت: بیمار کالا نیست، بیمار توپ است و باید بین صاحب رادیولوژی و دکتر مربوطه پاسکاری شود.

دکتر نسخه‌پیچ‌آبادی گفت: بیمار کالا نیست، بیمار انبارگردانی است و باید نسخه را طوری برایش نوشت که مثلا وقتی مریض با یک قرص آسپرین حالش خوب می‌شود، 40تا قرص، کپسول و شربت هم مجبور بشود از داروخانه بگیرد، تا انبار داروخانه زود‌زود خالی شود.

دکتر... گفت: بیمار کالا نیست، چون کالا تاریخ انقضا دارد و ممکن است سرمایه آدم بخوابد و ضرر کند. ولی بیمار خواب ندارد و انقضا ندارد و همه‌اش سود است.

دکتر بیمارستان دولتی‌زاده گفت: بیمار کالا نیست، بیمار وسیله است و جلو دست‌وپاست و الکی تخت پر می‌کند که زودتر باید مرخصش کرد.

دکتر بیمارستان خصوصی‌زاده گفت: بیمار کالا نیست، بیمار قطره‌قطره جمع گردد وانگهی برج‌سازی شود. دکتر پوریا عالمیبولانسیان نیز در پایان افزود: من یک‌بار رفتم بیمارستان و دستم شکسته بود. دکتر آمد گفت شغلت چیست؟ گفتم روزنامه‌نگار. یک نگاهی کرد و گفت می‌شود شش‌تومن. باید یک‌هفته بخوابی بیمارستان. اگر داری ویزیت کنم. گفتم دارم بفرما.
در اینجا خاطره ما به دلایل مختلف یکهو تمام شد.

قدس:​ مش غضنفرو کمبود مدرسه در طرقبه شاندیز

بِزِتا گفته بودُم که ای بِچّه خُردویَم که به مَردِسه مِره، مدیرِشا ایقذَر خرج رو دستُم مُگذاره که دِگه پولِ سرویس گیریفتن بِرَشِ نِدِرُمُ هَم هَرروز مجبورُم خودُم بُبُرُمِشُ بیِرُمِش. دیروز که با پیکان خوسُرُم رِفته بودُم به سَرِ کار، از رایِ وَرگشت با هَمو رفتُم دَر مَردِسه بِچَّم دنبالِش.

وَختی زنگِشا خوردُ آزاد رِفتن، دیدُم بِچَّم با یَک بِچِّگه دِگه که همکلاسِش بود از دَر مَردِسه آمدَن بیرون. وَختی بِچَّم سِوار رَفت به او بِچِّگه یَم گفتُم تویَم بیا سِوار رو سَرِ راه تورَم مِرِسِنُم دَرِ خِنَتا. بِچِّگه خِندیدُ گفتِگ خِنه ما سَرِ رایِ شما نیستِگ. گفتُم مَگِر خِنَتا کُجه یِ؟ گفتِگ طرقِبه.

واچُرتیدُمُ گفتُم یَره مَگِر طرقِبه شاندیز مَردِسه نِدِره که تو ایقذَر رایِ وَرمِخِزی میِی اینجه؟ گفتِگ چرا دِره ولی با ایقذَر خِنه که جِدیدا جایِ ما درست کِردنُ ایقذَر که به جمعیتِما اِضاف رِفته، حالا ایقذَر مَردِسه یُ کلاسِ درس کَم دِرِم که جینگی پُر مِرَنُ بِرِیِ نصفی از بِچّه هایِ طرقِبه شاندیز جا نِمِمانه یُ بِرِیِ درس خواندن مجبورِم بیِم به مِشَد.

حالا مو یِ مَش غضنفر موندُم یَنی پُر کِردنِ شیکمِ آدم بزرگا از پُر کِردنِ مغزِ بِچّه ها مهمتره که تو طرقِبه شاندیز هر یَک قِدَم یَک رستورانُ کافه از زِمین سبز رِفته ولی هر یَک کیلومترَم یَکدِنه مَردِسه پیدا نِمِره؟!