واردات برنج خارجی دو برابر نیاز کشور است

به گزارش مهر، دفتر مطالعات زیربنایی مرکز پژوهش‌های مجلس گفت: ایران با واردات بیش از یک میلیون تن برنج در سال‌های اخیر، پس از کشورهای فیلیپین، نیجریه و عربستان سعودی در رده چهارم واردات برنج جهان قرار گرفته، این در حالی است که عملکرد تولید برنج ایران به تقریب با متوسط عملکرد جهان برابری می‌کند و میزان واردات کشور ده برابر نیاز مصرف کشور است.

این گزارش افزود: پیشی گرفتن میزان واردات برنج از میزان تولید این محصول در کشور، مساله‌ای است که کسب و کار کشاورزانی را که به گونه مستقیم از این راه امرار معاش می‌کنند به خطر انداخته است؛ بویژه آن‌که در برخی از سال‌ها دیده شده واردات برنج در فصل برداشت قوت می‌گیرد و برنجکاران را با مشکلات بیشتری مواجه می‌سازد.

بررسی آمار واردات برنج طی سال‌های 1380 تا 1391 حاکی از آن است که طی این دوره میزان واردات این محصول از 699 هزار تن در سال 1380 با سیر صعودی به 1289 هزار تن در سال 1391 رسیده که نشان دهنده افزایش 45 درصدی در این دوره است.

مرکز پژوهش‌ها تصریح کرد: به طور کلی اگر مصرف سرانه برنج برای هر ایرانی 40 کیلوگرم در نظر گرفته شود، سالانه سه میلیون تن برنج مورد نیاز است که با احتساب تولید دو میلیون و 400 هزار تن در داخل، نیاز به واردات 600 هزار تن برنج است و اگر 200 هزار تن هم به منظور ذخیره سازی این محصول در نظر گرفته شود سالانه نهایتا باید 800 هزار تن برنج خارجی وارد شود تا هم تامین کننده بازار مصرف باشد و هم به دسترنج کشاورزان لطمه نزند، ولی هم‌اکنون با واردات یک میلیون و 289 هزار تن برنج 489 هزار تن بیش از آنچه مورد نیاز است به کشور وارد می‌شود که این مقدار مازاد، تولیدکنندگان داخلی را با مشکلات بیشتری مواجه می‌سازد.

از سوی دیگر، آمار و ارقام موجود نشانگر آن است که با گذشت زمان، درصد خوداتکایی کاهش پیدا کرده به طوری که از 61 درصد در سال 1380 به 44 درصد در سال 1391 رسیده است. مساله فوق نشان دهنده این واقعیت است که در مورد خودکفایی برنج، به برنامه تولید برنج توجهی نشده است و دولت باید برای حفظ سرمایه‌های داخلی و جلوگیری از خروج ارز از کشور، حامی برنجکاران باشد.

این گزارش تصریح کرد: سیاست‌های تعرفه‌ای کنونی در مورد برنج در کوتاه مدت باعث ضرر کشاورزان و کاهش درآمد آنان شده است و در میان مدت با تغییر ذائقه به تغییر الگوی مصرف و در بلندمدت الگوی کشت منجر خواهد شد و تولید محصول استراتژیکی مانند برنج را به مخاطره خواهد انداخت.همچنین تولیدکنندگان سنتی داخلی را با حاشیه سود پایین در مقابل دنیای مکانیزه کشاورزی در بازار جهانی قرار خواهد داد.